Blog: Ik word moe, onze Shet Isie Lief niet

15 oktober 2018, 00:00 Nieuws

Nou, leuk idee, naar buiten gaan met onze Shetlander Isie Lief aan dubbele lijnen. Dat heb ik geweten! Isie Lief ging van ‘luie’ pony naar een snelle draver. Draven, draven en blijven draven. Ze blijkt het echt te kunnen en nog leuk te vinden ook. Dat had ik eigenlijk niet van haar verwacht. En ik maar stevig doorwandelen om bij te blijven, of rennen als ze echt snel gaat. Ik word er moe van!

Gelukkig hebben we nu een goed tempo gevonden, dat zij kan blijven draven terwijl ik stevig wandel. Alleen als ze galoppeert, mag ik zelf wel hardlopend erachter aan. Gelukkig kan ik dat weer, zodat zij onderweg wel lekker de benen kan strekken. Als het aan Isie Lief ligt, draaft ze het hele bos door. Haar conditie is vele malen beter dan ik gedacht had. Ze is zo langzaam en snel uitgeput aan de longeerlijn of met aan een enkel touw wandelen. Met de dubbele lijnen is daar niets meer van te merken. Ze blijkt een snelle draver.

https://youtu.be/mkRzlmBIKaM

We wandelen minstens 1 tot 2 uur, het liefst langs de weg en door het bos. Dat laatste vindt Isie Lief zelf het leukste, langs de weg is vooral een oefening voor de kar. Onze routes zijn elke keer anders om genoeg variatie te houden. Elke keer hetzelfde stuk is toch zo saai, vind je niet? Dat doe je met buitenrijden ook niet. De wereld van Isie Lief wordt door onze uitstapjes groter dan alleen de boerderij en ze geniet van de nieuwe omgeving die ze mag ontdekken. Ze ziet er gewoon steeds gelukkiger uit. Super leuk om een tip van Ellen de Boer over je paard gelukkig maken in de praktijk te zien!

Toch schrikken

[caption id=”attachment_100074” align=”alignright” width=”169”] Zo’n gek ding langs de kant is toch best eng[/caption]

Tijdens al onze ontdekkingstochten kwam ik er wel achter dat Isie Lief tóch kan schrikken. Lang heeft ze ons in de waan gelaten dat ze nergens bang voor was. Ze kan aan verkeer alles aan: hordes fietsers, auto’s, motoren, vrachtwagens en tractoren. Maar zwarte vuilnisbakken… of transformatorhuisjes… of plastic zakken… oei, doodeng! Bij haar eerste schrikreactie heb ik haar overigens wel keihard uitgelachen. Want van grote vrachtwagens en crossmotoren kijkt ze niet op, maar zo’n vuilnisbak wil ze niet voorbij? Wat jij?

Niets gaat vanzelf met onze Shet

Het geeft mij in ieder geval iets om te trainen - geen schrikreactie - en dat maakt onze uitstapjes nog uitdagender. Ik heb ook nog mijn handen vol aan richting en snelheid bepalen, want niets gaat vanzelf met onze Isie Lief.

Hinniken, zigzaggen of stilstaan

Als ik de touwen (de teugels dus) zomaar slap laat hangen, dan zigzagt ze over een pad. Dat blijft ze doen, dus ik laat de touwen onderweg niet vieren. Netjes recht vooruit andere paarden in de wei passeren is een derde aandachtspunt. Dat blijkt voor Isie Lief toch moeilijk te zijn. Ze gaat hinniken, zigzaggen of stilstaan. En dat willen we met een kar erachter natuurlijk niet hebben. Er is nog meer dan genoeg werk aan de winkel. Leuk!

Isie Lief gelukkig, ik gelukkig!

Isie Lief blijkt een snelle leerling. Zo kostte stilstaan haar veel moeite. Stilstaan was alleen goed om naar beneden op het gras te duiken. Dat gaat gelukkig beter nadat ik veel overgangen heb geoefend. Zoals je met je eigen rijpaard ook zou doen. Steeds halt - stap - halt - stap en het liefst kort achter elkaar of op onverwachte momenten. Je vraagt dan zoveel achter elkaar dat je paard alerter wordt en beter op je aanwijzingen gaat letten. Daarom gaan ook de oortjes van Isie Lief nu steeds naar achteren, naar mij, alsof ze vraagt: “Wil je al iets van me?” Dat wisselt ze af met haar oortjes naar voren, naar wat er om haar heen gebeurt. Die oren zijn een mooi schouwspel en toveren elke wandeling een glimlach op mijn gezicht. Isie Lief gelukkig, ik gelukkig!