Het afscheid van Sinrika

10 maart 2017, 00:00 Nieuws

Je paard, je maatje, je ‘alles’... En dan is hij niet meer. Hoe ga je verder, maar ook: hoe kijk je terug op jullie tijd samen? Toen de merrie van Sofie van den Brande, Sinrika, tijdens het rijden opeens stopte en met haar voorbeen begon te stampen, wist Sofie dat er iets mis. Na een bezoek van de dierenarts, die hen door stuurde naar de kliniek, kwam een nachtmerrie uit. Sinrika’s middenrif was gescheurd en veel van haar organen waren hierdoor verschoven. Sinrika had tien procent kans om te overleven. Op dat moment kwam voor Sofie de moeilijke beslissing om afscheid van haar te nemen.

[row]

[seven]

“Vanaf dat ik klein was, zat ik graag op een paard of pony, al was het maar op de kermis. Toen ik ongeveer acht was, mocht ik lessen gaan volgen. Na vele jaren lessen en zeuren voor een eigen paard, had de eigenaar van de stalling een paard dat volgens hem wel bij mij zou passen. Ik was toen al een jaar of vijftien. Ik mocht er meteen mee rijden. Ook hebben we meteen enkele sprongen genomen, wel van één meter twintig, dat was zo’n ervaring voor mij! Het klikte meteen. Na enkele keren rijden, mocht ik ermee op wedstrijd. We sprongen niet zo hoog, omdat we voor het vertrouwen reden. We pasten volledig bij elkaar en toen kreeg ik de verrassing van mijn leven: ik kreeg mijn droompaard, mijn Sinrika!”
[/seven]
[five]
[panel]

Sinrika
1999 tot 2014

Eigenaar: Sofie van den Brande (1997)
Ras: KWPN
Kleur: Schimmel

Sinrika was het beste paard ooit.

[/panel]
[/five]
[/row]

Springen

“Het liefst gingen we samen springen, dan hadden we altijd plezier. Het was een nogal heftige merrie, echt dressuur rijden zat er ook niet in aangezien ze internationaal jumping gelopen had. Ik kon ook geen voltes maken tussen, of rond de sprongen. Dan was ze al helemaal in haar nopjes om erover te vliegen. Ze heeft mij zoveel geleerd en elke jumping was een overwinning, letterlijk dan. Als ik geen fout maakte, was ze steeds de meest correcte en snelste merrie in de running. We behaalden bijna altijd een eerste plaats. Het was een geweldig gevoel om met zo’n prachtige merrie de prijzen in ontvangst te nemen.”

Stampen

“Sinrika was een super braaf paard, geen haar op haar hoofd dat eraan dacht te bokken. Steigeren gebeurde ook enkel in een ‘noodsituatie’. Het was een dinsdagavond en zoals gewoonlijk kwam ik na mijn huiswerk naar de manege om te rijden. Ik zadelde haar op en we warmde samen op, alles leek normaal. Toen ik zo’n twintig minuten aan het rijden was, stopte ze plots. Ze stampte met haar voorbeen hard op de grond. Ik dacht dat ze plotseling een merrie kuur had, maar vond het wel vreemd want zoiets was niet gewoon voor haar. Ik gaf een flinke tik met mijn benen en beval haar verder te draven. Ik was de piste nog niet rond of ze stampte opnieuw met een van haar voorbenen hard op de grond. Toen had ik door dat er iets mis was, deze dingen deed Sinrika namelijk nooit. Ik stapte af en haalde mijn zadel eraf omdat ze al redelijk begon te wankelen op haar benen. Toen begon de hele nachtmerrie.”

