Het afscheid van Picasso

24 februari 2017, 00:00 Nieuws

Je paard, je maatje, je ‘alles’... En dan is hij niet meer. Hoe ga je verder, maar ook: hoe kijk je terug op jullie tijd samen? Voor Nadine Noomen kwam een nachtmerrie van iedere paardeneigenaar uit. Ze wilde haar merrie, Dakota’s Picasso, uit de weide halen, maar toen ze dichterbij kwam verdween de grond onder haar voeten. Picasso’s voet bungelde aan nog maar een klein stukje vlees aan haar been. Haar kogelgewricht was gebroken en haar spieren, pezen en zenuwen afgescheurd.

[row]

[seven]

“Na mijn MBO-opleiding Paardenhouderij ging ik eind 2008 aan het werk bij De Zilverstadruiters in Schoonhoven. Hier leerde ik haar kennen, Picasso was hier een manegepaard. Ik kan het moeilijk uitleggen, maar het leek alsof ze mij had uitgekozen. Ze reageerde direct als ik met mijn auto het terrein op reed, ze hinnikte naar me als ze me zag en als ze met andere paarden los stond mochten de anderen niet bij mij komen.”
[/seven]
[five]
[panel]

Picasso
2002 tot 2012

Eigenaar: Nadine Noomen (1988)
Ras: Amerikaanse Drave x Engelse Volbloed
Kleur: Bruin

Picasso was mijn soulmate.

[/panel]
[/five]
[/row]

Nieuw thuis

“Toen ik hoorde dat een collega haar weg wilde hebben, kon ik dit niet verwerken. Ik kon haar niet laten gaan, ik ben met de baas gaan praten en heb haar 1 mei 2009 gekocht. Toen moest ik het mijn ouders nog vertellen. Ze wisten dat er ooit een paard ging komen, ik reed immers al veertien jaar en was al die tijd al aan het sparen. Ik ben heel uitgekookt te werk gegaan en hun reactie viel gelukkig mee. Sinds april 2010 stond Picasso dan ook achter mijn ouderlijk huis.”

Ruzie

“Picasso was geen makkelijk eerste eigen paard. Ze was heel fel, wanneer je haar een tik gaf die zij niet terecht vond, moest je dat bezuren. Ze heeft regelmatig wat teugels door mijn handen getrokken. Ik had mijn handen vol aan haar. Maar toch zou ik het zo weer overdoen. Ze was alleen tegen mij lief, ik was haar bezit. Ze is altijd op mij blijven reageren wanneer ze me hoorde, volgde me door de hele weide, kwam in galop naar me toe, joeg andere paarden bij me weg en als ik met iemand stond te praten ging ze er tussen staan. Ik had het niet altijd even fijn thuis, ik had altijd heel veel ruzie. Bij iedere ruzie dreigde mijn ouders mij op straat te zetten en vertelde me dat het beter was om ‘die knol’ ook maar te verkopen. Zij was mijn alles, zij was mijn reden om door te blijven gaan.”

Weide

“7 januari 2012. De dag dat mijn leven instortte. Ik liep de weide in om haar op te halen. Ik riep haar, ze riep terug, maar ze kwam niet naar me toe. Dat deed ze wel vaker, maar toen ik dichterbij kwam zag ik iets naast haar linker voorbeen. Ik dacht een kluit of een stuk hout, maar toen ik zag wat het was voelde ik de grond onder mijn voeten wegzakken.”

Nachtmerrie

“Het duurde even voordat ik besefte wat er aan de hand was. Het was haar hoef, haar kogelgewricht was gebroken, zenuwen, pezen, alles was afgescheurd, het hing aan een dun reepje huid. Toen ik haar zo aantrof voelde ik de grond onder mijn voeten wegzakken. 15.24 uur heb ik de dierenarts gebeld, daarna mijn ouders en mijn toenmalige vriend. Je hoopt dat de dierenarts zegt dat ze met een nieuw onderzoek bezig zijn, iets wat haar nog kan redden, maar toen de dierenarts aankwam en begon met ‘ik denk dat het beter is als’ wist ik dat mijn ergste nachtmerrie uitkwam. Ze was niet meer te redden. Ik dacht alleen maar ‘nee’, dit wilde ik niet horen. Ook al zou ik nooit meer met haar kunnen rijden, ik wilde dat mijn meisje nog pijnvrij oud zou worden. Toen ze de spuit kreeg dacht ik dat ik naast haar zou vallen. Mijn mooie lieve paard, kerngezond, net tien jaar oud en ineens was ze weg. Mijn moeder en vriend namen mij mee naar binnen, waar ik het bloed van mijn meisje van mijn handen waste.”

‘Ik wilde haar niet laten ophalen door de Rendac, ze was mijn grote liefde’

Crematie

“Ik ging online op zoek naar een crematorium. Ik wilde haar niet laten ophalen door de Rendac. Ze was mijn grote liefde, die hoorde niet op de grote hoop, dat had ze niet verdiend. Terwijl ik bezig was kwam mijn vader binnen, hij riep dat het mijn schuld was omdat ik de weide niet had afgezet. Mijn vriend nam mij mee, weg van daar. Dat was maar goed ook.”

Aandenken

“De mannen van het crematorium waren geschokt, meestal halen ze paarden op die langdurig ziek zijn geweest. Dit was ineens voorbij. Ze is individueel gecremeerd. Toen we het tonnetje as hadden opgehaald, heb ik meteen een as hanger gevuld. Zo heb ik haar altijd bij me. Een jaar na haar overlijden heb ik bij Tattoo Jan een as-tattoo laten zetten. Op de dag dat ze vijf jaar dood was, rond het tijdstip dat het gebeurd moet zijn, heb ik bij Tattoo Martin ook nog vijf microdermals in de tattoo laten zetten. We hadden altijd iets met bling dus deze dermals maakte het verhaal echt af.”

Muziek

“Picasso reageerde heel erg op muziek, vooral op VanVelzen. Ze draafde super op Baby Get Higher en werd rustig van When Summer Ends. Ik was zelfs bezig met een kür op muziek, die had ik in de zomer van 2012 op willen nemen en de dvd voor Roel’s 35ste verjaardag willen geven. Het heeft na haar dood even geduurd voordat ik de muziek van VanVelzen weer aankon. Als tijdens het rijden Baby Get Higher komt, hou ik nog altijd halt om hem door te spoelen. Ik wil geen ander paard rijden op dit nummer. When Summer Ends kan ik live nog steeds niet horen en Roel moet al helemaal niet recht voor mijn neus staan. Alsof hij het recht tegen mij heeft, ik denk dat ik dan echt instort.”

“Lieve Picasso, ik weet dat je nog bij me bent, ik voel je, ik hoor je, ik mis je elke dag, ik zal je nooit vergeten, ik zal altijd van je blijven houden.”

[gallery link=”file” ids=”https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/02/20170217_164708.jpg|’This love won’t end as it began’,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/02/img858864059.jpeg|’Ever since I’ve met you, I’ve been waiting for the snow to fall’,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/02/img1412136646.jpeg|‘I used to prefer to be lonely, but you seem to be the only one i can’t let go’,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/02/img1157862398.jpeg|’I know our time is now’,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/02/img1412144879.jpeg|’I wish it was forever, but nothing lasts forever at all’,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/02/img1414152092.jpeg|’Another day is done, and I can’t believe the light I see, you’re standing right in front of me, a wonder to my eyes’,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/02/img1414175983.jpeg|’Don’t dare to look away, afraid that you might disappear, and you were never really here, it’s all been in my mind again’”]