Blog Tessa en Arnd
Blog Tessa en Arnd

Arnd & Tessa: De paardenwereld is geen vetpot

Nieuws

Hoe kijken Bit-fotograaf Arnd Bronkhorst en Bit-redacteur Tessa van Daalen tegen de paardenwereld aan? Iedere twee weken leggen ze elkaar een vraag voor over een onderwerp dat hen bezighoudt.


[row][six]







[handwritten]
Ha Tessa,[/handwritten]


Bij mijn bezoeken aan paarden-bedrijven om foto’s te maken valt me altijd op hoe hard paardenmensen allemaal werken. Van beroemd tot beginnend: allemaal maken ze vele uren op hun paarden, en misschien nog wel meer ernaast. Enorme toewijding, heel veel werk, heel veel passie.

Als ik dat vergelijk met andere beroepsgroepen bekruipt me toch ook het gevoel dat er iets niet goed gaat. Bij de meeste paardenmensen is het geen vetpot: ze komen rond, maar vaak krijg ik sterk het gevoel dat de noodzakelijke reserveringen voor pensioen, onderhoud en andere lange termijn (lees: voor na morgen) doelen er wel een beetje bij in schieten. Sowieso is het altijd lachen als je met een accountant of een anderszins financieel onderlegd persoon praat over de economie van de paardenwereld: aan de ene kant torenhoge bedragen die tot de verbeelding spreken, aan de andere kant veel uren voor weinig, vooral door het consequent te optimistisch inschatten van de opbrengsten en het negeren van alles wat er mis kan gaan met de economie rondom paarden.
Een klein voorbeeldje: de gemiddelde paardengepassioneerde berekent de kosten van zijn of haar auto door het benzineverbruik te gokken. Banden, olie, onderhoud, afschrijving: nooit van gehoord.

Er is nog een dingetje met het maken van zoveel uren: je hebt geen tijd meer om eens te kijken hoe het er elders aan toe gaat. Een stapje terug om te kijken of het niet eens anders kan. Moet je alles wel zelf doen, en dan ook nog met de hand? Is het soms niet efficiënter om het aan iemand anders uit te besteden, of te automatiseren? Er is een eind aan hoeveel uren er in een dag zitten, dus als je meer wilt, dan zul je het slimmer moeten doen.
Maar dat leren, dat kijken hoe anderen het doen, hoe andere beroepsgroepen het aanpakken, jezelf uitdagen of het allemaal wel klopt wat je bedacht had: gebeurt dat genoeg in de paardenwereld? Mijn antwoord is nee, dat kan veel meer en veel beter. Dat moet beter.

En jij Tessa, ook paardengepassioneerde? Hoe zie jij dat?

[handwritten]
Grtz, Arnd [/handwritten]



[/six] [six]

 

 

 







[handwritten]Hoi Arnd,[/handwritten]


Ik kan nu natuurlijk heel flauw terugmailen dat ik geen tijd heb voor deze blog, want te druk met de paarden… Je slaat zo de spijker op z’n kop. De bezetenheid kan doorslaan in iets dat soms bizarre vormen aanneemt. Ik trainde ooit bij een professionele africhter die een stal met dertig paarden had. Hij en zijn vrouw begonnen ’s morgens om vier uur. Tegen een uur of tien ’s avonds waren ze klaar, soms te uitgeput om eten te koken. Zijn vrouw wilde heel graag in het wereldbekercircuit meerijden. Om de brandstof voor de vrachtwagen te kunnen betalen, verkochten ze hun antieke eettafel… Of wat denk je van de amazone die ik eens interviewde, die leuk meereed op het hoogste niveau, maar slechts één paard had en gewoon ergens een stal huurde. Ik trof haar in een oude rijbroek met scheuren. Om zich te kwalificeren moest ze stad en land af, naar allerlei wazige oostblokwedstrijden. Dat deed ze met een trailertje, waarmee ik echt geen meter zou durven rijden. Geld voor een groom was er al helemaal niet, dus vaak ging ze alleen en dan nam ze een stapel boterhammen van thuis mee voor de hele trip. Ik kan me niet voorstellen dat je er gelukkig van wordt.

Er zijn maneges die op het randje van de financiële afgrond wiebelen. Integere mensen, die van hun paarden houden en ze dus goed verzorgen. Dat kost gewoon veel geld. Les- of pensiontarieven lijken misschien hoog, maar als je bedenkt wat daar allemaal van af gaat zijn ze dat echt niet. De economische tijden zijn van dien aard dat velen genoodzaakt zijn de broekriem aan te halen en daardoor stoppen met dure hobby’s. De spoeling wordt dus nog dunner ook.

Daarnaast zijn er altijd paardenbedrijven waar het wél goed gaat. Hoe doen ze dat toch? Ik zou zeggen: durf te vragen. Als het water je aan de lippen staat denk je misschien dat het niet anders kan. Dat nóg harder werken de enige oplossing is. Je verzandt in een situatie waarin kokervisie alleen de weg van de neerwaartse spiraal aangeeft. Een frisse blik kan helpen, maar daar moet je dan wel voor open staan. De paardenwereld zit nogal vol met eigenheimers, die het altijd zo hebben gedaan. Verandering is griezelig of op z’n minst lastig. Maar met iets doorgaan tot je erbij neervalt is niemand bij gebaat. Je paarden al helemaal niet.

[handwritten]Groetjes, Tessa[/handwritten]



[/six][/row]
141024029_ABFweb (Large)
Arnd
Tessa
Tessa