Mijn eerste wedstrijd

29 januari 2014, 00:00 Nieuws


[caption id=”attachment_6077” align=”alignleft” width=”225”] “Eve als veulentje. Ze kreeg hier voor het allereerst knotjes in.”[/caption]

Het is zaterdagavond en ik ben heel zenuwachtig, want morgen gaat het gebeuren. Mijn allereerste wedstrijd. Omdat ik al om acht uur op stal moet zijn, ben ik van plan om heel vroeg te gaan slapen. Maar ken je dat? Precies die ene keer dat je een keer vroeg naar bed gaat, kun je niet slapen. Er gaan honderden dingen door je hoofd en je kunt maar niet stoppen met denken. Het aanspringen in de rechtergalop gaat nog niet fantastisch, dus ik ben tientallen keren aan het bedenken hoe ik ervoor kan zorgen dat dat morgen wel goed gaat. Ook gaan er verschillende rampscenario’s door mijn hoofd. Dat de rits van mijn laars stuk gaat tijdens het opstappen of dat de vrachtwagen niet start. Uiteindelijk val ik toch een keer in slaap en dan is het ook ineens de volgende dag.

Zondag, de dag van onze eerste wedstrijd. Witte rijbroek aan, joggingbroek eroverheen, hup een donut in mijn haar, jasje in de auto: op naar de manege! Als ik arriveer, ben ik heel blij om te zien dat alle knotjes bij Eve er nog perfect inzitten. Tot nu toe gaat alles goed. Totdat ik Eve haar biks geef en de andere kant van haar hals en hoofd HELEMAAL onder de poep zit! Ach ja, even wassen en dan is er niks meer aan de hand, denk ik… Ik doe de stal open om het halster om te doen. Op dat moment begint ze te schuren, maar mijn joggingbroek is nogal losjes, dus die schuurt ze naar beneden: hele bovenbeen van mijn witte rijbroek onder de paardenschijt. Dit meen je niet!

Terwijl mijn vriendin Eve in de vrachtwagen laadt, race ik naar huis om een andere broek te halen. Eve loopt altijd super makkelijk in de wagen, omdat we dat al geoefend hebben als veulentje. Dus als ik terugkom met een nieuwe broek zonder bruine vlek, kunnen we meteen wegrijden.

Normaal heeft de vrachtwagen echt iets leuks. Ik vind het altijd zo’n grappig idee dat je paard gewoon in je achterbak zit, terwijl jij een zak drop aan het leegeten bent, maar nu ben ik echt zenuwachtig. Ik blijf in mijn hoofd checken of ik alles mee heb. Zadel check, hoofdstel check, cap check. Ik heb alles! Denk ik tenminste…

Aangekomen om de wedstrijd, meld ik me en kom ik erachter dat ik Eve’s paspoort ben vergeten… Hoeveel pech kun je op één ochtend hebben? Gelukkig heeft mijn buurvrouw een sleutel van mijn huis en komt ze het paspoort brengen.

Het losrijden gaat echt heel erg goed. Als ik opstap, voel ik altijd meteen of Eve het gaat doen of dat ze haar dag niet heeft. Ik stap op en ze voelt meteen heel relaxed aan, terwijl ik nog steeds echt heel zenuwachtig ben. Het toffe van Eve is dat ze altijd op het moment dat ik gespannen ben, me niet in de steek laat. Het lijkt juist alsof ze extra haar best doet. Dat vind ik zo gaaf aan haar, je krijgt echt het gevoel alsof je samen iets gaat doen. En dat is ook de bedoeling!

Het verruimen gaat direct heel goed, dus dat is meteen een yes-momentje. Eigenlijk gaat alles beter dan ooit, zelfs het aangalopperen op rechts. Alleen het halsstrekken, waar we normaal nooit problemen hebben, gaat niet goed. Zodra Eve de hals strekt, komt ze ineens heel erg terug in tempo. Eve heeft altijd wat moeite met stilstaan, maar het halthouden en groeten gaat super. Eve staat zelfs vierkant! WOW! We hebben gewoon onze eerste wedstrijd gereden! Als kers op de taart zijn we ook nog tweede geworden met 193 punten!!! Met als toppunt een 8 voor het verruimen! Ik ben heel trots op haar. Op naar de volgende wedstrijd, dan wil ik eerste worden hoor!