Editorial: Dolgraag een dolfijn
Nieuws“Paardenwelzijn staat momenteel bovenaan ieders agenda. Iedereen die ‘iets’ met paarden doet, haast zich te zeggen dat paardenwelzijn in alle omstandigheden de hoogste prioriteit heeft. Maar tussen zeggen en doen ligt soms een flinke drempel en welzijn blijft een breed te interpreteren begrip…” Lees de editorial van hoofdredacteur Dorien van Dijk, deze editie van Bit kun je als abonnee hier lezen. Geen abonnee? Bestel ‘m dan in onze webshop.
“Voor het dossier in dit nummer dook Bit in de hype ‘24/7 weidegang’. Dit wordt als de ‘next level’ in paardenwelzijn gezien. Maar is dat in Nederland wel reëel en is het verstandig om dit ideële principe op elk paard los te laten?”
“Je kunt ellenlang discussiëren wat het minimale aantal uren vrije beweging voor een paard of pony moet zijn. Maar het gaat natuurlijk niet alleen over de mogelijkheid om in vrijheid een bokkensprongetje te kunnen maken. Het gaat erom dat je probeert zoveel mogelijk in de essentiële behoeften van je paard te voorzien. En dan praat je ook over (ruw)voervoorziening en rijkelijk sociaal contact met soortgenoten. 24/7 in een rijke wei onbeperkt grazen kan het doodvonnis betekenen voor een clubje Shetlanders, terwijl je het ‘op papier’ toch goed had aangepakt.”
“Maatwerk is – zoals vaak – alles. En met een beetje creatief denken en een paar stroomdraadjes kom je een heel eind! En wat nu als het echt niet kan? Vanwege ruimtegebrek, gebrek aan een maatje of een slechte bodemgesteldheid. Of zoals gedragsdeskundige Machteld van Dierendonck zegt: “Ik wil dolgraag een dolfijn, maar dat gáát gewoon niet.”
“Op sommige plekken in Nederland kun je paarden niet voldoende tegemoet komen in hun essentiële behoeften. In hoeverre mag je daarmee schipperen en wanneer komt het punt waarop je zegt: het is niet oké om op deze plek paarden te houden?”
“Dit dilemma is waarschijnlijk de reden waarom de regering zich nog niet aan wetgeving op dit vlak heeft gewaagd en erop vertrouwt dat wij paardenliefhebbers onszelf een spiegel kunnen voorhouden. Maar kunnen wij dat zelf ook? Of maakt onze (egoïstische?) liefde voor paarden ons af en toe blind?”
