Arnd & Tessa: Kwaaie wijven ;-)

10 december 2014, 00:00 Nieuws

Hoe kijken Bit-fotograaf Arnd Bronkhorst en Bit-redacteur Tessa van Daalen tegen de paardenwereld aan? Iedere twee weken leggen ze elkaar een vraag voor over een onderwerp dat hen bezighoudt.

[row][six]

[handwritten]
Hee Tessa,[/handwritten]

Eigenlijk ben ik niet zo’n beste fotograaf als ik er goed over na denk. Van alle foto’s die ik maak blijven er maar heel weinig over. Dat ligt grotendeels aan mijzelf. Ik verpruts het goede moment, ik stel niet goed scherp, ik kijk de verkeerde kant op. Dat geeft allemaal niks zolang als ik ook de goede foto’s maar heb. De selectie die ik na veel getuur uiteindelijk over houd vertelt het juiste verhaal: hoe goed het ging, wat de mooie momenten waren, hoe glorieus de overwinning of hoe triest het verlies.

Dat is een strenge selectie uit de werkelijkheid, mijn selectie. Dat wordt ook de versie van de werkelijkheid die de toeschouwer ziet. Als die beschouwer van mijn foto’s toevallig ook het onderwerp is wordt het interessant. Ik presenteer immers een schone versie van de werkelijkheid. Dat doe ik graag, want zo zie ik de wereld nu eenmaal: mooier dan hij in het echt soms is. Maar als je als ruiter wilt weten hoe je op je paard zit dan heb je eigenlijk helemaal niets aan mooie foto’s. Om iets te leren kan je veel beter kijken naar de mindere momenten: daar zitten immers je verbeterpunten. Bij dressuur komt er nog iets belangrijks bij: welke boodschap straal ik uit? Kijkend naar die duizenden foto’s die ik maak is het geen prettig plaatje. Afgaand op de foto’s die ik nooit zou laten zien is de dressuur een horror kabinet. Verwrongen gezichten, ogen vol doodsangst, boze uitdrukkingen, depressieve blikken. Is er eigenlijk iemand die dressuur leuk vindt?

Als je dan bedenkt dat het bij dressuur bij uitstek om de uitstraling gaat dan kunnen de slechte foto’s daar juist bij helpen. Dan kan ik eindelijk ook mijn slechte foto’s eens verkopen (en daar heb ik er veel meer van dan goede) en de dressuur sport zal er enorm mee geholpen zijn: twee vliegen in één klap!

Hoe zit dat bij jou Tessa? Jij bent dressuurruiter èn jurylid. Geef jij meer punten aan iemand die er blij op zit? En oefen jij je uitstraling wel eens?

[handwritten]
Grtz, Arnd[/handwritten]

[/six] [six]

[handwritten]Hoi Arnd,[/handwritten]

Ik zie veel ruiters die voortdurend als ze rijden ‘niet doen’, ’hou op’ of ‘schei daarmee uit’ (of erger) tegen hun paard schreeuwen. Alsof zo’n beest dan denkt ‘joh, je hebt gelijk, ik zal mijn benen even anders neerzetten’. Dus om met die kant te beginnen: paarden begrijpen daar helemaal niets van. Ruiters die steeds zo kwaad doen, raken hun fijne motoriek kwijt. Een paard voelt dat en hij kan sowieso niets met die boosheid. Hij begrijpt echt niet waarom. Het levert spanning en angst op. Dus in plaats van de gewenste verbetering brengt het alleen verslechtering. En door al dat schelden krijgt je paard er een pesthekel aan om met jou aan de slag te gaan. Als jij voor een baas werkt die de hele dag op je zit te mopperen, ga je ander werk zoeken. Paarden hebben geen keuze. Bij staking wordt nog veel meer uit de kast getrokken.

Als je zo’n ruiter vraagt waarom hij (of meestal zij) zo zit te mopperen, krijg je altijd een ‘ja, maar hij….’ antwoord. Ik denk dat veel ruiters zo gefrustreerd rondrijden omdat ze met hun ego bezig zijn of omdat ze eigenlijk bang zijn. Angst en kwaadheid liggen dicht bij elkaar. Veel ruiters, vooral in de dressuur, zijn eigenlijk als de dood. Iedere keer dat ze rijden overschreeuwen ze dat met hun bozigheid. En het paard moet een uiting zijn van hoe goed ze iets kunnen. Lukt het even niet, dan wordt het als persoonlijk falen gevoeld.

Op wedstrijden is dat laatste nog erger. Daar worden namelijk punten gegeven en is er meestal meer publiek. Nog meer spanning dus. Als jurylid heb ik inderdaad meer waardering voor een ruiter die uitstraalt dat hij iets leuks aan het doen is. En die, als er iets mislukt, begrijpt dat dat niet betekent dat hij een stomkop is, maar iets waar hij gewoon thuis weer lekker mee verder gaat oefenen. Natuurlijk is het jammer als een proef niet verloopt zoals je had gehoopt. “Grit your teeth and smile” (zet je tanden op elkaar en glimlach-red.) zei mijn instructeur altijd. Mijn leerlingen weten dat ze in de les niet tegen hun paard mogen mopperen. Er is nog nooit een paard beter gaan lopen van straf. Instructeurs zouden hier naar mijn mening best meer aandacht aan mogen besteden. Ik hoop echt dat heel veel ruiters jouw slechte foto’s gaan bekijken en er hun voordeel mee doen. Ook veel gezelliger voor hun omgeving. Misschien is dit wel de reden dat we zo weinig mannen zien in de dressuurwereld. Die hebben helemaal geen zin in al die kwaaie wijven…