Lotte Vermeulen: “Het klinkt misschien zweverig, maar ik volg gewoon mijn gevoel”

Dromen

Vlak voordat Lotte haar vorige Tinker vanwege gezondheidsproblemen moest laten inslapen, droomde ze meermaals over een witte Tinkermerrie. “Dat sloeg nergens op, want ik houd helemaal niet van witte paarden”, steekt ze lachend van wal. 

Toch bleken deze dromen niet willekeurig te zijn. “Toen mijn man en ik een aantal maanden later bij een Tinkerfokkerij langs gingen om ons te oriënteren rondom het kopen van een nieuw paard, was ik daar eigenlijk nog niet klaar voor. Tot ik een witte Tinkermerrie zag staan, precies zoals in mijn dromen. Ik stond aan de grond genageld.”

Foto: Privébezit

Helingsproces 

“Het bleek hun beste fokmerrie te zijn, dus ze was eigenlijk niet te koop. Uiteindelijk wist ik de fokker er toch van te overtuigen eens met zijn dochter te overleggen. Nog geen twee dagen later werd ik gebeld dat ik haar mocht komen ophalen. Er was destijds sprake van dat ze drachtig zou zijn, maar dat bleek uiteindelijk niet zo te zijn.”

“Het leek me daarom mooi om haar zelf te laten insemineren. Ik wilde haar een veulen geven dat voor altijd bij haar zou kunnen blijven, als een soort helingsproces. Mijn moederhart breekt immers al bij het idee dat ze in het verleden meermaals van haar veulens gescheiden is.”

Bijzondere band

Toen de merrie drachtig bleek te zijn van een tweeling, vielen de puzzelstukjes op hun plek. “Nikita is een van haar vorige veulens verloren aan een hartstilstand. We vermoeden dat dat veulen een hartafwijking heeft overgehouden aan de tweelingdracht en dat ze meer veulens is verloren dan bij ons bekend is. Daarom ben ik ook enorm blij met de komst van Bo.”

“Ik ben bij de bevalling geweest en sta tot op de dag van vandaag versteld van hoe sterk de band tussen moeder en zoon is. Met de veronderstelling dat ze elkaar fysiek en mentaal geven wat nodig is, laat ik het feit dat Nikita Bo soms nog melk geeft even voor wat het is. Je ziet aan alles dat er veel trauma achter zit en dat ze veel vertrouwen en rust uit zijn aanwezigheid en aanhankelijkheid haalt.”

Foto: Lisa Schaap Fotografie

“Ik volg mijn gevoel”

“Aangezien ik ze wel uit elkaar wil kunnen halen als het nodig is, ben ik nu langzaamaan kleine stukjes aan het wandelen met Nikita. Hiermee hoop ik vertrouwen te kunnen opbouwen en haar te laten zien dat ze altijd weer bij elkaar komen. Er zullen veel mensen zijn die het anders doen, maar ik volg gewoon mijn gevoel. Ik denk dat dit is wat Nikita nodig heeft.”

“Ze heeft een pittig karakter en wil dolgraag voor je werken, maar vrijwel overal zit een trauma achter. Ik vind het daarom extra mooi om te zien hoe ze zich steeds weer een beetje meer openstelt. Het feit dat Bo nog nooit iets naars heeft meegemaakt, maakt dat hij het leven als één groot feest ziet. Het is leuk om te zien hoe hij zich steeds verder ontwikkelt. Daar word ik echt vrolijk van.”

Foto: Lisa Schaap Fotografie

Veelzijdige toekomst 

Voor de toekomst wil Lotte vooral kijken wat er op haar pad komt. “Ik ben samen met mijn Fjord jarenlang actief geweest in de endurance en heb ook ervaring in het aangespannen werk, maar ik moet eerlijk zeggen dat de westernsport mij ook aanspreekt.”

“Ik ben van nature bloedfanatiek en vind het leuk om samen met mijn paard ergens naartoe te werken, maar dan moet dat wel van beide kanten komen. Ik heb plezier voor ruiter én paard voorop staan, dus we zien wel waar het schip strandt. Ik blijf mijn gevoel volgen”, sluit ze af. 

Bron: Bit & Cap

Foto’s: Lisa Schaap Fotografie / Privébezit