Even bellen met ... Margo Timmermans

Margo Timmermans had twee paarden meegenomen, de jonge Totilas-zoon No Limit voor de WE2 en de zestienjarige Catch Me (v. Dreamcatcher) voor de hoogste klasse, de WE4. Met hem schreef ze voor het tweede jaar op rij de nationale titel op haar naam. 

Opmerkelijk, want Margo rijdt ook dressuur op het allerhoogste niveau, de internationale Grand Prix.

Gefeliciteerd Margo! Had je verwacht dat je er opnieuw met het oranje lint vandoor zou gaan?

“Nou, eigenlijk wel. Dat klinkt misschien arrogant, maar ik was vorig jaar de hoogstgeplaatste Nederlandse op het WK en er zijn in de tussentijd geen nieuwe combinaties naar voren gekomen.” 

“Maar het moest natuurlijk nog wel gebeuren! Ik wilde zo goed mogelijk rijden. Het zit nu eenmaal in me om mezelf telkens te willen verbeteren. Netter, sneller, hogere scores …”

Waarom maakte je de overstap naar de Working Equitation?

“Ik rijd ook nog dressuurwedstrijden, hoor. WE gaat trouwens niet zonder dressuur, omdat het allemaal op precies rijden en controle aankomt. En bedenk: in deze hoogste klasse rijden we alle proeven met één hand; de communicatie tussen jou en je paard moet dus optimaal zijn. Ik begon in 2021, midden in coronatijd, met Working Equitation uit een soort verveling.” 

“Er waren geen wedstrijden en bovendien, Catch en ik waren het rijden van jarenlang diezelfde dressuurproeven wel zat. Waar ter wereld je ook rijdt, overal zijn die proeven hetzelfde! Ik hou ervan om ook de details steeds beter voor elkaar te hebben, maar voor een paard is dat niet zo interessant en redelijk geestdodend. Dus toen een vriendin aanbood om Working Equitation bij mij te komen oefenen, was ik meteen enthousiast. En wat hebben we een lol gehad die eerste keer!”

Ik krijg de indruk dat Working Equitation steeds populairder wordt?

“Ja. Ik denk dat dat met name te maken heeft met de gezelligheid. In de ring willen we winnen, maar als iemand goed gereden heeft, gunnen we hem of haar de winst. Op internationale wedstrijden sta je vaak samen op een kampeerterrein en dan is het één grote familie, ook al komen we uit verschillende landen. Daarnaast is het heel laagdrempelig.” 

“De gemakkelijkste proeven, in de introductieklasse, mag je in draf afleggen en pas op het hoogste niveau rijd je met één hand. Je ziet dan ook dat allerlei ruiters en allerlei soorten paarden meedoen op een wedstrijd.” 

“Door professionele ruiters wordt er vaak wat lacherig gedaan over dat ‘spelletjes doen’. Maar ik zeg dan altijd, doe het maar eens voordat je je een mening vormt, kom eens uit je comfortzone! En dan merken ze dat het helemaal niet meevalt om je paard zo voor elkaar te hebben, dat het de hindernissen precies neemt zoals voorgeschreven is.”

Merk je dat je paard er beter van wordt?

“De grote winst is dat paarden het over het algemeen heel leuk vinden. Catch wordt er zo blij van, dat hij piafferend de baan binnenkomt. Zeker is dat jij en je paard er handig van worden; je doet wendingen om de voorhand, om de achterhand, wissels, pasje achterwaarts, pasje opzij …” 

“In de speedtrail is dat ook zo, maar - de naam zegt het al - dan is het ook nog eens belangrijk om een snelle tijd neer te zetten. Dat is niet zo ons ding, maar ook daarin worden we steeds beter. Dan denk ik: hé, mijn Grand Prix-paard heeft ook een gaspedaal!”