Mijn favoriete manegepony!
NieuwsMaandag plaatsten we een oproepje online om ons te laten weten waarom jouw manegepaard of -pony zo bijzonder is en wat hij voor jou betekent. We kregen zowel via Facebook als via de mail leuke reacties binnen, waarvan we er een aantal hebben selecteerden.
Tara Snoeks
“Lotte ontmoette ik al voordat ik met paardrijden begon. Ik ging mee met een meisje uit mijn klas, die op Lotte moest rijden. Ik was snel verkocht en begon ook op dezelfde manege. Na twee jaar lessen, leasede ik Lotte en zij was echt mijn favoriet! Op mijn twaalfde begon ik onwijs te groeien. Door de kramp die ik had, kon ik niet meedoen met gym op school en stond daardoor een onvoldoende voor een schoolvak. Ook paardrijden was hierdoor niet meer te doen voor mij en ik moest er helaas mee stoppen. Het voelde alsof ik Lotte in de steek liet. Ik vond het dan ook moeilijk om terug te keren naar de manege.
Na vier jaar heb ik haar opgezocht, ze herkende mij meteen. Dat was zo’n apart moment. Lotte was veranderd, ze was heel oud geworden. Ik was van plan om haar elke week te bezoeken. Na mijn tweede bezoek keek ik na een paar dagen op de Facebookpagina van de manege en zag ik dat ze was overleden. Net alsof ze op me had gewacht, zo bijzonder...”
Elisabeth Venema
“Mijn dochter Lisanne heeft meerdere favorieten op stal, maar op Rocky rijdt ze toch wel het allerliefst. Samen met mij - haar moeder - hebben we zo nu en dan moeder-dochterles, een privéles. Mama gaat dan op Djinx de Haflinger. We zijn echt een super combi samen, zowel in de bak als buiten. Maar ook vooral mijn dochter en Rocky. Het bijzondere is namelijk dat Lisanne mij met haar pony erg veel heeft aangemoedigd en ervoor zorgde dat ik een stuk minder bang ben. Ik had namelijk een paardentrauma. Dit kwam doordat ik na een flinke aanvaring met een paard erg bang ben geworden. Dat liep gelukkig goed af, maar sindsdien fietste meters om als er een paard in zicht kwam.
Maar ja, wat moet je dan als juist je dochter op paardrijden wil? Tja, een Shetlander ging nog wel. Maar de pony’s werden groter. Met de hulp van haar juf en de aanmoedigingen van mijn dochter rij ik dus af en toe ook. En ik begin daardoor ondertussen toch weer het paardenmeisje van vroeger te worden. We genieten als moeder en dochter samen enorm van onze gezamenlijke hobby.”
Margot Jonkers
“Mijn moeder kocht Helga nadat ze er jaren op de manege mee had gereden. Veel mensen vonden Helga maar niks, omdat ze zoveel pit had. Mijn zusje en ik zijn opgegroeid met haar en hadden ons echter geen beter paard kunnen wensen. We hebben haar vanaf haar elfde tot haar zesentwintigste gehad. Ze was echt een familiepaard. Iedereen in onze omgeving kende haar ook, we namen al ons bezoek mee met Helga op de menwagen. Ze is helaas twee jaar geleden bij ons overleden, gestorven in het harnas. Ze had de dag ervoor nog een rondje buiten gelopen. Toch is Helga altijd bij ons en vereeuwigd in een schilderij. Ze was echt familie voor ons. En dat voor wat begon als een manegepaard!”
Nina Mittendorff
“Ik rijd bij manege de Horstlinde en de knappe KWPN-merrie Zonnerante, ik noem haar Zonni, is meer dan een favoriet paard voor mij. Ik ben echt verliefd op haar! Drie jaar geleden begon ik Zonni te verzorgen. Er was toen nog absoluut geen klik. Ze vond het maar niks dat er een jong meisje steeds in haar stal ‘hing’. Ik hoorde van andere mensen die vaker op Zonnerante hadden gereden, dat ze altijd boos deed en dat ze in de stal ook niet zo lief was. Toch wilde ik proberen om haar te gaan verzorgen.
Na een tijdje besloot ik om Zonni uit de stal te halen en haar op de poetsplaats te zetten om haar lekker te poetsen. De aandacht vond ze heerlijk, ik zag een heel ander paard! Onze band groeide steeds sterker en nu doen we vaak veel leuke dingen samen. Zo gaan we op wedstrijd, wandelen we in het bos of gaan we lessen zonder zadel. Veel mensen verklaren me daarvoor voor gek, omdat ze in hun ogen een moeilijk paard is. Ook heb ik haar op een gegeven moment wat trucjes aangeleerd. Eerst snapte ze het allemaal niet zo, maar uiteindelijk leerde ze zo snel! Ik leerde haar flemen, de ‘jambette’ en een kusje geven.
Helaas mag ik nu negen maanden niet rijden in verband met een zware blessure. In januari ben ik aangereden door een onoplettende automobiliste, waardoor twee kruisbanden in mijn knie zijn afgescheurd en ik geopereerd moest worden. Desondanks ga ik nog elke week naar Zonni om haar lekker te knuffelen. Ik heb ook echt het gevoel dat ze me mist als ik er lang niet ben geweest. Zodra het weer kon, bracht mijn moeder me naar Zonni. Ik kwam aan met mijn krukken en ze was zo blij! Ze kon niks anders dan mij kusjes geven en trucjes doen, zo lief!”
Bron: Bitmagazine.nl
