Stallen bouwen: voorkom een misser
NieuwsOeps, de deur van je schuilstal zit aan de verkeerde kant en nu staan je paarden met wapperende manen binnen. Nog pijnlijker: het materiaal is niet 100 procent ‘paard proof’ en na één trap steekt er een achterbeen door de wand. In Bit 221 vind je de beste tips om de grootse stallenbouwblunders te voorkomen en twee verhalen waarbij het advies helaas te laat kwam.
Speciaal voor bezoekers van Bitmagazine.nl hebben we twee extra tips en een waargebeurde, hilarische blunder.
Tip 1: maak je stal niet te lekker
De stal is af, je hebt er echt iets moois van gemaakt, bewondert vol trots het resultaat en kijkt vervolgens in shock en horror toe hoe je paard veel te enthousiast aan het kozijn begint te knabbelen. Die kans is er inderdaad als je geïmpregneerd hout gebruikt. Dat hout is behandeld met zout en dus extra smakelijk voor paarden. Zacht hout en simpele vuren planken vinden ze overigens ook heerlijk.
Je kan extra lekker hout, bijvoorbeeld de balken van het dak, beschermen tegen geknabbel met een dun ijzeren plaatje. Er wordt soms ook kippengas tegenaan geslagen, maar dan loopt je paard het risico er met een tand achter te blijven hangen als hij toch een hapje probeert te nemen.
Waargebeurd: kleine klus, grote blunder
Zelfs kleine klussen kunnen grote blunders opleveren. Neem bijvoorbeeld de actie van Lotte van Rosevelt. Haar verhaal valt naar eigen zeggen in de categorie dom, dommer, domst. Om welke klus het gaat? Het vastzetten van een emmer.
Lotte worstelde al een tijdje met haar voeremmers, want die waaiden buiten in de Zeeuwse wind steeds weg. Uiteindelijk besloot ze er iets aan te doen. “Gewapend met een schep, een lekker muziekje en een humeur dat niet te breken was, liep ik richting de paddock bij de stallen. Eenmaal aangekomen begon ik een kuil te graven waar een Duitse toerist jaloers op zou zijn.”
Gezien het straffe windje groef ze een lekker diep gat zodat ze de emmer er vrijwel helemaal in kon laten zakken. Ze drukte het zand rondom de emmer stevig aan en wist het zeker: “Die waait noooooit meer weg.” Uiteraard probeerde ze haar nieuwe voerbak meteen uit. Ze gooide er een flinke schep muesli in, bracht de voerschep snel terug naar de stal en liep weer naar buiten om te zien hoe haar merrie genoot van die geweldige stabiele voerbak die met liefde was gemaakt. “En wat zie ik? Een arm paard dat op haar knieën ligt om bij het voer te kunnen! Ik was even vergeten dat je een paard onmogelijk uit een kuil van dertig centimeter diep kan laten eten. Ze at zich bijna een hernia!”
