Blog: Vallen, opstaan en weer doorgaan
NieuwsEigenlijk ben ik nooit bang. Nou ik ben wel bang om in het donker naar huis te fietsen, of mijn parkeerkaartje te betalen in de garage van de Bijlmer, maar ik bedoel dat ik nooit bang ben om op een paard te stappen. Dit komt omdat ik tot voor kort nog nooit van mijn eigen paard ben gevallen. En als je er nog nooit vanaf bent gevallen, dan geloof je er op gegeven moment ook in dat dat dus ook niet gaat gebeuren...
[caption id=”attachment_41569” align=”alignright” width=”300”] Alle benen de lucht in![/caption]
Eve was de laatste tijd erg energiek en wild. Dat komt omdat we serieuzer zijn gaan trainen. Een tijdje geleden waaide het echt extreem hard en Eve was ook weer eens hengstig. Extra lastig, maar ik dacht Eve, ik snap je, wij ongestelde vrouwen onder elkaar, we gaan lekker buiten rijden. Aangekomen in de buitenbak spitste Eve haar oren en begon een beetje te dribbelen, logisch want er was iemand naast de bak bezig met grote ijzeren rammelende kledingrekken. Op zich - als ik een beetje verstandig was - had ik kunnen denken: Hey, hoe snel en hoeveel irritatie had ik gehad van hard rammelend ijzer in mijn oor als ik zelf hengstig was geweest, maar wat ik dacht was: Ah joh! Ik ben er nog nooit afgevallen dus waarom zou dat dan nu wel gebeuren? Nou... omdat er altijd ergens een eerste keer voor moet zijn!
[caption id=”attachment_41571” align=”alignleft” width=”300”] Selfie met Eve[/caption]
Op het moment dat ik Eve een klopje wilde geven en zeggen hoe braaaaaaaf ze was, sprong ze als een stier recht omhoog, maar echt hoog! Na drie keer liet ik me maar lanceren, zo hoog dat de buurvrouw mij in de lucht heeft zien hangen. In de lucht had ik zo lang de tijd, dat ik mezelf kon draaien en zo weer op mijn voeten kon landen. Ik had dus nul pijn, maar ik was echt in shock. Gelukkig stond Eve nog gezellig naast me en begon aan mijn broekzak te snuffelen, want daar zitten suikerklontjes in die ze altijd krijgt na het rijden. Ik ben meteen weer op gestapt en was op dat moment totaal niet bang en dacht daarom dat het ook geen gevolgen zou hebben. Helaas wel.
De eerst volgende wedstrijd was ik niet alleen zenuwachtig, maar ook bang. Dat is zo’n rotgevoel, want gezonde spanning is goed en leuk, maar als je écht bang bent wil je eigenlijk niet meer. Ik ben toch maar gegaan, want anders zou het gevoel van angst waarschijnlijk alleen nog maar erger worden. Tot mijn verbazing was Eve tijdens het losrijden extreem relaxed, dat gaf echt een top gevoel. Buiten dat ze het juryhokje in de ring eng vond, was ze ook daar super braaf! Ondanks dat ik zelf nog wel gespannen was, probeerde ik elke pas tegen mezelf te zeggen dat ik moest ontspannen. Op het moment dat dat werkte - en ik dus oprecht ontspannen was - gebeurde er zo iets bizars: EVE SPRONG DE BAK UIT! OMG! Zo ineens! Over het hek! Ik schrok me dood, maar ik dacht we moeten terug, en door, want ik heb nog maar twee punten voor de L2 nodig en die wil ik nu! We sprongen terug over het hek, maar op dat moment kwam de jury het hok uit en heeft ons uitgesloten en ons -2 gegeven. Twee verliespunten, super stom. De proef daarna heb ik alsnog gereden en daar heb ik gelukkig twee winstpunten gehaald! De week daarna gingen we weer op wedstrijd en toen hebben we vijf winstpunten in één keer gehaald en zijn we twee keer eerste geworden. Dus nu zijn we L2, super blij!!!!!
Na al deze wilde avonturen heb ik Eve lekker drie weken vakantie gegeven. Ik ben deze week weer gaan rijden, Eve is helemaal zen en relaxed. Daar kun je aanzien dat paarden af en toe ook een heerlijke vakantie met veel grassprietjes en vriendjes op de wei kunnen gebruiken. Nu gaan we trainen voor de kampioenschappen, ben benieuwd! En voor wie nog meer kampioenschappen gaat rijden: veel succes!!!!!
