‘Karrimh was toch een beetje bij ons’
NieuwsDrie jaar lang werkte ze er naartoe en het is haar gelukt: op 12 juli reed enduranceamazone Donna Oudshoorn weer de 160 kilometer en eindigde ze op een vierde plaats tijdens de wedstrijd in het Engelse Kings Forest. Met haar merrie Sera startte ze in hetzelfde gebied als waar ze drie jaar geleden tragisch ten val kwam met haar paard Karrimh, die zijn schouder brak en ter plekke moest worden ingeslapen. Desondanks kreeg ze een flinke lading positieve energie van haar start. “Ik heb er echt van genoten.”
[caption id=”attachment_43916” align=”alignright” width=”350”] Donna met Sera tijdens de wedstrijd in Kings Forest[/caption]
Vorig jaar reed ze al een tweesterrenwedstrijd, maar pas dit jaar kwam ze terug op haar oude niveau. “Het was heel apart om weer in Kings Forest te rijden, maar het was een gave ervaring en Sera liep heel makkelijk.”
Dikke vette pech
In augustus 2012 kwam haar toppaard Karrimh om tijdens het wereldkampioenschap. Waar Karrimh zijn laatste 160 kilometer reed, wilde Donna dat Sera haar eerste 160 reed. Tijdens de wedstrijd had Donna haar hoofd uiteraard af en toe bij Karrimh, maar niet op een negatieve manier. “Het was gewoon dikke vette pech, niemand kan er wat aan doen. Dat maakt het niet minder dramatisch, maar ik was er niet continu mee bezig. Natuurlijk waren er wel plekken waar steentjes lagen en ik dacht: whow, eventjes terug, maar de ondergrond was eigenlijk niet vergelijkbaar met drie jaar geleden.”
Meant to be
De plek voor haar rentree op de 160 kilometer werd min of meer bewust gekozen. “Ik had wel andere wedstrijden gepland, maar die gingen niet door. Verder had ik de keuze tussen Frankrijk, wat een eind weg is, en Duitsland, ook een eind weg. Voor deze wedstrijd moesten we wel met de boot, maar ik kreeg het gevoel dat het meant to be was en heb de wedstrijd met liefde gereden.”
Kleine pony
De wedstrijd ging voorspoedig, zowel voor Donna als voor Sera. “Het is maar een kleine pony en we maakten van tevoren al grapjes dat ze zulke korte beentjes heeft. Ik heb ook op safe gereden en dat ging ons makkelijk af. Bij de vetchecks gingen we direct door naar de dierenarts en hij dacht dat we lang gewacht hadden omdat haar hartslag zo laag was, maar we hadden helemaal niet gewacht!”
‘Hij was toch een beetje bij ons’
“Ik praat veel tijdens het rijden”, vertelt ze. “En ik zei nog tegen Sera dat het zo gek was dat Karrimh haar nooit had kunnen vertellen dat hij hier ook had gelopen. Door het rijden in Kings Forest was hij toch een beetje bij ons.”
Pijn
Donna heeft na drie jaar nog steeds last van haar val. “Pas na een tijdje besefte ik hoeveel geluk ik heb gehad. Ik heb erg lang last gehad van mijn lijf en ook van mijn hoofd. Nog steeds heb ik momenten dat ik lastig uit mijn woorden kom en mijn rug doet ook nog steeds pijn. Elke drie weken bezoek ik de fysiotherapeut en sportmasseur. Het stuit weleens op onbegrip als ik vertel dat ik nog steeds last heb, maar als ik zeg dat mijn paard de val niet overleefde begrijpen ze wel dat het echt een flinke smak was. Van huis uit klagen wij niet veel, we zijn van het positieve. Als ik rugpijn heb slik ik gewoon een extra paracetamol.”
Doelen
Het uitrijden van de 160 kilometer gaf Donna heel wat extra energie. “Het heeft even geduurd, maar nu wil ik ook door. Volgend jaar zou ik graag het WK rijden met Sera. Ze heeft nu vakantie, ik start nog wel met een ander paard, maar Sera’s doelen zijn voor dit jaar bereikt.”
Bron: Bit Magazine
