‘Mijn overleden pony leefde nog’
Nieuws‘Wie oh wie weet waar mijn vorige paard is?’ Op internetfora komen dit soort oproepjes regelmatig voorbij. Maar stel dat je je vorige paard, verzorgpaard of favoriete manegepaard inderdaad terugvindt. Hoe gaat dat dan? Is het een geruststelling of een nachtmerrie? In Bit 229 lees je verschillende verhalen. Hieronder lees je het verhaal van Zita Pels. Zij kon haar favoriete manegepony niet vergeten en ging naar hem op zoek.
Als twaalfjarig meisje werd Zita Pels stapelverliefd op manegepony Kyra. Maar jaren later, Zita was inmiddels instructeur op de manege, werd de pony helaas kreupel en ook na revalidatie was ze niet meer de oude. “De manege-eigenaar zei dat hij haar zou laten inslapen. Ik heb afscheid genomen en de volgende dag was ze weg. Ik accepteerde het, want zo gaat het. Ook pony’s gaan dood.”
Zita ging naar NHB Deurne, bezocht verschillende maneges voor externe lesdagen en droomde er stiekem van dat ze Kyra ergens zou terugzien. “Het was zelfkwelling. Ik wist heus wel dat ze dood was.” Een vriendin stelde voor toch haar oude manege te bellen. Misschien kon ze Kyra loslaten als ze zou horen waar en hoe de pony was ingeslapen. “Ik mocht er toen niet bij zijn en dat vond ik logisch. Verder had ik blind vertrouwen in de eigenaar. Als hij zei dat Kyra naar de eeuwige weide zou gaan, ging ik er niet vanuit dat het een echte weide kon zijn.” Dat bleek wel het geval. Want de eigenaar had de pony niet laten inslapen, hij had haar verhandeld. Zodra Zita dat hoorde, stopte ze tijdelijk met haar studie om Kyra te kunnen zoeken en binnen twee weken had ze succes. “Ik ben begonnen op Marktplaats en Bokt en toen ik daar geen reacties op kreeg, heb ik ook berichtjes geplaatst op Belgische en Duitse sites.” Via een Belgische site vond ze een meisje dat Kyra even had verzorgd, maar de pony was alweer verkocht aan een handelaar en ook bij die handelaar was ze alweer weg. De verzorgster wist nog wel te vertellen dat het niet zo goed ging met Kyra en het was de vraag of Zita haar op tijd zou vinden. “Maar ik vond haar en ze leefde nog! Ze stond in Antwerpen en ik ben er meteen naartoe gereden. Ik heb de nieuwe eigenaar gevraagd of ik haar kon overkopen, maar daar wilde ze niets van weten. Drie jaar later kon ik haar wel kopen.” Zita lacht: “Ik heb ze net zo lang aan hun hoofd gezeurd.”
Zita heeft nog anderhalf jaar van Kyra kunnen genieten. Toen kreeg de pony een acute vorm van cushing, raakte hoefbevangen en heeft Zita haar laten inslapen. Kyra was 25. “Haar naam leeft verder”, zegt Zita. “Ik werk namelijk op ‘Boerderij op IJburg’, waar autistische kinderen lessen kunnen krijgen volgens de ‘Horse Boy’-methode. We hebben een stichting zodat mensen geld doneren om die lessen mogelijk te maken en die stichting heet de Kyra foundation. Normaal ben ik echt niet zo ‘Penny’, maar die eerste manegepony is voor veel ruiters het symbool voor wat een band met een paard kan betekenen. Wij willen autistische kinderen de kans geven zo’n band te ervaren.”
