Blog: Loslaten
NieuwsAls piekeren een wedstrijd was, dan hing mijn prijzenkast vol oranje rozetten. Met meerdere baantjes, een (leen)paard en een relatie heb je nu eenmaal een hoop zaken om je hoofd over te breken. Zouden mijn artikelen voor Bit vandaag positief ontvangen worden? Heb ik nog een schone rijbroek voor mijn rijles? Hoeveel keer per week mag je als volwassene diepvriespizza eten als avondeten?
Paarden zouden een hobby moeten zijn, een manier om even te ontsnappen aan het dagelijkse leven. En over het algemeen zijn ze dat ook. Na een zware werkweek kan iets simpels als een complimentje van mijn instructrice mijn hele dag maken. Een ontmodderde pony en een schone stal, dát zijn de dingen waar het tenslotte echt om draait in het leven!
Toch is een aanzienlijk deel van mijn dagelijkse stress paardgerelateerd. De verantwoordelijkheid voor andermans pony naast mijn werk bijvoorbeeld. Stel dat hij ziek wordt of gewond raakt als ik er ben, wat dan? Stel dat IK ziek word of gewond raakt, wie zorgt er dan voor hem? Ik kan er nachten van wakker liggen.
Bij veel situaties waarover je piekert, is het goed om te bedenken wat het ergste is wat er kan gebeuren. Vaak is het antwoord namelijk ‘niets’. Een afspraak maken bij de tandarts of je eerste dag bij een nieuwe baan zijn hartstikke spannend, maar zelfs als het niet vlekkeloos verloopt gaat je leven gewoon verder.
Bij paardrijden gaat deze vorm van relativeren niet op. Wat is het ergste wat er kan gebeuren? Nou, je kan je been breken. Of je rug. Je kan doodgaan, en zo. De veiligste vorm van paardrijden is níét paardrijden. Toch laat ik me onder het mom van ‘leuk, een hobby!’ wekelijks indelen op een willekeurige potentiële moordmachine met een naam als ‘Otje’ of ‘Blondie’ en geef ik me compleet over aan de grillen van mijn instructrice.
De gril van deze week: hoofdstellen af! Prima, dacht ik, want bitloos rijden kan ik ook. Een beetje sturen op benen en zit, dat moet ik na bijna tien jaar paardrijles wel kunnen. En dat viel best tegen.
Hoe moeilijk het is om letterlijk de touwtjes uit handen te geven, merkte ik al bij de eerste wending. Brave manegemerrie O. rook de vrijheid en besloot heel hard rechtsaf te gaan in plaats van links. Argh! Paniek! Mijn stuurloze merrie en radeloze ik stormden regelrecht op onze lesgenoten af, die netjes linksom reden. Ik bereidde me voor op alle vreselijke dingen die konden gebeuren, maar er gebeurde... niets.
De andere paarden draafden netjes om ons heen, mijn paard kalmeerde en liet zich net zo makkelijk weer de andere kant op sturen. En zodra ik ontspande, ging het rijden ook steeds beter. In de galop durfde ik het touw helemaal los te laten. Heel even dacht ik niet meer aan rampscenario’s, maar alleen maar aan het gevoel van het galopperende paard onder me en hoe de wind langs mijn uitgestrekte armen blies. Best fijn, dat loslaten. Dat zou ik vaker moeten proberen.
