Blog: Rijdoel
NieuwsSinds mijn ‘comeback’ in de paardenwereld heb ik aardig wat geleerd op rijtechnisch gebied. Greep ik anderhalf jaar geleden nog krampachtig de voorkant van het zadel vast bij een arbeidsgalopje, nu durf ik zelfs een klein parcours te springen. Dit heb ik eerlijk gezegd ook deels te danken aan rijbroeken met antislip-zitvlak, maar zonder goede lessen was ik al helemaal nooit zover gekomen.
Toch komen er bij elke stap die ik vooruit ga weer nieuwe moeilijkheden om de hoek kijken. Is mijn holle rug ein-de-lijk verdwenen, steek ik mijn onderbenen ineens weer naar voren. Kan ik na jaren oefenen redelijk doorzitten, blijk ik ineens belabberd te lichtrijden. Tegen de niet-paardenmensen in mijn omgeving zeg ik de laatste tijd maar dat ik naar een training ga als ik paardrijles heb. Hoe kun je anders na tien jaar rijden nog steeds zo vaak les nodig hebben? Dat klinkt alsof ik een paar keer ben blijven zitten op de paardenschool. Alsof ik tussen basisschoolleerlingen op Shetlanders probeer mijn Paardrijdiploma A te halen.
Maar goed. Zelfs met drie à vier keer rijden per week, wekelijks les (sorry, training) en een privé-instructeur ben ik me ervan bewust dat de kans klein is dat ik ooit aan de Olympische Spelen zal deelnemen. Gelukkig gaat mijn prestatiedrang niet verder dan “Als ik maar niet de aller-allerslechtste ben... Hoewel, die rozet is wel móói roze”. Ik heb de dromen van een Anky-achtige carrière dus allang aan de wilgen gehangen en focus me tijdens mijn lessen op doelen die wel haalbaar zijn.
Mijn nieuwste doel is het goed uitvoeren van één dressuurtechnische oefening. Niet wijken, niet schouderbinnenwaarts, niet de keertwending. Die geloof ik allemaal wel. Nee, de hindernis waar ik op dit moment tegenop zie is een veel belangrijkere: halthouden.
Diep zitten, ‘HOOO’ roepen, ophoudingen: ik doe het allemaal volgens het boekje en het heeft geen enkel effect. Ik heb steevast een remweg als een sportwagen met zomerbanden op besneeuwd asfalt. Het enige paard dat direct vierkant in de ankers gaat als ik enigszins ga terugzitten is verzorghaf Wouter, en die telt niet echt. Die kijkt vanaf het moment dat ik opstijg reikhalzend uit naar het moment dat ik weer afstap en parkeert elke ronde automatisch naast de bakdeur om me aan dat moment te herinneren. Zéér attent van hem, maar dat helpt me niet bij het oefenen.
Bij de voorwaartse paarden die ik op de manege rijdt, gaat het dus van kwaad tot erger. Ik drijf mijn instructrice en mezelf iedere les tot wanhoop omdat ik het gewoonweg niet voor elkaar krijg mijn paard stil te laten staan. En ondertussen schrijf ik voor deze site wel artikelen met rijtips... Zo zie je maar dat de beste stuurlui altijd aan de bakrand staan!
Ik doe elke les keihard mijn best en troost mezelf met de gedachte dat Charlotte Dujardin vast ook wel eens een rijprobleem heeft gehad waar ze zich stiekem voor schaamde. Misschien had die vroeger vreselijke kapstoktenen. En die is nu ook best prima terechtgekomen, toch? Nou dan! Ik en mijn haltprobleem komen er wel. En daarna ga ik leren lichtrijden.
