Blog Tessa: Een rondje Lago Maggiore
NieuwsWat doen twee paardenmeisjes als ze in Italië zijn en tijd over hebben tussen het maken van artikelen? Precies, dan zoeken ze een stal die paarden verhuurt voor buitenritten. Een rondje Lago Maggiore, dat lijkt mij en Bit-fotograaf Lonneke wel wat. Op avontuur bij ruim dertig graden.
[caption id=”attachment_2212” align=”alignright” width=”180”] Redacteur Tessa van Daalen[/caption]
Vanuit Nederland hebben we geprobeerd contact te leggen met Il Pivione, een manege met een vrolijke website. Reactie bleef uit, tot we – al in Italië - ineens worden gebeld. We worden verwacht en bereiken het dorpje Brebbia zonder kleerscheuren. De steeds smaller wordende wegen eindigen in een onverhard pad met losse stenen. Een bosgebied doemt op. En dan zien we ineens een rijbaan, een stallenblok met uitlooppaddocks en een groepje pony’s, een ezel, een muildier en een allerschattigst miniveulentje bij elkaar. Vanuit de schaduw komt een groepje mensen in beweging en uit alle hoeken en gaten stormen honden tevoorschijn, die ons vrolijk kwispelend begroeten.
Voordat we kunnen uitleggen wat onze bedoeling is, worden we met veel armgebaren naar de stallen gedirigeerd. Daniela spreekt wat Engels. Robert een beetje Frans, maar met handen en voeten komen we een heel eind. Er staan al enkele paarden met westernzadels klaar. Dat was echter niet helemaal wat fotografe Lonneke in haar hoofd had. Zij wil onderweg filmpjes en foto’s maken, dus heeft er misschien iemand een fiets? Dat blijkt een hele Hollandse gedacht. Niemand heeft hier een fiets, laat staan dat je daarmee iets kunt op de berghellingen. En ergens naartoe rijden met een auto om de passerende ruiters te kieken? Robert wuift het op zijn Italiaans met grote armgebaren weg. “We geven je een kalm paard, kan je daar vanaf foto’s maken”, probeert Daniela haar gerust te stellen. Er is geen ontkomen aan. Robert hijst haar cameratas op zijn rug en gebaart dat hij meeloopt om haar paard vast te houden.
Twee jonge meisjes gaan ook mee. Bianca heeft een Duitse moeder en is die taal redelijk machtig. Tanja heeft tot haar zevende in Alkmaar gewoond, weet nog een paar Nederlandse zinnen. We krijgen caps aangereikt. Lonneke hijst zich op de stevige Gniocco, formaat e-pony. Voor mij hebben ze wat spannenders, de volbloedmerrie Sara-girl, die bij hen is gekomen wegens onhandelbaar gedrag. “We rijden Amerikaans, dus met losse teugel”, waarschuwt Daniela. Ja leuk, maar hoe stop ik Sara, mocht ze haar raceverleden ineens eer aan willen doen? Het antwoord blijft vaag, dus ik besluit op mijn gevoel te vertrouwen.
Ik volg Bianca, die op Ciako voorop gaat. Het westernzadel bevalt best, het zit comfortabel. In een wolk van stof verlaten we het terrein. Het heeft al weken niet geregend en het is bloedheet. Maar we nemen een bospad en in de schaduw is het aangenaam koel. In een mengelmoes van vier talen communiceren we geanimeerd. Paardenmensen kunnen het altijd met elkaar vinden. De meisjes willen weten wat voor paarden wij thuis hebben. Robert probeer iets te vertellen over de omgeving, maar als hij enthousiast wordt schakelt hij van het Frans halverwege over in het Italiaans.
De paden in de bossen zijn smal, soms steil en voorzien van losse stenen. Ik denk dat het gemiddelde Nederlandse paard na tien meter kreupel zou lopen, maar Sara-girl stapt er lichtvoetig overheen. Af en toe rijden we langs een hek van gaas waar achter grote honden hevig tekeer gaan. De paarden kijken er niet van op. “Die worden gebruikt voor de jacht op wilde zwijnen”, legt Tanja uit.
Het pad mondt uit op een bergweide. In de verte schittert het meer. We volgen de weg door een dorpje. Bianca en ik moeten steeds even inhouden, want Lonnekes brave Gniocco heeft niet zo’n haast. Sara-girl doet haar reputatie geen eer aan, ze luistert voorbeeldig. Helemaal naar het Lago Maggiore, zoals wij hadden gehoopt, zit er helaas niet in. “Allemaal privé stranden, daar mogen wij in het hoogseizoen niet komen’, legt Robert uit. Maar het blauwe water in de zon, met op de achtergrond de berghellingen is ook op enige afstand een indrukwekkend gezicht. We duiken gauw het koele bos weer in. Af en toe moeten we diep bukken onder overhangende takken door. Gezien onze zomerse outfits leveren die wel wat striemen op.
Als we het terrein van Il Pivione weer oprijden, staat Daniela klaar met wijn en lekkere hapjes. We genieten na op het terras en krijgen daarna een uitgebreide rondleiding. Het grote complex is een samenwerkingsverband van acht eigenaren. Behalve 48 paarden zijn er ook koeien, kippen, pauwen en ganzen. Er is vlees, kaas en honing van het eigen bedrijf. Vlakbij is een hotel dat erbij hoort. Naast de ritten met toeristen worden er lessen gegeven, voornamelijk in westernriding. Daniela is Parelli instructeur. Er zijn paarden in alle formaten, ze zien er goed uit. Als Daniela ons meeneemt langs de grote buitenpaddock onder de bomen, treffen we zelfs een Shire aan, naast een Arabische hengst. Ze hebben veel ruimte, we zien overal lekker ruikend ruwvoer en ze komen vriendelijk naar ons toe om geaaid te worden. We smelten weg bij het schattige bonte miniveulen, dat vol vertrouwen op ons af stapt. De Italiaanse gastvrijheid straalt er vanaf. Daniela probeert ons over te halen om te blijven eten. Maar nee, er moet gewerkt worden, dus we gaan weer op pad. We worden hartelijk uitgezwaaid. Een plek om te onthouden!
Meer weten? Kijk op www.agriturismopivione.it
De interviews die we in Italië maakten, vind je terug in Bit 229 (25 september) en 230 (23 oktober).
