Blog: Rust zacht, lieve Nespie
NieuwsAfgelopen weekend is een nachtmerrie van iedere ruiter voor mij werkelijkheid geworden. Nespresso, What Else?, één van de paarden die ik rijd voor mijn werkgever Hans Dings, heeft in het springparcours zijn been gebroken en we hebben hem in de ring uit zijn lijden moeten verlossen. In de afzet van een sprong hoorde ik het geluid van een dikke tak die van een boom afbrak. Zijn pijpbeen linksachter was als een luciferhoutje doormidden geknapt en veroorzaakte een open botbreuk.
[caption id=”attachment_37327” align=”alignright” width=”300”] Nespresso, What Else? in de wei[/caption]
Vreselijk om mee te maken, dat geluid en beeld erna zal ik nooit vergeten. Hoe kan zoiets in vredesnaam gebeuren bij een kerngezond, fit en sterk paard? Hoe kan dit gebeuren bij een paard dat gewend is om op verschillende bodems te lopen? Hoe kan dit gebeuren bij een eenvoudige, niet te hoge sprong, met een goed passende afstand, op een goede bodem? Allemaal vragen waar ik geen antwoord op weet. Onbeantwoorde vragen die een vreselijk machteloos gevoel geven. Misschien gebeurt zoiets wel weer eens. Ik had dit ongeluk namelijk niet kunnen voorkomen. Wel fijn natuurlijk dat ik mezelf niks kan verwijten, maar dat maakt het van de andere kant ook zo eng.
We zijn die dag op concours gebleven om onze andere paarden te starten. Het gevoel was klote, maar dat zou het thuis ook zijn. Bovendien wilde ik weer de ring in, om niet in mijn laatste wedstrijd dat ongeluk te hebben gehad. Na samen met mijn groom Jessica flink wat gejankt en er met wat mensen over gesproken te hebben, wilde ik gewoon zo snel mogelijk door.
Achteraf ben ik blij dat ik het zo gedaan heb. Het eerstvolgende paard binnen rijden was moeilijk, ik voelde me moe, slap, misselijk en van elke struikel of schijnbeweging van mijn paard schrok ik. Na een aantal rondjes was ik daar gelukkig redelijk doorheen. Als ik langer had gewacht, dan was opnieuw starten misschien best een ding geworden.
[caption id=”attachment_37329” align=”alignright” width=”300”] Groom Jessica met Nespie[/caption]
’s Avonds op stal komen was vreselijk. Je komt met een paard te weinig, een deken en een halster te veel aan bij een lege box. Eenmaal thuis besloot ik dat wat die dag gebeurd was op Facebook te zetten, want ik wilde dat men het juiste verhaal te lezen zou krijgen. De verschillende hippische media pikten mijn bericht snel op, maar helaas wisten ze geen van allen de foto van het juiste paard te plaatsen.
Alle steunbetuigingen waren hartverwarmend, dat helpt altijd in moeilijke tijden. Iedereen bedankt daarvoor. Natuurlijk heb je altijd wat internethelden die negatief reageren. Gezien de opmerkingen zullen deze mensen mij niet persoonlijk kennen en ook weinig idee van paarden en/of paardensport hebben, dus dat leg ik dan maar gewoon naast me neer.
De kans dat dit gebeurt is uiterst minimaal en het had elk paard kunnen overkomen. Ik dacht dat ik door de verkoop van paarden die ik rijd best een beetje afgehard was, maar na deze gebeurtenis besef ik dat ik eigenlijk ook maar een emotioneel konijn ben als het op paarden aankomt. Rust zacht, lieve Nespie.
