Eefje Wentelteefje (9)
NieuwsClicken mag. Soms is het zelfs heel nuttig. Toen Eefje bijna twee was en een keer een dik been had, maar nog nooit het genot van een koele waterstraal uit de tuinslang had ondervonden, had ik een probleem.
Ik wilde haar been wel afspuiten, maar Eef vond het geen goed idee. Ergens in haar hoofd spookte het idee rond dat die waterstraal levensgevaarlijk was. Ze wist met ongelooflijke handigheid het water te ontwijken. Achteruit deinzen, rondjes rennen, opzij springen…
Ik had niet zoveel zin liters water te verspillen aan een achtervolging met de tuinslang, dus ik bedacht een andere aanpak. Eén van onze honden wilde in het begin van haar leven erg slecht luisteren, totdat ik een clickertje kocht bij de dierenwinkel. Waarom het werkt, weet ik niet, maar het werkt: gewenst gedrag, clickje, snoepje. Het clickje werkt veel beter dan “braaf”, snoepje. Je moet wel heel voorzichtig zijn met het gebruik; click niet op een verkeerd moment, want voor je het weet heb je de hond of het paard of misschien zelfs de kat iets heel raars geleerd.
Ergens in mijn achterhoofd ging een laatje open. Ooit had ik gelezen dat iemand clickertraining gebruikte voor haar paard. Ik zocht m’n clickertje op, deed Eef haar halster om met de longeerlijn eraan, sneed een appel in kleine stukjes en begon met de training. Ze kon best netjes stilstaan op commando, maar niet als ik met een moordlustige tuinslang op haar afliep. Dus eerst oefende ik het commando HO maar weer eens. Stukje lopen, “ho” en dan snel een clickje en stukje appel als ze stilstond. Na een keer of vijf pakte ik de tuinslang. Zonder stromend water. Dat vond ze weer heel eng, dus wegspringen en achteruit deinzen, maar steeds als ik “ho” zei en ze stond stil… clickje, stukje appel. Al heel snel kon ik met de tuinslang heel dicht in de buurt komen. Toen zachtjes het water aangezet. Inmiddels had ze door dat stil blijven staan een heel lekker stukje appel betekende, dus na een paar keer ontwijkend haar been optillen voor het water, begreep ze dat vier benen op de grond en staan haar meer opleverde dan mal doen. (In dit soort situaties zou het trouwens wel handig zijn als we als mens meer dan twee armen hadden, een stuk of vier lijkt me voldoende, maar dit geheel terzijde.)
In totaal heeft het me denk ik hooguit tien minuten gekost. Hooguit! En toen kon ik haar zelfs los neerzetten en haar been afspuiten. Hiep hiep hoera voor het clickertje!
