Het afscheid van Shalima

14 april 2017, 00:00 Nieuws

Je paard, je maatje, je ‘alles’... En dan is hij niet meer. Hoe ga je verder, maar ook: hoe kijk je terug op jullie tijd samen? Nikita Halkes verzorgde zes jaar lang de Arabische merrie Shalima. Shalima had al heel wat pech gehad in haar leven. Toen op 26 jarige leeftijd hier ook nog een aantal koliekaanvallen bijkwamen, kwam voor Nikita het moment om afscheid van haar te nemen.

[row]

[seven]

“Zes jaar geleden kwam Shalima in mijn leven. Ik reed eerst twee andere paarden op de stal waar Shalima stond, hierna mocht ik een keer met haar rijden en later ben ik haar gaan verzorgen. We moesten samen eerst wat vertrouwen opbouwen, maar hebben heel veel lol samen gehad. We hielden er vooral van om samen buitenritten te maken en wat dressuurwerk te doen. Ik heb heel veel van haar geleerd.”
[/seven]
[five]
[panel]

Shalima
1991 tot 2017

Verzorger: Nikita Halkes (1996)
Ras: Arabier
Kleur: Schimmel

Shalima wist je altijd op te vrolijken.

[/panel]
[/five]
[/row]

Pech

“Shalima had haar hele leven eigenlijk al pech. Ze heeft een keer vast gelegen in een hek waardoor haar been open lag, een infectie aan haar been, een veulen verloren en helaas ook regelmatig koliekaanvallen. Ze liet het eigenlijk maar weinig merken als ze pijn had, tot de laatste koliekaanval. Wanneer ze last had van koliek ging ze altijd liggen. Tijdens de laatste keer lag ze in haar stal en ben ik bij haar gaan zitten. Op dat moment dacht ik dat ze haar laatste adem al uitblies, maar gelukkig heeft ze het nog even volgehouden.”

‘Vrijdagochtend was ze helaas nog niet beter’

Beslissing

“Op donderdag 9 maart kreeg ze opnieuw een koliekaanval. Ze was die dag 26 geworden. Vrijdagochtend was ze helaas nog niet beter. Op dat moment kwam het besluit om haar de volgende dag in te laten slapen. Ik heb deze beslissing niet zelf genomen aangezien ik haar verzorger was, maar stond er wel volledig achter. Als ik wel haar eigenaar was geweest had ik voor hetzelfde gekozen.”

Afscheid

“Het moment van inslapen was erg pijnlijk, maar tegelijkertijd ook mooi om mee te maken. Haar eigenaars en de andere verzorgers waren hierbij. Shalima merkte, denk ik, al dat er iets ging gebeuren. Ze was erg aanhankelijk, maar liet ook merken dat ze pijn had. Ik zie haar nog steeds overal en mis haar aanwezigheid heel erg. Ze wist me altijd op te vrolijken. Op dit moment verzorg ik het vriendje van Shalima. Hij geeft mij veel steun, maar het is natuurlijk niet hetzelfde. De plek waar ze is ingeslapen vind ik nog steeds moeilijk om langs te lopen.”

[gallery link=”file” ids=”https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/04/IMG_4410.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/04/IMG_4871.jpg|”]

[hr]