Blog: Vallen en opstaan
NieuwsPaardrijden is de kunst van je paard tussen jouw en de grond te houden. Niet mijn woorden, maar een quote die ik ooit ergens gelezen heb. En daar komt het in de basis wel op neer, want wie vind het nu leuk om van zijn paard te vallen? Afhankelijk van de soort val doet het behoorlijk zeer en je kan zelfs ernstig gewond raken. Nog zo`n quote die ik volgens mij gehoord heb toen ik zelf nog 12 was en op de manege reed: Je bent pas een ruiter als je 100 keer gevallen bent. Wel vallen of niet vallen, wat is nu beter?
Los van de fysieke pijn is er ook een soort schaamte als je van je paard valt. Alsof je gefaald hebt. Je hoopt altijd dat niemand het heeft gezien want het is gênant. Alsof je er een mindere ruiter om bent. Maar we zijn geen rodeo ruiters ( tenminste ik gok dat er niet veel professionele rodeo ruiters zijn die deze blog lezen) die koste wat kost op een rug moeten blijven zitten. Sterker nog, leren doe je met vallen en opstaan. En dan is het dus ook belangrijk dat je leert vallen zodát je weer kan opstaan. Skateboarders vallen ontzettend veel voordat ze een trick kunnen doen en zijn vaak trots op hun valpartijen. En zij hoeven niet een 600 kg skateboard te trainen om iets te doen dat tegen het instinct van een skateboard gaat. Moet je dan trots zijn op de keren dat je van je paard gekukeld bent?
Vallen is een onderdeel van ruiter zijn. What goes up must come down. Het is hoe je er weer vanaf komt wat definieert hoe de rit geweest is. Maar vallen is geen onderdeel van het trainen van je paard. Wanneer een paard er niet klaar voor is om een ruiter te dragen, is het onverantwoord om erop te gaan zitten. En daar ligt de kunst van het paardenmens zijn. De taal van een paard zo vakkundig spreken, zo goed luisteren naar je eigen gevoel, dat je feilloos weet wanneer rijden een optie is en wanneer niet. Een kunst die ik nog niet volledig onder de knie heb. Ik heb ook mijn passies en ambities en drijfveren, allemaal ego woorden die maken dat je minder goed naar je gevoel kan luisteren. Zolang een val alleen mijn ego deukt vind ik het prima. Fysiek wil ik graag heel blijven zodat ik nog heel lang mag genieten van paardrijden en paarden trainen.
Ik ben net als heel veel anderen begonnen als manegeruiter. Een uurtje paardzitten, stap draf en galop en dan is het weer en week wachten. Pas toen ik mijn eigen paard kreeg kon ik naar mijn gevoel gaan luisteren, ik wilde niet duwen, vechten, trekken, maar wist niet goed hoe je dan wel met een paard kon communiceren. Natural Horsemanship stond toen nog in de kinderschoenen en vrijheidsdressuur was een vloekwoord, grondwerk en rechtrichten aan de hand was een elite begrip. Ik heb uren en uren en uren doorgebracht met mijn paard zonder erop te zitten, hoewel dat is wanneer ik me het meest compleet voel. Langzamerhand wordt ik steeds beter in trainen naast het paard in allerlei vormen. Vallen of falen doe je ook in grondwerk, je paard rent weg, keert zich af, wil iets niet doen. Dat voelt voor mij minder erg dan van een rug vallen. Ik heb dan het gevoel dat ik mijn paard tekort gedaan heb. Het is mijn verantwoordelijkheid om te zorgen dat mijn rijdier fit en comfortabel genoeg is om me te dragen, wanneer ik er dus afgegooid wordt, heb ik gefaald in die verantwoordelijkheid. Eigen schuld, dikke bult.. of op zijn minst een blauwe plek. Het overkomt de beste ruiter, we zijn tenslotte ook maar mens. Dat we onszelf zo nu en dan paard en mens (paardenmens) mogen noemen is een bonus.
Conclusie: val niet van je paard want een deuk in je lijf of in je ego doet zeer. En twee: val je toch, bedank je paard dan en leer ervan. Waarschijnlijk heeft je onderbuik gevoel je al gewaarschuwd en je paard je dus ook.
