Mijn paard, mijn therapeut: Kim

5 juni 2020, 00:00 Welzijn Opvallend

In deze nieuwe rubriek lees je bijzondere verhalen over hoe het paard ons helpt in moeilijke periodes. Denk aan een ziekte, burn-out of depressie. Paarden zijn niet alleen ons beste vriend, maar werken ook therapeutisch. Lees het verhaal van Rowena (18) en haar Haflinger-merrie Kim.

“Het was een echte meidenklas, en nouja: je weet wel hoe meiden kunnen zijn”, lacht Rowena. “In groep 7 en groep 8 werd ik gepest. Ik werd niet geaccepteerd om wie ik was: ik was een paardenmeisje, mijn kleren waren niet mooi en ga zo maar door. Met al dat getreiter en het pootje-haken, maakten de meiden van m’n klas mijn schooldagen echt ellendig.”

Veel verdriet

“De dagen dat ik naar school ging droeg ik veel verdriet met me mee. Ik probeerde altijd goed te zijn voor anderen, maar niemand van m’n klas was dat voor mij. Elke dag ging ik zo snel als ik kon van school naar huis, om me om te kleden en direct naar Kim te gaan. Zodra ik bij haar was vergat ik alles om me heen. Ze was – en is – mijn allerbeste maatje. Ik kon haar alles vertellen: niks wat ik haar zeg was verkeerd. Tot in de late avond bleef ik bij haar, zodat ik in ieder geval met een blij gevoel kon gaan slapen. Dankzij Kim kon ik iedere dag, hoe vervelend deze ook was geweest, goed afsluiten. Ze was mijn afleiding, mijn steun en voelde haarfijn aan wanneer ik me écht slecht voelde: dan was ze nóg liever dan ze normaal al was.”

‘Ze was – en is – mijn allerbeste maatje’

“Toen Kim drie jaar oud was zag ik haar voor het eerst. Als paardengek meisje van twaalf was ik natuurlijk meteen dol op haar: het duurde niet lang voor ik haar mocht gaan verzorgen. In de maanden die volgden werd ze verkocht aan de manege, die jammer genoeg drie maanden later failliet ging. Hoewel het kopen van een pony eigenlijk niet echt aan de orde was - ik zou immers bijna naar de middelbare school gaan - besloten we Kim tóch van de manege over te nemen”, vertelt Rowena. Voor de jonge Rowena, die precies in die periode zo erg werd gepest, was het een droom die uitkwam.

Rowena: “Ik kreeg alle liefde en steun van mijn ouders, maar toch: de dingen die ik met mijn pony deed maakten mijn dag.” Dankzij Kim groeide Rowena’s zelfvertrouwen en de lieve vriendinnen die ze op school miste, vond ze op stal.

Door het vuur

Het maakt Rowena en Kim misschien een beetje de hoofdrolspelers uit het ultieme Penny-meisjesverhaal, maar toch bewijst het maar al te goed hoe groot de rol is die een paard of pony kan spelen in het leven van een onzeker tienermeisje. “Kim was een lieve pony, maar wel heel angstig. Omdat we eigenlijk beide hetzelfde ‘probleem’ hadden, denk ik denk dat we echt samen geworden zijn tot wie we nu zijn. Van beide lief maar erg onzeker, tot vrolijk en vol zelfvertrouwen. Als ik haar nu zie realiseer ik me hoe enorm ze is gegroeid: ze gaat nu echt voor me door het vuur. En andersom kan ik me niet voorstellen hoe m’n tienerjaren zonder haar zouden zijn geweest.”

‘Zelfs als ik nu even periodes heb die druk of hectisch zijn, is het Kim die ervoor zorgt dat ik iedere dag weer vrolijk en ontspannen afsluit’

Het pesten hield gelukkig op toen Rowena naar de middelbare school ging, maar zelfs nu ze inmiddels al 18 is, is haar pony nog altijd haar alles. “Kim is gedurende twee jaar ernstig geblesseerd geweest aan. Het was een groot raadsel, maar na het zoveelste onderzoek bleek ze een botbreukje in haar been te hebben gehad. Sinds haar behandeling loopt ze gelukkig eindelijk weer helemaal goed. We doen nu weer alles wat: dressuur, springen, buitenrijden, maar hebben samen vooral heel veel lol. En ook als ik nu even periodes heb die erg druk of hectisch zijn, is het Kim die ervoor zorgt dat ik iedere dag weer vrolijk en ontspannen afsluit.”