Het afscheid van UP Star

24 maart 2017, 00:00 Nieuws

Je paard, je maatje, je ‘alles’... En dan is hij er niet meer. Hoe ga je verder, maar ook: hoe kijk je terug op jullie tijd samen? Toen UP Star, het paard van Janine van Oosterum, heel onverwachts overleed, kwam een nachtmerrie van iedere paardeneigenaar uit. Janine kreeg ‘s ochtends een berichtje van haar instructrice, UP Star had koorts. Een half uur later kreeg ze bericht dat de dierenarts aanwezig was. Janine besloot te bellen om erachter te komen wat er precies aan de hand was. Ze kreeg gelijk de dierenarts aan de telefoon, alles was deze haar vertelde, was dat haar geliefde UP al overleden was.

[row]

[seven]

“Ik heb UP Star als veulen, vier maanden oud, op een veiling gekocht in Esbeek. Voor de veiling begon, had ik hem uitgezocht in de catalogus en gezien op stal. Ik wilde graag een zwart paard met goede papieren. Hij was het enige zwarte veulen met vier kleine witte sokjes en een heel goed papier, de moeder was preferent prestatie. UP kwam als laatste van de 60 veulens in de veiling, er waren meerdere kopers, maar uiteindelijk had ik het hoogste bod. Ik was zielsgelukkig en liep na de koop met de bloemen van de veiling rond van UP Star alsof ik de koningin was.”
[/seven]
[five]
[panel]

UP Star
2001 tot 2014

Eigenaar: Janine van Oosterum (1963)
Ras: KWPN
Kleur: Zwart

UP Star was heel stoer, maar had een klein hartje.

[/panel]
[/five]
[/row]

Concoursen

“Ik ging heel graag met UP Star op wedstrijd. We gingen regelmatig op wedstrijd, zeker tot en met het Z2. Hij won bijna altijd, op een slechte dag was hij tweede. We hebben heel vaak in de krant gestaan als ‘Van Oosterum met haar zwarte parel’ of met de koptekst ‘Van Oosterum geniet met UP Star’ en in een boek wat door verslaggever Wim van Ginneken is uitgebracht. Toen reed ik nog Z2, maar wilde graag naar de lange jas. Ik heb het met UP ver gebracht, het was voor mij het eerste paard waar ik Lichte Tour mee heb gereden. Wat was ik trots toen we voor de eerste keer winst reden in de Prix St. Georges. Ik was net bezig om met UP een kür op muziek te maken voor de Lichte Tour. In mijn ogen kon ik alles met UP, we waren zo op elkaar ingespeeld met rijden, hij vertrouwde altijd op mij. We gingen twee keer per week naar les, heerlijk was dat altijd, het was zo’n kanjer die zich altijd bleef inzetten en mij zelden iets kwalijk nam. Naast het rijden was het mijn beste vriend, hij stond al dertien jaar aan huis en zeker na mijn scheiding was UP echt mijn steun en toeverlaat. UP was altijd heel vrolijk en uitgelaten op de wedstrijden. Soms iets te, maar ik werd er eigenlijk nooit bang van, ik heb altijd grenzeloos vertrouwen in hem gehad. Het leukste was wanneer we goed gereden hadden en ik terug liep naar de trailer. Ik riep dan: ‘Up, joepie we hebben gewonnen!’. Dan begon hij altijd te hinniken en keek ook heel trots.”

Overlijden

“Op het moment dat het mis ging, zat ik thuis in het gips. UP Star was drie weken daarvoor, omdat ik de trailer scheef had geparkeerd, op mijn voet gesprongen, deze was hierdoor verbrijzeld. Omdat ik minstens twee maanden niet zou kunnen rijden, stond UP tijdelijk bij mijn instructrice gestald. Zo werd hij wel getraind. Ik zei toen nog grappend ‘kan ik even uitrusten en kun jij UP de piaffe en passage leren’. Ik zou ‘s middag samen met een vriendin bij hen gaan kijken, om te zien hoe het ging. Maar voordat het zover was kreeg ik bericht dat UP koorts had, dat kan gebeuren dacht ik en jammer, dan kunnen we ze niet zien rijden. Een half uur later kreeg ik opnieuw een appje van mijn instructrice, ze had de dierenarts laten komen. Deze vermoedde een kapotte darm. Het was niets voor mijn instructrice om een appje te sturen, die belde altijd. Ik besloot haar daarom zelf te bellen, maar kreeg gelijk de dierenarts aan de telefoon, mijn instructrice was op dat moment bezig met UP mee te behandelen wat ik niet wist. Op dat moment wist ik al dat er iets niet goed was.”

‘Het enige wat ik zei: Het maakt niet uit waar je mee bezig bent, maar is hij er nog?’

