Blog Mongolië: Van zonnebrand factor 50 naar sneeuw?
NieuwsOp dag acht slapen we in het bos, en horen we na zonsondergang het gehuil van wolven. Meestal vallen wolven geen mensen aan, dus na een lichte paniekaanval weten we onszelf te kalmeren. Gelukkig blaffen de honden van de familie waar we kamperen de hele nacht om ons te beschermen. Maar ik doe natuurlijk geen oog dicht en check elk half uur of alles goed gaat met de paarden.
Op dag twaalf regent het pijpenstelen. Het was al onheilspellend aan het miezeren in de ochtend, maar we besloten toch verder te rijden en naarmate de dag verstrijkt wordt het weer steeds slechter en slechter. Rond een uur of vijf zijn we doorweekt en verkleumt maar vinden we gelukkig een huis en besluiten we aan te kloppen. Een Engels sprekende jongen nodigt ons uit te blijven slapen, aangezien de regen niet zal stoppen. Daarnaast schijnt het morgen en overmorgen te gaan sneeuwen. Ik kan het me amper voorstellen, aangezien we gisteren nog met straalblauwe lucht, in een korte broek, en met zonnebrandcrème factor 50+ op in het gras zaten. We hebben al een keertje nachtvorst gehad, dus wie weet is het mogelijk. Hopelijk is onze kleding dik genoeg, anders moeten we een ‘del’ te zien bemachtigen. Een traditionele Mongoolse lange warme jas van wol die alle horsemen dragen. Een felgekleurde sjaalachtige riem word dan om de middel geknoopt. Deze riem heeft een beschermende functie tijdens het rijden, maar is vooral handig als je het warm hebt. Dan doe je gewoon je armen uit de mouwen en laat je het bovenstuk van de del naar beneden hangen.
De volgende ochtend word ik gelukkig wakker van een hoopvol straaltje zonlicht dat de kamer binnen schijnt en snel ga ik kijken hoe de paarden het maken. Maar warempel, Sara staat niet meer in de schuilstal. Het hek is opengebroken en eventjes vrees ik het ergste; paardendieven. Maar na inspectie van de stal lijkt het er toch erg op dat ze zelf is uitgebroken. Snel stappen we in een jeep bemant met een verrekijker. Ik tuur door de lens en zie een groepje paarden aan de bosrand. Snel rijden we erheen. En ja hoor, daar staat ze, te buurten met de hengst en twee andere merries. Ik moet lachen want Sara kijkt me aan met zeer onschuldige ogen. Die blik ga ik enorm missen als ik straks zonder haar naar Nederland terug ga.
[handwritten] Groetjes,
Simone Johanna Aleida
[/handwritten]
Lees hier eerdere blogs van Simone!
[gallery link=”file” ids=”https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2016/09/Blog-2-1.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2016/09/Blog-2-2.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2016/09/Blog-2-3.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2016/09/Blog-2-4.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2016/09/Blog-2-5.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2016/09/Blog-2-6.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2016/09/Blog-2-7.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2016/09/Blog-2-8.jpg|”]
