Teveel buiging veroorzaakt weerstand

6 augustus 2014, 00:00 Nieuws
Het onderzoek is gepubliceerd in het magazine PLoS ONE. Duitse onderzoekers Kathrin Kienapfel, Yvonne Link en Uta König merken op dat er veel controversie bestaat over wat nu wordt beschouwd als een goede hoofd-halspositie, vooral in de dressuur.

Het trio startte een onderzoek naar de invloed van verschillende hoofd-halsposities en de gedragsreacties van de paarden erop, tijdens het losrijden en de wedstrijd zelf. Ook keken ze naar de hoofd-halspositie en de relatie tot de punten die een combinatie kreeg.

Er werden in totaal 171 paarden geselecteerd, hun hoofd-halsposities werden in drie categorieën opgedeeld, gebaseerd op de diepte van de buiging. Hun gedrag werd gedurende drie minuten geregistreerd, zowel tijdens het losrijden als in de ring. Het beeldmateriaal werd vervolgens geanalyseerd.

In het tweede deel van de studie werden op 355 andere paarden elke 15 minuten scans uitgevoerd, om zo de verhouding van elke hoofd-halspositie in de losrijring te bepalen.

Kienapfel en haar collega’s constateerden dat 69 procent van de 355 paarden tijdens het losrijden flink achter de loodlijn werd gereden, 19 procent werd op of net achter de loodlijn gereden en slechts 12 procent werd vlak voor de loodlijn gereden.

Paarden die met hun neus diep achter de loodlijn lopen, lieten aanzienlijk meer conflictgedrag (ziepen met de staart, rare bewegingen met de mond, oren naar achteren) zien dan paarden die wat hoger liepen met hun neus. Ze zagen ook dat paarden in de wedstrijdring veel minder diep hoefden te lopen, vergeleken met het losrijden.

In de lagere klassen werd een neus achter de loodlijn bestraft met lagere punten, in de hogere klassen was dat echter niet zo. Ze vonden ook dat de paarden in de hogere klassen meer conflictgedrag lieten zien.

Ze constateren dat 90 procent van alle dressuurpaarden tijdens het losrijden met hun neus achter de loodlijn wordt gereden, iets wat in strijd is met de regels van de FEI.

Volgens de onderzoekers veroorzaakt een te diepe houding veel meer conflictgedrag dan een hoofd-halspositie wanneer het paard er meer ‘uit’ loopt met de neus.

Er is steeds meer discussie over het dierwelzijn. “De afgelopen jaren is er veel discussie geweest over het zogenaamde ‘klassieke’ en ‘moderne’ rijden”, aldus de onderzoekers. “De ‘moderne’ techniek wordt ook wel rollkur, hyperflexie of LDR (laag, diep, rond) genoemd. Deze techniek werd echter al in de 17e eeuw toegepast. De ‘klassieke’ techniek werd voor het eerst geregistreerd bij het Duitse leger in 1912, volgens de regels loopt het paard met zijn neus iets voor de loodlijn.”

“Vandaag de dag worden beide rijstijlen gebruikt. Vooral de ‘moderne’ techniek is erg controversieel en er is een dringende behoefte aan objectieve beoordeling van de gevolgen ervan”, aldus de onderzoekers.

Ze citeerden ook uit eerdere studies, waaruit bleek dat paarden die in een rollkur of LDR-houding worden gereden, meer tekenen laten zien van ongemak - zoals het zwiepen van de staart, abnormaal gedrag van de mond en oren die naar achteren staan - in vergelijking tot paarden die in een ‘normale’ positie werden gereden, met de neus voor of net op de loodlijn. Ook wel de ‘wedstrijdhouding’ genoemd.

“Paarden laten niet alleen zien dat ze zich ongemakkelijk voelen wanneer ze in een rollkurpositie worden gereden, ze ontwijken de positie ook wanneer ze de kans krijgen. Een andere studie toonde aan dat de reden daarvoor het minder zicht tijdens de positie is. Dit laatste is waarschijnlijk ook de oorzaak van grotere schrikreacties en hogere niveaus van angst bij paarden die in de rollkurpositie worden gereden.”

De onderzoekers zeggend dat - ondanks het niveau - hoe dieper de buiging, hoe meer conflictgedrag het paard liet zien. “Andere studies behaalden ongeveer dezelfde resultaten, ze tonen aan dat een diep gebogen hals bij paarden als ongemakkelijk wordt ervaren.”

“In tegenstelling tot beweringen van sommige beoefenaars en wetenschappers, toont het ontbreken van een verband tussen de hoofd-halspositie en het niveau van de ruiter aan dat het effect op het paard hetzelfde blijft, of het nu door een meer of minder bekwame ruiter wordt gereden. We kunnen suggereren dat de houding zelf het conflictgedrag bij het paard veroorzaakt, niet de vaardigheden van de ruiter of het opleidingsniveau het paard.”

Bron: Horsetalk