‘Discussie over paarden op de openbare weg’
Nieuws“De rillingen lopen over mijn rug als ik lees over ongevallen met paarden. De negentienjarige Charelle uit Soest verloor onlangs ‘de macht over haar teugels’ toen haar Fries Iefke op hol sloeg na te zijn geschampt door een scooterrijder. De gevolgen waren helaas dramatisch. De conclusie kan simpel zijn: ‘objecten’ die onvoorspelbaar gedrag vertonen, horen niet op de openbare weg. Maar is het zo simpel?” Lees hier alvast de editorial van Bit 242 van hoofdredacteur Dorien van Dijk.
“Een ongeval zit in een klein hoekje. Misschien weten ‘buitenrijdende’ ruiters en menners dat nog wel het beste. Anticiperen op potentieel gevaarlijke verkeerssituaties is inmiddels mijn tweede natuur. Bij iedere verkeerssituatie speelt zich een razendsnel schaakspel in mijn hoofd af. Draaf ik op zondagmorgen over een landweggetje en kom ik een fietser tegemoet, dan ga ik netjes terug in stap. We groeten elkaar, passeren en vervolgen onze tocht. Maar wat gebeurt er als twee enthousiaste wielrenners de mij tegemoetkomende fietser achterop komen en deze lijken te willen inhalen precies op het moment dat de fietser en ik elkaar passeren? 1. De fietser heeft niet eens in de gaten dat hij ingehaald gaat worden. 2. De wielrenners calculeren: als we achter elkaar gaan rijden, passen we er precies tussendoor. 3. Mijn ervaring zegt mij dat punt 1 en 2 gecombineerd gaan worden en dit vraagt van mij de volgende zet: rustig blijven ademhalen, vooral mijn paard niet het gevoel geven dat dit een gevaarlijke situatie is en rustig doorstappen. De fietser schrikt, de wielrenners foeteren over de beperkte ruimte op de landweg en ik groet, omdat ik altijd groet.
Paarden kunnen écht niet meer op de openbare weg, volgens een columnist van De Telegraaf. Dat is niet meer van deze tijd. Ergens geef ik de krant wel gelijk: een verkeerssituatie met een dier met vluchtinstinct is lastig in te schatten. Aan de andere kant: filerijden zonder zigzaggende motorrijders zou een stuk veiliger zijn, autorijden in een dorpje zonder ouderen die bij het links- of rechts afslaan direct achter hun arm aan fietsen ook…
Onlangs had het ’s nachts gevroren. De openbare weg zou wel eens glad kunnen zijn. Ik besluit daarom ‘veilig’ met Iluso in het bos te blijven rijden. De afgevallen blaadjes knisperen onder zijn voeten. De frisse vrieslucht wakkert zijn looplust aan. Het liefst zou hij een lekker stuk galopperen. Theoretisch zou dat ook moeten kunnen. Ik rijd immers op een officieel ruiterpad, maar ik weet dat de zondagse wandelaars daar niet bij nadenken en zo blijkt al snel: de lokale jachthondenvereniging ook niet. Die hebben het veld waar mijn ruiterroute dwars overheen loopt uitgekozen om vandaag een apporteertraining te doen. De jachtsituatie wordt hierbij zo goed mogelijk nagebootst. De baasjes zijn volledig gehuld in schutkleuren en alvorens de honden de buit mogen gaan halen, klinkt er een enorme knal. Immers: zonder schot, geen buit. Iluso geeft geen krimp: oortjes erop en lekker doorstappen. Terwijl mijn hartritme zich herstelt, vraag ik mij af: wat is er WEL van deze tijd? Hoe dichter we bij de Kerst komen, hoe vaker de woorden tolerantie en inleveringsvermogen in de mond genomen worden. Ik hoop dat deze woorden ook terugkomen in de onvermijdelijke discussie die nog gevoerd gaat worden over paarden op de openbare weg…”
Je kunt Bit ook online lezen, sluit hier een abonnement af.
