Editorial: Experiment bitloos
NieuwsZaterdag ligt Bit 246 alweer in de winkel. Lees hier alvast de editorial van hoofdredacteur Dorien van Dijk. “Mijn Spaanse paard ontwikkelt zich voorspoedig tot Mr. Hollands Welvaren. Elke dag naar buiten, flinke bergen ruwvoer, maatjes in de kudde, regelmatig een pedicure-behandeling bij de smid en poetsbeurten die zowel de vacht als het zuidelijke ego laten stralen. In ruil voor dat alles, rijd ik graag een paar keer per week het bos in. Heerlijk! En dat vindt Iluso ook, althans dat is mijn stellige overtuiging.
Hij wordt altijd lekker voorwaarts van het buitenrijden, zijn oortjes gaan naar voren en na een paar kilometer briest hij alle stal-sores van zich af. Onderweg komen we van alles tegen, waardoor hij zijn maten in de wei ook weer iets te vertellen heeft. Althans zo stel ik mij dat voor. In werkelijkheid is mijn paard misschien wel liever lui dan moe en loopt hij vooral hard om zo snel mogelijk weer terug te zijn bij zijn berg eten…
Maar er knaagde iets. De laatste tijd trok hij na de rit vreselijke gekke bekken bij het uitdoen van het bit. Nadat ik mijn overtuigingen ‘zo’n dubbel gebroken trensje kan toch onmogelijk in de weg zitten’ en ‘met je pas gecontroleerde gebit is niets mis’ had losgelaten, stond ik mijzelf de gedachte toe dat het dubbel gebroken trensje misschien toch irritatie opleverde. Zou ik misschien eens zonder bit moeten proberen te rijden?
Nou, die gedachte vond ik wel heel spannend! Eerst mij maar eens voorzichtig oriënteren op de bitloze markt. Wat een boel verschillende soorten. Na veel wikken en wegen besloot ik tot de aanschaf van een kaakgekruist modelletje zonder al teveel poespas. Iluso snapte er bij het aandoen aanvankelijk niets van. Dit is bij mijn paard een potentieel gevaarlijke situatie, maar ik hield me vast aan de woorden van de verkoper die mij verzekerde ‘dat ik nauwelijks tot geen verschil zou merken met een hoofdstel met bit’.
Het is even wennen, maar de verkoper had het juist ingeschat: ik had de slag al snel te pakken. Iluso leek ook meteen makkelijk te kunnen wennen aan deze manier van rijden, dat wil zeggen ik merkte inderdaad nauwelijks verschil. Helaas zette deze trend zich door tijdens het afzadelen. Bij het afdoen van het hoofdstel begon meneer gekke bekken te trekken alsof ik hem drie stang- en trenshoofdstellen tegelijkertijd had ingehangen. Was het rekken en strekken van zijn kaakpartij na het rijden misschien een gewoonte geworden? Ik besloot door te pakken. Inmiddels rijden we een paar maanden bitloos en alles blijft bij het oude, dus ook het gekke bekken trekken na het rijden. Misschien zijn de buitenritjes wel net zo ontspannend voor Iluso als voor mij. Maar misschien moet ik inzien dat mijn Spanjaard inderdaad liever lui dan moe is en op deze manier niet zo subtiel wil aangeven dat hij wel weer een portie hooi kan gebruiken na zo’n inspanning…”
