Instructeursblog: Trots
NieuwsJaren geleden leste ik met veel plezier bij Hans Peter Minderhoud. Mijn paard was geen gemakkelijke tante en met veel zweet en tranen zijn we toch tot het ZZ-zwaar gekomen. Hans Peter gaf mij altijd veel vertrouwen maar kon mij ook enorm triggeren om de grenzen te verleggen. En soms was hij trots op mij en mijn paard. Dat vertelde hij niet met veel woorden maar dat kon ik dan wel merken.
‘De chemie met en het vertrouwen in je instructeur zijn voor mij heel belangrijke voorwaarden’
Dan zei hij: “Knap hoor, die scores” of: “wat doet ze dat mooi he?” Vol ongeloof keek ik hem dan wel eens aan of hij een grapje maakte maar nee, hij meende dat echt. De chemie met en het vertrouwen in je instructeur zijn voor mij heel belangrijke voorwaarden. Ik hoop ook altijd dat mijn leerlingen dat in mij hebben.
Supertrots ben ik nu ook op mijn ‘dressuurmiepjes’. Na jaren geen verenigingsles meer te hebben gegeven, vroeg mijn dochter of ik zin had om een stel pubers samen les te geven. Ze rijden allemaal dressuur, behalve mijn dochter, zij houdt meer van springen. Vanuit mijn dochter kwam dan ook weer de vraag of we niet ook eens konden gaan springen in de lessen. Eerst een keer in de drie weken in de verenigingslessen en sinds een paar weken willen ze zelfs om de week een springles.
‘Mijn leerlingen hoeven geen Jeroen Dubbeldams te worden, maar ze moeten wel lekker vrij worden met het rijden’
Ik probeer veel variatie in de lessen te krijgen, met lijntjes, in - uitjes en ‘s zomers pakken we de waterbak ook mee. Dat is vaak voor de nieuwkomers ook weer een struikelblok. Maar als het lukt genieten ze er stuk voor stuk van, zowel de pony’s als de meiden. Er zit een pony bij die echt niet veel springtalent heeft, maar ook hij doet enorm zijn best. Je hoort hem zuchten en kreunen en hij vouwt zich als het ware over de hindernissen, maar stoppen, dat kent hij niet. Ook hier kan ik van genieten en echt trots op zijn. Na een poosje moesten we de lessen opsplitsen omdat er meer nieuwe kinderen wilden lessen. Een meisje vond de dressuurlessen fantastisch, maar springen vond ze echt helemaal niks. Met de springles was ze gespannen en soms zelfs een beetje boos op mij als ze niet wilde en ik vond dat ze het juist wel moest doen, haar grenzen verleggen. Beetje bij beetje kwam er meer vertrouwen en ontspanning bij haar. En ja hoor, na een poosje wilde ze graag starten op een springwedstrijd. Eerst BB en daarna B. Afgelopen seizoen is ze zelfs kringkampioen springen geworden en heeft ze ook op de Gelderse Kampioenschappen gereden. Hoezo, trots?! Mijn leerlingen hoeven geen Jeroen Dubbeldams te worden, maar ze moeten wel lekker vrij worden met het rijden en uitdagingen aan willen gaan. Dat vind ik belangrijk en daar geniet ik van!
‘De invloed van de ouders op de kinderen is groter dan men vaak denkt’
Nu de ouders nog rustig krijgen. Een leerling komt niet helemaal goed uit voor de sprong en mams begint aan de kant te gillen. Mams, ga maar even naar boven een kop koffie drinken bij de andere ouders. Gekscherend wordt er dan tegen haar gezegd: “Ook bij de les weggestuurd? Dat hebben wij ook meegemaakt.” De invloed van de ouders op de kinderen is groter dan men vaak denkt. Zonder het te weten brengen ze veel angst over.
Mijn dochter van zestien heeft de ambitie om zo ver mogelijk te komen in de springsport. Afgelopen februari was ze tweede in het ZZ op de Gelderse Kampioenschappen. Ze doet een opleiding in de paardensport en loopt stage op een internationale springstal in Duitsland. Ik sta als ouder aan de kant bij de concoursen en haar trainingen te kijken. Ik moet haar loslaten en mij er niet meer mee bemoeien. En soms denk ik, was ze maar alleen dressuur gaan rijden, als ik die hoge sprongen zie. Maar na afloop ben ik supertrots op dochter en paard en blij dat ze zo onbevangen is en geniet van haar sport!
| [handwritten] Sylvia Joosten is instructrice, jurylid en dressuuramazone. Haar dochter en leerlingen zijn actief in de wedstrijdsport en Sylvia is ontzettend trots op hen. [/handwritten] |
