Editorial: Suzanne Vlieger-Admiraal: “Parlez-vous Paards?”

Mijn Frans kwam nog niet veel verder dan ‘Parlez-vous Anglais?’, en het antwoord daarop was steevast ‘non’, of een hele stortvloed aan Frans geratel. Het gevolg? 

Ik voelde totaal geen connectie met de Fransen en met het land waar ik woonde. 

Het toeval wilde dat ik al snel een ‘lotgenoot’ vond: de KWPN-ruin Warris, geboren in Nederland en enkele jaren eerder geïmporteerd naar Frankrijk. Wij spraken tenminste dezelfde taal. Of toch niet? Ik wist hoe ik hem over een hindernis moest sturen – een instructie die hij maar al te gretig wilde volgen - maar wist ik ook wat hij mij wilde vertellen? 

Wat vertelde hij als hij stond te schrapen op de poetsplaats, of in een noodvaart naar huis wilde tijdens een buitenrit? Wat betekenden al die grote gebaren, al zijn geschreeuw? En welke kleine signalen liet hij zien? Merkte ik die überhaupt wel op? 

Mijn eigen ‘taalbarrière’ was snel opgelost: ik stortte me als een gek op de Franse taal, volgde cursussen, las boeken en probeerde, ondanks mijn gebrekkigheid, zoveel mogelijk te oefenen met geduldige slachtoffers. Voor Warris, en al die andere paarden die geen mensentaal spreken, is het niet zo simpel. Zij kunnen geen cursussen volgen of boeken lezen. 

Precies daar ligt onze verantwoordelijkheid, want wij kunnen dat wel. Voor mij werd in ieder geval hoe langer hoe duidelijker: ik moest niet alleen Frans leren, maar vooral ook de taal van het paard. 

Helaas te laat voor Warris, kwam ik vier jaar geleden per toeval in aanraking met het boek ‘Paardentaal’ van Sharon Wilsie. Ik was meteen verkocht. Dit was de ‘taalcursus’ die iedereen die ook maar iets met paarden doet, zou moeten volgen. Het ‘Paards’ van Sharon Wilsie heeft als doel om de signalen van het paard voor ons mensen begrijpelijk te maken. Zodat het paard zich eindelijk verstaanbaar kan maken, een stem krijgt, en een connectie met ons aan kan gaan. 

Zoals schrijfster Edith Louw zo mooi zegt in het interview met Sharon in deze editie: “Ze wilde echte communicatie met paarden, waarbij het er niet om ging het paard – al dan niet in lichaamstaal – te vertellen wat te doen, maar om te begrijpen wat hen bezighield, waar hun angsten, hun wensen en hun interesses lagen.”

Op een heel andere manier, maar zeker niet minder waardevol, geeft ook Margrit Coates het paard een stem. Zelfs als het helen van en intuïtieve communicatie met paarden je wat te ‘zweverig’ in de oren klinkt, is haar werk zeker niet iets om zomaar overheen te kijken. 

Het was haar boek ‘Paarden Spreken’ dat in 2001 emoties bij paarden voor het eerst bij een groot publiek onder de aandacht bracht. Het was dit boek dat het debat op gang bracht dat – om met de woorden van journaliste Raisa Qvick te spreken – tegenwoordig helemaal is losgebarsten.

Ze vragen het ons allemaal: ‘Parlez-vous Paards?’ Laten we niet degenen zijn die ‘non’ zeggen, en ook niet degenen die in mensentaal terugratelen. 

Laten we het paard een stem geven en het, op welke manier dan ook, tenminste proberen!

Suzanne Vlieger-Admiraal
Community Redacteur Bit & Cap