Blog: Help, een ton…
NieuwsWat is naar buiten gaan met onze Shetlander Isie Lief genieten voor ons allebei. Haar oortjes staan naar voren, ze neemt de omgeving echt in haar op en ze let aandachtig op mijn aanwijzingen. Ze blijkt ontzettend leergierig. Stemhulpen zijn voldoende om van tempo te wisselen. Ze reageert op ‘wohoo’, met slechts lichte druk op de touwen, de teugels dus. Soms is alleen ‘wohoo’ voldoende, vooral als ik veel overgangen naar halt achter elkaar maak. En roep ik ‘Isie, drrrrraf’, dan gaat ze lekker draven.
Slechts een enkele keer moet ik nog ingrijpen met het bewegen van de touwen, alsof je een beenhulp geeft. Een stuk relaxter voor mij! Ik vind het zo leuk dat ze op mijn stem reageert. Dat heb ik toch maar mooi met weinig inspanning voor elkaar gekregen. Isie Lief is gewoon een leergierige pony. Ze snapte zo snel de combinatie stem en aangeleerde hulp (druk op teugels voor halt en druk met touw op de flanken voor draf). Ik hoef alleen nog met stemhulp voor galop aan de slag.
[caption id=”attachment_100078” align=”alignright” width=”169”] Touw achter Isies benen[/caption]
Tussen onze buitenritten door was het ook nog tijd om een stap dichter naar ons doel te gaan, dat karretje erachter. Dat zou pas echt mooi zijn omdat ik dan niet mee hoef te lopen en we langer op pad kunnen samen, of met bijvoorbeeld kinderen erbij. Maar waar begin je? Ik besloot eerst te kijken of Isie Lief het oké vond dat er touw achter haar benen hangt. Dat is met tuig tenslotte ook het geval. Ik knoopte de lange lijnen op een andere manier vast zodat er touw achter haar benen hing. Ik zette haar in beweging en ze ging gewoon. Yes! Geen problemen daar.
Op advies van andere paardenmensen was een volgende stap Isie Lief wat laten slepen, zoals een boomstam of een autoband. Iets dat een kar moest voorstellen en dat je paard kan slepen. Ik dacht even slim te zijn door meteen een grote, blauwe ton aan het uiteinde van de touwen vast te knopen. Verkeerd gedacht! Hoe kon ik vergeten dat je paarden beter stap voor stap kunt trainen? Isie Lief kwam meteen in opstand nadat ik haar in beweging wilde zetten. Ik had haar nog niet eerder zien steigeren, nou, nu toch wel hoor. Ze kwam net niet met twee voorbenen omhoog, maar het scheelde niet veel. De signalen waren duidelijk, overduidelijk: “help, dit wil ik niet!”
Ik had hulp van iemand anders en we probeerden het nog even door haar te leiden in plaats van aan te sturen. Dat hielp een klein beetje, maar het ging niet van harte. Ik gaf het met de ton al snel op om erger leed te voorkomen. Ik mocht alle vooruitgang natuurlijk niet teniet doen en riskeren dat ze helemaal niet meer vooruit wilde in de menpositie. Dan was ik nog verder van huis.
En toen? Ik dacht weer terug aan advies van andere paardenmensen: gebruik een boomstam. Een grote hadden we op het erf niet liggen, een smalle, dunne tak wel. Op goed geluk knoopte ik de tak aan de touwen en zette Isie Lief in beweging. Tot mijn opluchting had ze daar weinig moeite mee. Er was geen protest, Isie Lief liep weer gewoon op mijn aanwijzingen aan de dubbele lijnen en sleepte de tak achter haar aan. Meteen een goede oefening voor mij, want ik moest wel steeds zorgen dat de tak niet tegen het hek kwam. Het is niet dat Isie Lief die inschatting maakte… Nu nog een tussenstap verzinnen om haar wel meer gewicht te laten trekken. Dat is voor de kar wel een vereiste voor haar.
Als iemand nog ideeën heeft? Of mentuig voor een Shetlander in de aanbieding?