Schreeuwen

“De dierenarts begon van alles over UP te vertellen. Op dat moment was het enige wat ik zei: ‘Het maakt niet uit waar je mee bezig bent, maar is hij er nog?’. Nee zei zij, hij is al dood. Dat waren haar letterlijke woorden. Dat is mij zolang bijgebleven en zal mij ook altijd bijblijven. Daar zat ik dan, met mijn voet in het gips aan de eettafel. Mijn wereld stortte in, ineens in een gesprek van 30 seconden was mijn paard er niet meer. Het was net een film, ik heb zo hard geschreeuwd. Ik heb meteen mijn broer gebeld om te vragen of hij mij naar UP kon brengen. Ik woon alleen en kon immers niet autorijden met mijn voet.”

Afscheid

“Het was allemaal zo onwerkelijk en zo onverwachts. Om 10.00 uur kwamen we op stal en daar lag UP, in de bak. Ze hadden hem uit zijn stal gehaald om te behandelen, maar dat ging al niet meer. Binnen een half uur was hij overleden. De vrachtwagen stond al klaar om hem voor behandeling naar de kliniek te brengen, maar hij had het niet gehaald. Toen ik UP zag liggen ben ik naast hem gevallen in het zand en heb alleen maar gehuild. Hij was mijn maatje, mijn alles, we hadden zoveel samen meegemaakt. Na ongeveer vijftien minuten werd ik bij hem weggehaald, het liefst had ik bij hem blijven zitten, maar dit kon natuurlijk niet.”

Autopsie

“Na afloop is mij het hele verhaal verteld over wat er nu precies met UP gebeurd was. UP werd weggebracht voor autopsie, niet alleen om erachter te komen wat er nu precies was, maar ook om te ontdekken of hij niets besmettelijks had. Hij stond immers op een grote stal met veel sportpaarden. Uit de autopsie bleek dat hij een scheur in zijn maagwand had van zo’n twintig centimeter. Een oorzaak was niet aan te wijzen. Dit komt bijna nooit voor. Hij heeft het ‘s nachts opgelopen en heeft dus erg veel pijn gehad. Wanneer de maagwand scheurt, ontstaat er buikvliesontsteking. Hierdoor worden alle organen vergiftigd. Toen ze hem ‘s ochtends vonden was hij erg bezweet en had hij hoge koorts. Maar dit was natuurlijk al een paar uur aan de gang. Hij had dus niet meer geholpen kunnen worden. Dit is het enige wat mij een beetje rustig houdt. Niemand had er wat aan kunnen doen.”

Steun

“De dag na zijn overlijden had ik geen stem meer, ik was echt helemaal kapot. Ik kon niet meer slapen, alleen nog maar huilen. Zoveel verdriet had ik. Zoveel verdriet van zijn overlijden, maar ook het feit dat ik geen afscheid heb kunnen nemen, zo totaal onverwachts. Ik was nooit langer dan een dag gescheiden van hem geweest. Ik had UP in de tijd van mijn gebroken voet nog maar een keer gezien. Het was gewoonweg niet te bevatten. Tot nu toe nog steeds niet. Ik heb veel verdriet gehad en wist eerlijk gezegd niet dat ik zoveel kon huilen. Gelukkig heb ik heel veel steun gehad van familie, vrienden en vooral van mijn instructrice en haar team, onvoorstelbaar. Dat deed mij heel erg goed, maar het maakte het verdriet niet minder.”

Band

“Het klinkt misschien raar, maar voor mij is er een leven voor UP en een leven na UP. We hadden nog zoveel plannen samen. UP was pas dertien jaar, in de fleur van zijn leven. Ik wilde heel graag Grand Prix met hem gaan rijden. In mijn ogen was hij het beste paard dat er was, natuurlijk wist ik wel dat er beter waren, maar UP was het voor mij. Ik mis UP thuis nog steeds, zijn koppie wat altijd buiten uit de stal hing, zijn gehinnik en zijn mooie trouwe blik. Ik heb de afgelopen twee jaar heel veel paarden gezien en geprobeerd en pas een half jaar geleden heb ik er één gevonden. Ik ben daar heel bij mij, maar het is nog steeds niet UP. Ik mis de intense band, maar dat is iets was je niet kunt dwingen. Verstandelijk snap ik dit, maar gevoelsmatig wil ik meer. Als ik naar de weide liep kwam UP altijd op mij af galopperen, dit paard moet ik gaan halen. UP hinnikte altijd, deze niet. Dit paard is stoer, maar niet zo aanhankelijk. Ik mis de emotionele band. Ik heb nooit geweten dat je zo’n intens verdriet kunt hebben om een paard. Het verdriet van UP was onbeschrijfelijk. Een jaar lang werd ik iedere morgen wakker met pijn in mijn buik. Ik heb dertien jaar intens genoten van UP Star en ben heel blij dat ik een paard als hem heb mogen meemaken. Het was een kanjer.”

[gallery link=”file” ids=”https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/03/december2016-094.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/03/december2016-101.png|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/03/december2016-109.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/03/december2016-112.png|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/03/december2016-118.png|”]

[hr]