Hoog in het zadel

21 september 2016, 00:00 Nieuws
Op haar twintigste vertelde ze haar ouders dat die haar paarden konden verkopen. Ze wilde niet meer rijden, ze wilde studeren, psychologie bijvoorbeeld. Of misschien iets heel anders gaan doen. Haar ouders stonden niet meteen te juichen en overtuigden haar om eens met een levenscoach te praten. Het werd een keerpunt in haar leven. Ze realiseerde zich dat haar belangrijkste uitdaging was om zich niet langer iets aan te trekken van wat andere mensen van haar denken. “Ik droeg het gevoel van onvermogen altijd met me mee, al die jaren. Ik dacht dat ik niet kon rijden.” Met een glimlach voegt ze toe: “maar toen werd ik er beter in.”

Toen ze 21 was, werd ze fulltime ruiter. “Ik genoot. De sport draait om de samenwerking met een levend dier. Je weet nooit wat de dag je brengt. Het hangt niet alleen van mij af, maar ook van het paard. Ik wilde een paard altijd van binnen en van buiten leren kennen.”

In 2010 werd ze Deens kampioen en dat betekende opnieuw een ommekeer. “Ineens kon iedereen zien dat ik echt wel goed was. Dat was een enorm schouderklopje. Hoewel een nationaal kampioenschap misschien niet eens veel voorstelt ten opzichte van de internationale wedstrijden die ik in de rest van de wereld reed.”

In november 2010 verhuisde Emilie naar België, om in het centrum van alle hippische sportactiviteit te staan. Ze had zeven paarden in een stal op twintig minuten rijden van Brussel. Emilie stond iedere morgen om acht uur op en zong de hele weg in haar auto, op weg naar stal. Ze reed zo’n vier à vijf uur, at haar lunch en ging naar de fitnessclub om met een personal trainer aan haar conditie te werken. Tegen de avond was ze uitgeput en had ze geen energie meer om de deur uit te gaan. Ze beseft dat ze een bijzonder leven leidde: “Er gaat veel geld om in de hippische wereld. Het was een groot voordeel dat ik me geen zorgen hoefde te maken over het financiële aspect. Het is lastig om professioneel ruiter te zijn als je je leven niet op orde hebt. Je moet goed in je vel zitten. Ik geloof er heilig in dat het twintig procent rijkunst is en tachtig procent mentale gesteldheid.” Ze is dankbaar dat ze in die tijd een goede coach had. “Als dat mentale aspect zo zwaar meetelt, kun je dus zo goed worden als je maar wilt, door daar veel aandacht aan te besteden.”

Lees haar verhaal nu in Bit Mode!