Het afscheid van Adonis

23 juni 2017, 00:00 Nieuws

Je paard, je maatje, je ‘alles’... En dan is hij niet meer. Hoe ga je verder, maar ook: hoe kijk je terug op jullie tijd samen? Sietske van Breugel beleefde samen met haar zus de ultieme ponytijd. Ze waren echte paardenmeisjes met hun pony Adonis. Vanwege studie en werk gingen de zussen hun eigen weg, maar na twintig jaar werden ze weer herenigd en vervolgde ze hun buitenritten en avonturen. Maar helaas werd Adonis getroffen door koliek. Na 24 uur vechten blies hij in het bijzijn van Sietske, haar zus en haar vader zijn laatste adem uit.

“Toen ik dertien jaar was, had ik een verzorgpony bij een kennis van mijn ouders. De eigenaar van die pony besloot dat het tijd was verder te gaan met een jonge pony en deze op te leiden tot wedstrijdpony voor zijn jongste dochter. Het idee was dat ik deze jonge pony ging inrijden en als hij dan mak genoeg was, hij over zou gaan naar zijn dochter. Samen met mijn vader en de kennis gingen we naar een paardenhandelaar in de buurt. Daar kwam uit een donkere stal een zwarte, ietwat klungelig jong paardje. Hij had een te groot hoofd, woeste manen en heette Woyco. Ik mocht een ritje op hem maken. De handelaar vertelde me dat hij net zadelmak was. Zo onbevangen als ik was, ging ik op het grote zwarte dier zitten. Hij bleek nog geen stuur of rem te hebben. Daar gingen we over een maisveld, in volle vaart, tot grote angst van mijn vader. Maar alles kwam gelukkig goed, Woyce werd gekocht en omgedoopt tot Adonis. Uiteindelijk bleek Adonis wel een eigen willetje te hebben en de dochter van de kennis wilde hem na ongeveer een jaar nog niet berijden. Mijn vader besloot op dat moment om Adonis voor mij en mijn zusje over te kopen. We verhuisde hem naar een stal in de buurt en deelde hem met zijn tweeën.”
[panel]Adonis
1988 tot 2015
Eigenaar: Sietske van Breugel (1977)
Ras: Merens x New Forest
Kleur: Zwart
Adonis was 120% betrouwbaar.
[/panel]

Paardenmeisjes

“Adonis was een onverschrokken, stoere pony. Het liefst deden we mee aan cross- en springwedstrijden bij de plaatselijke ponyclub en af en toe een wedstrijd verder weg. Het gaf zo’n kick om over de hindernissen te suizen en door het open veld te galopperen. Ook maakten we wekelijks lange buitenritten. We namen zadeltassen mee en onderweg genoten we van een picknick. De staleigenaar had een oude merrie genaamd Maritza, dit was het weidemaatje van Adonis en we mochten haar altijd meenemen op buitenrit. Zo konden mijn zus en ik allebei te paard. Dit waren onze jeugdjaren, echte paardenmeisjes, mijn zus en ik. Toen ik na mijn studie ging werk en verhuisde, ging Adonis met mij mee. Mijn zus wat te groot voor hem geworden en had andere paarden gevonden waar ze veel plezier mee had. Omdat ik inmiddels de achttien voorbij was, mochten Adonis en ik niet meer tussen de pony’s starten. Ik besloot het daarom voor de wagen uit te brengen. Ik werd lid van de menclub en samen reden we marathons. Mijn man stond achter op de wagen en dit ging heel verdienstelijk. Ook voor de koets was Adonis dapper, stabiel en een harde werker. Hij deed altijd zijn best. Helaas bleek op zijn zestiende dat zijn beide voorbenen versleten waren. Ik heb hem toen met pensioen laten gaan. Hele dagen mocht hij op het land, samen met de andere paarden. Ik kreeg op een gegeven moment de kans om Adonis te verhuizen naar een stal in mijn geboortedorp waar mijn zus ook reed. Mijn zus en ik konden zo weer samen buitenrijden. Net als vroeger, maar dan twintig jaar later.”

