Barbara Wielders blog
Barbara Wielders blog

Blog: Bekentenis

Nieuws

Laat ik maar gelijk met de deur in huis vallen. Als we het over paardrijden hebben, ben ik een bange moeder. Zo, dat is eruit. Geen stoer, chill of relaxt exemplaar. Nee, gewoon een type bij wie het dun door de broek kan lopen. Laatst vroeg iemand mij: ‘Waar ben je dan precies bang voor?’ Dat was simpel te beantwoorden. Ik ben bang voor fysieke pijn van mijn dochter. Het geestelijke leed van mijn dochter is nog wel te overzien. Maar de gedachte aan een van-de-pijn-uitschreeuwende-dochter is min of meer zwaar te verteren.


Het begon al toen ze met haar zeven jaar begon met paardrijden. Het stappen en draven was een koud kunstje voor deze mama. Als betrokken en enthousiaste moeder, volgde ik mijn dochter met ontspannen blik. Het galopperen daarentegen was een ander verhaal. Haar gebrek aan ervaring in combinatie met de onverwachte factor die je bij paardrijden cadeau krijgt, had zo zijn effect op mij. Niet dat ik daarmee te koop liep. Want ik had al vrij snel in de gaten dat het tonen van deze kwetsbaarheid niet bij iedereen een warm onthaal kreeg. Vaak werd ik gebombardeerd met verbaal stoere tegenstellingen van mijn eigen ik.

Gelukkig ben ik niet geheel achterlijk en weet ik ook wel dat mijn ‘broekpoeperitus’ niet handig is om met mijn dochter te delen. Ik wil tenslotte mijn dochter niet bevlekken met dit gebrek. En dus ben ik buitengewoon handig geworden in het ontlopen van spannende momenten. Een manege is wat dat betreft een prima gelegenheid voor een rondje ademhalen. Altijd wel een vriendelijk paardenhoofd die een bange moeder bij wil staan. Wat dat betreft kun je beter het gezelschap zoeken van een vriend op vier benen. Want die twee-potige types helpen je eerder van de wal in de sloot met al die stoere ‘daar heb ik helemaal geen last van’ of ‘dat is nergens voor nodig joh’ praat. Dat weet ik namelijk zelf ook wel.

In de tussentijd is mijn dochter alweer bijna veertien en is mijn angst voor pijn een algemeen geaccepteerd onderdeel geworden van ons bestaan. Ik heb het trouwens ook met mijn zoon. Het voetballen op zijn vijftienjarige leeftijd gaat er nou bepaald niet zachtzinnig aan toe. En ook bij hem langs de lijn maak ik mij uit de voeten als er een tiener op de grond ligt te schreeuwen. Het zijn de klanken van onhanteerbare pijn waar ik bang voor ben. Ontstaan uit een eigen ervaring. Twee keer mijn arm uit de kom heeft een redelijk trauma opgeleverd. En alle associaties hiermee roepen stress op.

En zo hobbel ik gebrekkig mee in ons heerlijke paardenbestaan. Laatst heb ik mijn eigen bewijs geleverd voor mijn niet perfecte paardenmoeder zijn. Man en dochter zijn tijdens een buitengewoon stormachtige middag bezig met het inrijden van ons jonge paard. De gierende wind en klapperende deuren jagen mij uit de binnenbak. De kans op iets onverwachts is niet langer dragelijk. De kantine brengt rust en ik sluit vriendschap met een grote plant in de hoek achter wie het prettig schuilen is. Dapper pak ik mijn telefoon en besluit de bereden stappen van ons lieve paard te filmen.

En wat gaat het goed. Totdat mijn man besluit dat het ook tijd is voor een paar galopsprongen. Op het moment dat ons paard braaf aanspringt, gaat min of meer het licht uit in mijn bovenkamer. Zo zien en horen wij later terug op het hilarische filmpje. Dat talloze keren, onder begeleiding van schaterlachen in het kwadraat, aan iedereen wordt getoond die bij ons aan de keukentafel aanschuift. Een diepe angstige moederlijke schrik adem en een videobeeld dat schokkerig naar de grond wegdraait. Een paar groene blaadjes en wat takken van de plant trekken nog even snel door het beeld. Altijd fijn, een trouwe rustige vriend die bij je blijft in nood en barre tijden.

 
dsc_0183
dsc_0195
dsc_0292