Instructeursblog: Investeer in jezelf
NieuwsVeel les geef ik niet. Hier en daar een spring- of een dressuurles. De tijd ontbreekt me en ik moet daarom wel eens nee zeggen. Ik heb een zoontje van 15 maanden, vier paarden op stal, ik schrijf artikelen, verzorg de PR van allerlei paardenevenementen, houd me bezig met websites en de nieuwsvoorziening ervan en dan heb ik nog niet alles genoemd. Oftewel, de dagen schieten voorbij en dat betekent keuzes maken in wat je doet.
Lesgeven is dus niet mijn prioriteit, maar ik voel toch een zekere verplichting om enkele basisruiters te helpen. Om de kennis over te dragen die je zelf door de jaren heen opgedaan hebt. Om een ander wegwijs te maken in het traject waarin ik zelf de nodige fouten heb gemaakt en waar ik van leerde. Waarom ik het als een soort verplichting zie? Omdat ik wel eens kritiek heb op de instructie op basisniveau. Kort door de bocht: als je het zelf niet kan, hoe moet je het iemand anders leren? En dan kijk ik vooral naar de instructie op ponyclubs of rijverenigingen, daar waar het zo belangrijk is om de basis direct goed te leren.
‘Kort door de bocht: als je het zelf niet kan, hoe moet je het iemand anders leren?’
Hoeveel ruiters of amazones zijn er wel niet die hun paard of pony storen zonder dat ze het zelf doorhebben. Of die de ‘taal’ van hun paard niet begrijpen en tegen problemen aanlopen die eenvoudig op te lossen zijn. Als je paard bang is bij het springen, geef ‘m geen tik met de zweep omdat iemand dat zegt, maar wordt boos op jezelf als je hem voor de vierde keer op rij een slechte afstand voor de sprong hebt gegeven. Houd jezelf een spiegel voor, het liefst samen met een professional die meerdere paarden naar het Z en hoger heeft gereden. Die weten meestal wel waar ze over praten. Ik erger me eraan als ik hoor dat iemand tijdens clubles een leerling een dubbelsprong in stuurt die niet passend staat en dat het paard daardoor onzeker wordt en in de stop raakt. Dan hebben ze wel een instructeursdiploma, als ze zelf te weinig ervaring hebben in het springen zouden ze hun vingers hier niet aan moeten branden. Schoenmaker, blijf bij je leest of spijker je kennis bij. Zo’n papiertje op zak zegt mij dus niks.
Het meest ideale scenario in mijn ogen is dat professionals zich wat meer gaan bemoeien met de basisruiter, maar ook hen ontbreekt het vaak aan tijd. Die ruiters kunnen in de tijd dat ze staan les te geven vaak meer geld verdienen met andere dingen. Geef ze dus eens ongelijk, maar misschien is het voor een vereniging haalbaar om ze aan te trekken als gastinstructeur voor een reeks lessen. Nee, dat papiertje hebben ze meestal niet, maar ze hebbben wel de juiste kennis in huis.
‘Leren doe je van de besten, dus go for it!’
Ga zelf ook op zoek naar goede instructie en zie het als een investering in jezelf, waar je later voordeel van hebt. Ik besloot vijf jaar geleden als dressuurruiter zelfs om een dag in de week minder te gaan werken om die dag te besteden aan springtrainingen, een periode waarin ik het meeste leerde en veel ervaring opdeed. Ja, ik miste inkomsten die ik maar net kon missen, maar als je daardoor je paarden een betere basis kan geven dan betaalt zich dat op lange termijn uit. Zowel financieel (bij eventuele verkoop) als qua plezier dat je tijdens het rijden beleeft. Leren doe je van de besten, dus go for it!
| [handwritten]Wendy Scholten is hippisch journalist, verzorgt de PR & communicatie voor diverse paardensportevenementen en veilingen, is moeder van een zoontje van 15 maanden en heeft vier paarden op stal. Gelukkig kan ze af en toe tijd vrij maken om les te geven.[/handwritten] |
