Eefje Wentelteefje (8)

Maar na een paar dagen verschuift de aandacht van moeder toch geleidelijk van haar veulen naar haar andere passie: eten. Dus loop ik opeens met een Hummermodel paard dat nog maar één oog op haar kind houdt en haar andere oog heeft gericht op het heerlijke, groene, sappige gras en daar zo snel mogelijk naartoe wil aan de ene kant, en een huppelig veulentje dat ieder blaadje en miertje en vlindertje dat we onderweg tegenkomen aandachtig wil bestuderen aan de andere kant. Ik word zowat uit elkaar getrokken als Eefje opeens weer stopt om aan een bloemetje te snuffelen en moeder ongeduldig doorloopt.

Iemand zegt dat ik beide paarden aan één kant van mij moet laten lopen, moeder naast mij, veulen aan de buitenkant en dan het halstertouw van het veulen vóór de borst van de moeder langs. Dan trekt moeder het veulen wel mee.

Dat lijkt een goed plan.

Het werkt alleen niet. Zodra Eefje stopt en moeder de druk van het halstertouw tegen haar borst voelt, stopt moeder ook. Of Eefje trekt ineens een tussensprintje en trekt m’n arm zowat uit de kom, of Eefje stopt, moeder loopt door en ik word met een soort pirouette weer tussen beide paarden in getrokken. En ik heb echt geen aanleg voor ballet.

Nee, het lijkt een logisch plan, maar de uitvoering laat te wensen over. Dus gewoon maar weer aan elke kant een paard en met veel geduld en doorzettingsvermogen richting wei. En na een paar weekjes loopt Eefje toch ook heel braaf mee en laat zich in de wei zelfs gewoon het halster omdoen. Iets dat in het begin toch echt niet vanzelf ging. Dan moesten we haar eerst zo’n beetje klem zetten tussen haar moeder en het hek. Maar je wordt er handiger in en zo’n veulen leert ook iedere keer een beetje bij en nu, vijf jaar later, komt ze als ik fluit en stopt ze haar neus zelf door het halster als ik het voor haar houd.

In de wei maakt ze kennis met onze andere dieren. En ze sluit vriendschap met één van de honden.