Arnd & Tessa: Te dik

23 februari 2015, 00:00 Nieuws

Hoe kijken Bit-fotograaf Arnd Bronkhorst en Bit-redacteur Tessa van Daalen tegen de paardenwereld aan? Iedere twee weken leggen ze elkaar een vraag voor over een onderwerp dat hen bezighoudt.

[row][six]

[handwritten]
Ha die Arnd,[/handwritten]

Ik worstel met een dilemma. Enige tijd geleden kreeg ik (als jury) een vrouw in de ring. Ze reed op een stevige Fries. Maar uiteindelijk is een Fries ook een gewoon paard, met net zo’n ruggengraat als alle andere. Punt waar ik naartoe wil is dat deze vrouw behoorlijk overgewicht had. Niet een beetje stevig, echt erg dik. En dan krijg je natuurlijk alle verhalen van of ze een beetje kon rijden en daardoor ‘mee’ was in de bewegingen. En dat sommige magere ruiters hun paard meer pijnigen en in de weg zitten dan hun meer gevulde soortgenoten. Allemaal tot je dienst. Maar uiteindelijk zit er een bepaald gewicht op die rug. Hardlopen met een rugzak van vijf kilo of van vijftig maakt na een paar kilometer echt verschil, hoe ergonomisch het ding ook is gevormd.

Ik heb wel eens iemand die extreem mager was na afloop van de proef voorzichtig aangesproken of het wel goed met haar ging. Dat vond ik best eng, maar uiteindelijk werd het een mooi gesprek. Ook bij iemand die extreem dik is kan een ziekte of medicijngebruik meespelen. Maar ik durfde het dit keer niet. Waarom niet? Omdat ik heel diep vanbinnen vind dat de oorzaak er niet zo toe doet. Als je zo bent is dat heel naar en worstel je daar waarschijnlijk zelf mee. Maar moet je dan wel op een paard gaan zitten? Het gevaar bestaat dat als ik iets zeg het helemaal uit zijn context wordt gerukt en er een stroom van verontwaardiging ontstaat. Terwijl ik het met de beste bedoelingen zou doen. Ik moet eerlijk zeggen dat haar proef helemaal niet slecht was. En ik heb netjes beoordeeld wat er in de ring gebeurde. Maar ik heb er de hele terugweg over nagedacht. Wat vind jij Arnd, had ik deze amazone wel moeten aanspreken? En zo ja, hoe dan?

[handwritten]
Groetjes, Tessa[/handwritten]

[/six] [six]

[handwritten]Hallo magere Tessa,[/handwritten]

Blijf dit soort stukjes schrijven, dan kan je binnenkort niet meer van je eiland af :-)

Ook ik denk wel eens: “daar komt wel heel veel ruiter voorbij”, maar ik heb geleerd toch even eerst tot tien te tellen voor ik conclusies aan die waarneming verbind.

Eerst maar eens wat zelfreflectie: Naarmate ik ouder wordt, moet ik toch stiekem steeds iets meer op mijn gewicht letten. Vaak zeggen mensen tegen mij dat ik het met mijn lichaamsbouw makkelijk heb, maar ook ik ontwikkel een buikje als ik mijn oog de hoeveelheid op mijn bord laat bepalen. Wat kan eten lekker zijn! Dus ik moet uitkijken wat ik eet en zorgen dat ik genoeg beweeg. Als ik sporters met teveel gewicht zie, dan denk ik toch vooral dat het goed is dat ze in ieder geval bewegen. Misschien niet genoeg, misschien zouden ze hun dieet moeten aanpassen, maar iedereen die beweegt is beter bezig dan de mensen die op de bank zitten.

Bij mountainbiken, wat ik regelmatig doe, kan je veel geld spenderen om je fiets een kilo lichter te laten zijn. Toch is de beste investering om zelf iets lichter te zijn: een kilo bij jou eraf is waarschijnlijk goedkoper dan bij die fiets. Maar keer op keer blijkt hoe lastig dat is. Een dieet volgen of lijnen impliceert altijd dat er weer een eind aan komt, dat je er op een gegeven moment klaar mee bent. Helaas is dat niet zo. Je moet gewoon de rest van je leven minder en gezonder eten en meer bewegen. Daarom is het ook zo lastig vol te houden. Er is geen finish waarna je weer rustig op de oude voet door kunt gaan.

Bij overgewicht kunnen er bovendien ook allerlei andere aspecten meetellen, zowel fysiek als mentaal, waardoor gewicht verminderen bemoeilijkt wordt. Als je paardrijdt komt er ten opzichte van andere sporten een welzijnsaspect bij. Onderzoek heeft aangetoond dat een paard maximaal 20% van zijn gewicht kan dragen. Dat is bij veel paarden toch rond de 100 kilo. Ook een amazone met overgewicht komt daar denk ik (hoop ik?) niet zo snel aan, of ben ik nu te optimistisch?

Iemand met overgewicht weet dat meestal donders goed. Het behoort tot je taak als jurylid om zo iemand aan te spreken, maar ik zou toch een privé-moment uitkiezen zodat je eerst kan peilen hoe gevoelig het ligt. Je wilt niet gaan zitten prikken op een al gevoelig punt, zonder dat je weet wat de achtergrond is.