Dierenarts

“Ik ben iemand die meteen de dierenarts belt bij de minste verdachte beweging. Ook toen was ik al helemaal in paniek, Sinrika was mijn alles en er was iets mis. Ik belde al huilend naar mijn vaste dierenarts. Ik was nogal in paniek, de dierenarts begreep er volgens mij niet zoveel van. Iemand die toen ook aanwezig was op de manege heeft de telefoon overgenomen en hem duidelijk verteld hoe de vork aan de steel zat. Mijn dierenarts was er zo snel als hij kon. In afwachting op de dierenarts had ik haar terug in haar stal gezet. Iedereen dacht dat ze een koliekaanval had, maar ze at het eten dat voor haar klaar lag. Ook in de stal deed ze vreemd, ze ging liggen en verloor haar evenwicht, ze viel om en was zo slap als een vod. Ze pompte alsof ze helemaal geen lucht kreeg. Omdat een stal klein is en ze zo onvoorspelbaar reageerde, mocht ik van mijn vader niet de sta inl, dat was te gevaarlijk. Maar, zo koppig als ik ben, ik moest en zou niet van haar zijde wijken, dus ik ging traag maar zeker de stal in. Ik ging op mijn knieën zitten en ze legde haar hoofd op mijn schoot. Ze stopte abrupt met de ongecontroleerde bewegingen, het leek alsof ik haar kalmeerde. De dierenarts arriveerde en ze werd opgevoeld, haar maag werd leeggepompt. Ze kreeg buscopan, maar niks hielp. Hij zei dat hij later terugkwam. Hij was nog geen half uur weg en ik belde opnieuw. Sinrika werd niet beter, het werd alleen maar erger. Ik stapte rond in de bak (zoals men doet bij koliek), maar ik kon haar niet rechthouden. Telkens viel ze om en moest ik haar loslaten, het werd heel zwaar. Minuten leken uren en ik gebruikte al mijn kracht om haar haar evenwicht te laten behouden. Maar het lukte niet. We raakten beiden uitgeput. Iemand die daar ook was (dezelfde als degene die de telefoon overnam), nam Sinrika regelmatig even over zodat ik even kon rusten en mijn gezicht kon afwassen. Door de tranen en het stof was ik erg vies. De dierenarts snelde een tweede keer te hulp. Hij gaf haar nog meer pijnstillers, maar het verbeterde niet. Volgens hem was haar enige kans de kliniek. Zelf hadden we geen trailer, we vroegen de eigenaar van de manege te rijden met de paardenbus. Hij stemde meteen in.”

Operatie

“We vertrokken nog rond tien uur ’s avonds naar de kliniek van Merelbeke. Onderweg zat Sinrika wel veel met haar voet vast tussen een van de tussenschotten, maar ze was al snel weer los (ze stond los in de bus). Toen we daar aankwamen, stonden er heel wat studenten te wachten, we hadden namelijk gebeld dat we in aantocht waren. Daar hebben ze meteen onze identiteitskaart gevraagd en Sinrika gewogen. Ik hield haar de hele tijd stevig vast. Ze wilden bloed prikken in haar nek. Dat lukte niet zo goed, het was duidelijk merkbaar dat het jonge studenten waren, na minstens tien keer te prikken bloedde heel de nek en stonden ze nog steeds even ver. Ze wilden ook een buikpunctie doen, maar daar was het risico dat ze in de milt zouden prikken en ze zeer veel bloed zou verliezen. Het was levensbedreigend. Heel die tijd stond ik huilend met een zwaar wankelend paard in mijn handen, niet één iemand die vroeg of men haar even moest overnemen. Omdat men zo’n situatie nog nooit gezien had, moest er een operatie plaatsvinden. Dat zou haar enige redding zijn.”

‘Ik dacht dat mijn vader zou reageren, maar er kwam niets; de keuze lag op mijn schouders’

