Blog Mongolië: Twee nieuwe paarden

27 juni 2016, 00:00 Nieuws
De eerste dagen bracht ik door in Gachuurt, waar het Lotus Children’s Centre is gevestigd. Bij aankomst stonden de paarden lekker te grazen tussen de gebouwen en gers van het weeshuis. De grond is omheind door een grote muur, die kleurrijk wordt beschilderd door vrijwilligers. Connor, een van de permanente vrijwilligers, vertelde me dat een paar weken geleden drie paarden waren gestolen. Twee van de drie paarden zijn op wonderbaarlijke wijze teruggevonden door de politie, achtergelaten op een stukje land aan de andere kant van Ulaanbataar (UB). Didi, de eigenaresse van het weeshuis, vertelde me dat ze graag wat meer zou willen ondernemen met de paarden, en of ik daarmee zou willen helpen. Dat lijkt mij natuurlijk super leuk om te mogen doen! Ik vind het heel bijzonder om alle kinderen te ontmoeten en hun verhalen te horen. Ik kwam erachter dat enkele jongens professioneel jockey zijn geweest.

Dinsdag begon de zoektocht naar geschikte paarden voor mijn avontuur, samen met mijn vriendin Oyuntugs. Zij kent iemand met paarden ongeveer zestig kilometer van UB. Als ik wakker word, regent het ontzettend en haalt Oyuntugs me op om eerst bij haar thuis koffie drinken. Daarna gaan we naar haar zusters huis om te lunchen. Daar kom ik erachter dat de man van haar zus is opgegroeid in een familie die 700 paarden bezit. Hij besluit om mee te gaan op onze paardenzoektocht en dan kunnen we vertrekken. Met de hele familie, drie kinderen en ik in het midden op de achterbank van de 4x4 wagen, gaan we op weg! Het blijkt uiteindelijk een tocht van meer dan 200 km te zijn, waarvan zo’n zeventig kilometer op onverharde wegen, dwars door de steppe. Wat een fantastisch uitzicht! Links en rechts gras en heuvels, zover ik kan zien! Langzaam klaart de lucht ook op en dan bereiken we de nomaden, buiten staan de racepaarden aan een highline en zijn een paar kleine jongetjes met hun vader aan het trainen voor de paardenrace tijdens Nadaam festival. We worden binnen uitgenodigd en meteen vallen alle racemedailles me op. Ik krijg een kop warme melk aangeboden, die ik zonder te ademen snel opdrink, denkend dat dit de beruchte gefermenteerde paardenmelk is. Later kom ik erachter dat het gewoon thee was met koemelk.

Ondertussen valt het me op hoe groot een ger eigenlijk is! We zitten met wel 22 man in een kring in de ger te kletsen. Dan ongeveer anderhalf uur later is het tijd om de paarden te bekijken. Met onze 4x4, nog een 4x4, een motor en twee horsemen rijden we richting de waterput waar de paarden bijeengedreven worden. Bewapend met een lange stok met een lasso eraan zet de horseman de achtervolging in op een mooie vos met goede gangen. Het is een spannend schouwspel en na meerdere pogingen heeft hij hem te pakken. Tot grote onvrede van het paardje, dat grote bokkesprongen door de lucht maakt. Hij is sinds de winter niet meer bereden, zegt de horseman en vraagt of ik met of zonder mongools zadel wil rijden. Dan liever met! Met ongekend korte stijgbeugels stijg ik op het inmiddels gekalmeerde paardje en samen draven we de heuvel op. Hij is hartstikke braaf, maar als ik het zadel eraf haal vallen wat oude drukplekken me op. Daarnaast is hij pas vijf jaar oud, erg jong en onervaren voor zo’n intensieve reis. Vervolgens word ik voorgesteld aan een ander leuk paard, maar ik vind zijn rug er niet zo goed uitzien. Snel nemen we afscheid en rijden zonder paarden terug naar UB.

Tijdens dag twee van de zoektocht houden we het dichter bij huis. Ook ben ik zo slim om dit keer mijn eigen zadel en hoofdstel mee te nemen. Al snel bereiken we een aantal horsemen ten westen van UB, die hier zijn gekomen voor Nadaam. Na enkele uren rondvragen, rondrijden en paarden bekijken, maken we kennis met Ganzorig en zijn familie.Zij wonen hier in de zomer met 200 paarden en in de winter verblijven ze in Khustain Nuruu Park. Na het ritueel van warme melkthee wordt de eerste kudde in de paddock gedreven. Ik heb een goed gevoel bij deze mensen en alles gaat vlotjes en georganiseerd. Mijn eerste kennismaking is gelijk een match! Het is een sterke en brave ruin, een perfect pakpaard, hij is echt ontzettend lief en ziet er hartstikke gezond uit. Vervolgens valt mijn oog op een grijze ruin in de kudde, een prachtig klein dier, en hij schijnt veel karakter te hebben, maar ik besluit hem toch van dichterbij te willen bekijken. Hij ziet er fantastisch uit, maar is ontzettend ongeduldig en pittig, helaas te pittig voor mijn tocht. En dan word ik voorgesteld aan een gezonde achtjarige merrie, als ik haar zie ben ik opslag verliefd. Ze is een prachtige donkere vos met mooie spieren. Als ik haar opzadel, voelt het gelijk goed. Ze heeft sterke hoeven, een goed gebit en is mooi in balans. Ik rijd haar een stukje en ze doet braaf wat ik vraag. Ze is wel boven mijn budget, maar ik heb absoluut mijn zinnen op haar gezet. Na enige onderhandeling komen we eruit; ik ben de nieuwe trotse eigenaar van twee fantastische paarden! Het voelt onwerkelijk. Ik spreek af met Ganzorig dat hij de eerste dagen met mij mee gaat rijden, om mij te leren rondtrekken op de nomadische stijl. Volgende week vrijdag gaan we vertrekken. Nu nog twee mooie namen verzinnen, de laatste voorbereidingen treffen, en dan kan het avontuur beginnen.

Alle suggesties voor mooie namen voor mijn twee nieuwe paarden zijn welkom! En het zou geweldig zijn als je me wilt helpen om geld in te zamelen voor de Lotus kinderen. Dat kan via deze link: virginmoneygiving.com/simoneversteegh

Lijkt het jullie leuk om te volgen wat ik meemaak? Je kunt elke twee weken een verhaal van mij lezen op Bitmagazine.nl.  Als je benieuwd bent, kun je via GPS mijn route live volgen op www.equestriantravel.co.uk. Of natuurlijk op Instagram en Facebook.

[handwritten] Groetjes,

Simone Johanna Aleida

[/handwritten]

 

Lees hier eerdere blogs van Simone!