De beste raad: ‘Wie zijn wij om te bepalen wat een paard moet doen?’
NieuwsLeermeesters hebben we allemaal. En wie met paarden omgaat, raakt nooit uitgeleerd. In deze rubriek vertellen Bit-lezers welke wijze raad ze nooit meer vergeten… Anne den Otter (23) heeft zich de afgelopen vijf jaar steeds verder verdiept in het wezen van het paard en de ethische vraagstukken rondom omgaan met paarden. Haar eerste leermeester was haar instructrice, die haar op het pad van bitloos rijden en centered riding bracht. Daarna ging Annes zoektocht verder…
“Vroeger keek ik alleen door mijn eigen bril naar mijn paard, tegenwoordig kijk ik door zijn ogen. Ik verzorgde Engels volbloed Othello al een aantal jaar toen zijn eigenaar hem vijf jaar geleden aan me verkocht. Onze eerste jaren samen reed ik zoals ik dat geleerd had. Otje liep op ijzers en hij had gewoon een bit in.
‘Ik ben me stap voor stap meer gaan verdiepen in het wezen van het paard’
Ik wilde ook graag wedstrijden met hem rijden. Alles met de beste intenties. Maar de afgelopen vijf jaar is mijn visie op omgaan met paarden veranderd. Ik ben me stap voor stap meer gaan verdiepen in het wezen van het paard. Mijn eerste inspiratiebron is mijn instructrice geweest. Zij gaf centered riding les en als ik haar bitloos zag rijden, dan zag dat er zo gaaf, zo relaxed uit. Ik ben Otje ook bitloos gaan rijden en dat was een wereld van verschil. Nu het bit hem niet meer in de weg zat, kon hij zichzelf veel beter dragen en veel makkelijker bewegen.
‘Ik ben Otje door alles wat ik geleerd heb veel meer gaan behandelen als een volwassen paard’
De volgende stap was dat ik Otje van de ijzers heb laten afhalen en een cursus natuurlijk bekappen ben gaan volgen. Ik ben zijn hoeven zelf gaan bijhouden, onder begeleiding van een professional. Hierdoor kon ik het natuurlijke slijtageproces nabootsen. Het gave was dat de hoefproblemen waarvoor hij eerder op ijzers stond, verdwenen. Ik ben verder geïnspireerd geraakt door een aantal lezingen over onder andere zoöantropologie. Deze leer benadrukt de cognitieve kant van paarden en andere dieren en gaat uit van hun nieuwsgierigheid, ontdekkingsgedrag en ontwikkelingsmogelijkheden. Dat vind ik een gave visie. Ik ben me veel gaan afvragen. Wat maakt bijvoorbeeld dat een paard altijd naar ons moet luisteren? Ik ben Otje door alles wat ik geleerd heb veel meer gaan behandelen als een volwassen paard. Hij weet zelf goed wat hij nodig heeft, dat hoef ik niet voor hem te bepalen.
‘Hij neemt me mee in zijn leefwereld en door zijn ogen geniet ik van de kleinste dingen’
Otje en ik gaan nu samen wandelend door het leven. Ik neem hem mee het bos in waar hij als het kan vrij rondloopt en ik, als de omstandigheden loslopen niet toelaten, aan een lange lijn met hem mee loop. De eerste paar keer vond ik dat spannend, want stel je voor dat hij weg zou rennen. Die onzekerheid heb ik hardop tegen hem uitgesproken en daarna kon ik ontspannen. Samen wandelen is samen genieten. Otje scharrelt tussen de blaadjes, wacht op mij, kijkt zo nu en dan om en lijkt me te wenken. Hij neemt me mee in zijn leefwereld en door zijn ogen geniet ik van de kleinste dingen. Ik ben me veel bewuster geworden van alles om me heen: de vogels, onze ademhaling, Otjes hartslag. Tijdens onze wandelingen doen al mijn zintuigen mee. Ik rijd Otje niet meer, ook omdat hij artroseklachten heeft. Ik zeg niet dat ik nooit meer op een paard ga zitten, omdat ik denk dat rijden ook een mooie manier kan zijn voor het paard om mentale vrijheid te ervaren. Maar ik zal altijd blijven reflecteren op mijn handelen en me blijven verdiepen in wat een paard nodig heeft. ”
Van wie leerde jij een les die je nooit meer vergeet? Was het je instructeur? Iemand bij wie je een clinic volgde? Je dierenarts? Hoefsmid? Of je opa die een echte paardenman was? Welke raad gaf hij of zij je? Stuur ons de beste raad die je ooit kreeg en wie weet word je binnenkort geïnterviewd voor www.bitmagazine.nl
Bron: Bitmagazine.nl