Keuze

“Sinrika was echter heel trouw aan mij, ze weigerde met de student mee te gaan. Ik heb haar een tikje op haar bil gegeven om haar aan te sporen toch mee te gaan. Toen is ze naar de operatiezaal gebracht, waar ze verdoofd werd. Daar voel ik me nog vaak schuldig over. Het laatste beeld dat ze van mij had, is dat ze gedwongen werd met een vreemde persoon mee te gaan, tegen haar zin in. Ze keek nog achterom, maar ik kon nu eenmaal niet mee met haar. De operatie duurde uren, het leken wel jaren. Ik probeerde intussen wat te slapen op de koude betonnen vloer, het was immers al voorbij één uur ’s nachts. Na een hele tijd kwam er een jonge vrouw verslag uitbrengen: haar middenrif was gescheurd en haar darmen zaten al ver tussen haar longen. Om haar te redden zou het nog minstens drie operaties kosten (staan en liggend), zouden ze twee derde van de darmen moeten weghalen en zouden de komende operaties zeer risicovol zijn. Ze had tien procent overlevingskans. Wanneer ze deze zware strijd zou overleven, zou ze nooit meer kunnen rijden, nooit meer kunnen springen. Springen was haar leven, dat deed ze zo graag. Ze zou amper kunnen eten, niet in de weide kunnen staan want zelfs gras zou ze niet kunnen eten en ze zou zeer vaak koliek hebben, ze zou veel pijn gehad hebben. Toen vroegen ze of we al deze dingen wilden riskeren, ter waarde van meer dan € 10.000. Ik dacht dat mijn vader zou reageren, maar er kwam niets; de keuze lag op mijn schouders. Ik heb toen met heel veel moeite en pijn in het hart, van mijn hart een steen gemaakt en beslist om haar geen lijden te berokkenen, ik heb de keuze gemaakt haar een waardig einde te geven en voor euthanasie gekozen.”

Afscheid

“Eigenlijk was de operatie dus nog bezig, ze lag volledig open in een grote plas bloed toen ze deze beslissing kwamen vragen. Ze hebben haar niet meer laten bijkomen, dat ging niet. Ik mocht afscheid van haar nemen, dat wou ik zeker nog. Ik vroeg ook of ik haar mooie witte staart mocht hebben. Zonder wat fatsoen hebben ze een stuk tape rond de staart gebonden en hem afgeknipt. Toen ik afscheid nam, hadden ze niet eens de moeite gedaan om mijn lieftallig eerste paard af te dekken, daar lag ze dan. Ik moest afscheid nemen terwijl de helft van haar ingewanden er gedeeltelijk uithingen en een grote plas bloed errond. Deze ervaring was voor mij zo vreselijk, dat ik een operatie voor een sarcoïde bij mijn nieuw paard absoluut niet wou laten doen in Merelbeke, daar zet ik geen voet meer binnen. Het was misschien een ongekend en zeldzaam geval, de empathie die daar ontbrak en het respect voor eigenaar en paard was een stap te ver. Gelukkig heb ik haar mooie staart nog, die ligt nog steeds op mijn kamer bij een andere paardenstaart van mijn overleden verzorgpaard, die overleden was in 2013.”

Gemis

“Ik mis zowat alles van haar. Sinrika was mijn droompaard, mijn eerste paard en mijn alles. De ritjes met haar, in de grote buitenbak in de zomer waren geweldig. De torenhoge sprongen die we namen, en het vertrouwen dat ze me erbij gaf, ongelooflijk. Ook de jumpings die ik nu rijd, rijd ik ter ere van haar. Zeker in het begin vond ik het zeer frustrerend dat ik met mijn nieuw paard niet (zo makkelijk) win. Alles wat zij kon en deed, was uniek. De knuffels die ze gaf, waren onbetaalbaar. Dagen, weken, maanden en zelfs tot twee jaar later huilde in bijna elke dag. Ik mis haar zo erg, ze was fantastisch en die herinneringen zijn onvervangbaar. Ik mis dus alles, de hele ervaring, het hele prachtige brave paard, onze ijzersterke band vol vertrouwen en haar lieve zachte hinninkjes. Ook al had ik maar de kans om haar maar anderhalf jaar in mijn leven te hebben, de band, het vertrouwen, de liefde en de ervaring vergeet ik nooit meer. Het was de mooiste periode van mijn leven, ik hoop dat ik voor haar de beste keuze heb gemaakt. Het blijft ook elk jaar een moeilijke periode. Dit jaar (18 en 19 feb) moest ik gelukkig niet werken, op stage of weekendwerk doen bij de bakker. Het is altijd een dag vol rouw en dan mis ik haar het ergst. Ik ben alle mensen die mij en Sinrika die avond hebben geholpen dan ook zeer dankbaar voor alles. Zolang mijn kleine meid niet uit het hart is, leeft ze verder in mij.”

[gallery link=”file” ids=”https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/03/image.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/03/image1.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/03/image2.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/03/image4.jpg|”]