Editorial: De vergeten paardendeken
NieuwsEen feest van herkenning: het artikel in Bit 247 over de rijdende paardenstal oftewel de auto van de gemiddelde paardenliefhebber. En de foto’s die we ter illustratie van het verhaal door lezers opgestuurd kregen zijn hilarisch! Dan volgt het moment van zelfreflectie…
Ik probéér mijn auto wel netjes en fris te houden. Als ik een afspraak ergens heb, hoeven mensen niet te ruiken dat ik van Bit ben. Waar ik ook een hekel aan heb: iemand die vol goede bedoelingen haartjes van je kleding gaat plukken, nadat je elkaar net ter kennismaking de hand hebt geschud. Ik heb er dus alle belang bij om mijn auto met alle zorg te omringen.
Levensgrote spin?
Maar de gewenste gang van zaken komt soms niet helemaal overeen met de dagelijkse praktijk. Zelfs niet nu ik een nieuwe (grotere!) auto heb. Normaal stop ik dekens die ik wil laten wassen in een vuilniszak en breng ik die meteen naar de wasserij. Geen vuiltje of geurtje aan de lucht. Maar laatst kwam er even wat tussen, waardoor de uitgeleefde ‘350-grams’ van mijn toch al niet zo schone Spanjaard wat langer dan gepland in mijn kofferbak vertoefde. Oké, ik was hem eigenlijk gewoon vergeten. En – dat zul je net zien – ik had de vuilniszak ook niet goed dichtgedaan. Nietsvermoedend wuifde ik mijn vriend enkele dagen later toe: ‘Joh, zet de boodschappen maar in de kofferbak’. Bij het openen van de achterklep deinsde hij achteruit. Ik schrok me wild: zat er een levensgrote spin in mijn auto? Een scheur in de bekleding van mijn nieuwe bolide? Hoestend bracht hij uit: ‘Wat ligt er in hemelsnaam in die vuilniszak!’ Dat dus… mijn kofferbak stonk zo erg dat het leek of ik er een complete mestvaalt in vervoerde.
Stank
De boodschappen op de achterbank gezet en thuis gauw de paardendeken uit de auto gevist. Maar de penetrante mestgeur liet zich niet zomaar uit de auto vissen. ’s Avonds bij stal dacht ik de geur ‘er wel even uit te laten waaien’. Terwijl ik met halster en touw op weg ging naar de wei, bleef mijn auto met openstaande achterklep achter op de parking. Even later stond ik op de poetsplaats mijn paard lekker te verwennen met een borstelpartij (de enige vorm van poetsen die ik leuk vind…) en kwam er een stalgenootje naar me toe: ‘Je kofferbak staat nog open’. Na een korte uitleg van mijn kant en een begrijpende knik van haar, sloot ze het gesprek af met een hoopvol ‘gelukkig waait het een beetje’. Drie andere stalgenotes die mijn auto ook hadden zien staan, maakte ik ook deelgenoot van mijn ongewassen-paardendeken-avontuur. Weer die meewarige blikken. Aan het eind van de avond constateerde ik dat mijn auto drie vliegen rijker was en nog steeds onmiskenbaar naar paardenmest stonk. Dat werd toch een ritje naar een professionele autoreiniger…