Koliek

“Op maandagmiddag vond mijn zus, Adonis midden in het weiland. Hij lag daar maar wat ongelukkig te wezen. Adonis lag nooit in het weiland, dus mijn zus wist meteen dat het niet goed was en belde mij. Ik woonde een half uur rijden van de stal, maar ben zodra mijn man thuis was voor de kinderen, direct naar stal gegaan. Mijn zus had direct de dierenarts gebeld en liep met Adonis over het erf. Hij was onrustig, wilde gaan liggen, kreunde en liet zijn hoofd hangen. Toen ik aankwam was de dierenarts net weg. Deze had koliek bij hem vastgesteld en hem medicijnen gegeven. Als het met anderhalf uur niet beter werd, moesten we opnieuw bellen. Maar het werd niet beter, dus belde we opnieuw de dierenarts. En zo ging het de hele avond door. Alles wat we deden, gaf Adonis nauwelijks verlichting. We hadden hem in de paddock gezet zodat hij kon liggen en rollen als hij dat wilde. Dat was ook het enige wat hij kon. Hij had zo’n pijn, het was niet om aan te zien. Om elf uur ‘s avonds belde we opnieuw de dierenarts. Er kwam een spoedarts, een nieuw gezicht voor ons. Ze gaf ons drie keuzes, ze kon ons doorsturen naar de kliniek voor een operatie, we konden op deze manier blijven doorgaan of we lieten hem inslapen. Na goed overleg met mijn zus, besloten we niet voor een operatie te gaan. Hier zat een groot risico aan verbonden. Daarnaast had Adonis drie maanden hiervoor een zware gebitsbehandeling ondergaan. Drie dagen voordat hij koliek kreeg, kreeg hij gele slijmvliezen. Opzich geen reden tot bezorgdheid, maar toen hij een paar dagen later koliek kreeg, wist ik dat het toch foute boel was. Maar inslapen was ons te kort door de bocht, we wilden hem graag nog een kans geven en daarnaast wilden we dat onze eigen dierenarts de laatste spuit zou zetten, mocht dit nodig zijn.”

Waken

“Ik heb de nacht naast hem in de paddock doorgebracht totdat het wat lichter werd. Adonis was inmiddels uitgeput en had zijn hoofd kapot geschuurd van al het rollen in het zand. Ik besloot hem daarom naar zijn stal te brengen. Mijn zus was thuis, ze kon het lijden van Adonis niet langer aanzien. Maar we belden regelmatig gedurende de nacht om te overleggen en elkaar te steunen. Ik moest die nacht gewoon bij hem blijven. Juist omdat zijn lijden zo groot was, dit hoefde hij niet alleen te doen, hij had ons ook nooit in de steek gelaten. Het was zo verschrikkelijk zielig. Ik probeerde maar een beetje met hem te praten, zijn grijze voorhoofd te strelen en de tranen weg te slikken. Dit had hij niet verdiend na al die jaren trouwe vriendschap. In de ochtend heeft mijn zus weer bij hem gewaakt, zodat ik even thuis kon douchen. Helaas moest ik ook nog een paar uur werken, ik kon hier helaas niets voor regelen.”

Afscheid

“Adonis had inmiddels 24 uur ondragelijk moeten lijden, daar moest een einde aan komen. Mijn zus en ik waren het eens, dit kon zo niet langer. We moesten afscheid nemen. Een half uur voordat de dierenarts zou komen, haalden mijn zus en ik Adonis uit zijn stal. Hij voelde koud, zijn ogen lagen diep en er kwam maaginhoud uit zijn neus. Het was een lenteavond dus ik nam hem mee naar de wei, daar was het ruim en rustig. Ik had het paardencrematorium al gebeld, die zouden hem ‘s avonds nog op komen halen. Eenmaal in de wei werd Adonis onrustig, hij wilde alleen maar lopen, dus ik liet hem aan de lange lijn zijn eigen gang gaan. Mijn vader, zus en mijn echtgenoot waren er ook. Opeen begon Adonis te wankelen, hij verloor zijn evenwicht en viel in het gras. Dit was het moment. Huilend heb ik de dierenarts gebeld dat ze snel moest komen, maar het was al niet meer nodig. Binnen een minuut blies Adonis zijn laatste adem uit. Mijn zus en ik zaten naast hem in het gras en aaiden hem over zijn hoofd, het was voorbij. Wat hebben we gehuild, ook onze vader had het er moeilijk mee. Adonis was een gezinslid, hij had ons zoveel moois gegeven. Het was alsof er een stukje van onze onbezorgde jeugd met hem was gestorven. Ik mis zijn warmte en onvoorwaardelijke liefde, zijn trouwe bruine ogen en zijn zachte snuit. Ik vind het heel jammer dat we geen nieuwe avonturen meer met hem kunnen beleven. Dat mijn dochter niet meer met hem kan rijden en knuffelen. Hij was zo goudeerlijk en braaf, zo’n pony vinden we nooit weer. Ik ben heel dankbaar voor alle prachtige herinneringen die in dikke fotoboeken zijn vastgelegd. Adonis is voor altijd in ons hart.”

[gallery link=”file” ids=”https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/06/108-menwedstrijd-marathon.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/06/Benthe-en-Hyme-op-Adonis.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/06/Hoofd-Adoon.jpg|”]

[hr]