Franka Ruitenberg: “Ik ben geen amazone, ik ben een paardenmens”

do 18 apr, 07:37 Fun Grondwerk Horsemanship Opvallend

Hoewel Franka Ruitenberg en haar zesjarige Kaz het in het begin niet altijd makkelijk hebben gehad, hebben ze juist door die moeilijkheden een mooie ontwikkeling doorgemaakt. Franka heeft plezier hoog in het vaandel staan en probeert altijd naar haar paard te luisteren; ook als ze daarmee op haar plek wordt gezet.

“Alsof het zo moest zijn”

Franka en Kaz vormen nu zo’n vierenhalf jaar een combinatie, maar kennen elkaar al langer. “Ik riep al jaren dat er ooit weer een Tinker zou komen, maar omdat ik destijds nog een KWPN’er had, moest die Tinkerdroom van mij nog even wachten”, steekt Franka van wal.

“Daarom was het extra zuur dat mijn beste vriendin vijfenhalf jaar geleden precies die ene jonge Tinker kocht waar ik vanaf de foto al helemaal verliefd op was; Kaz. We grapten toen al dat ik hem op latere leeftijd misschien van haar kon overkopen, omdat Kaz en ik vanaf het eerste moment een sterke klik hadden.”

“Toen mijn beste vriendin een tijdje later belde dat Kaz iets te speels werd voor haar oudere paard, heb ik hem van haar gekregen voor mijn verjaardag. Het was alsof het zo moest zijn; mijn KWPN’er ging met pensioen en Kaz was alles wat ik zocht in een Tinker.”

Eerste ontmoeting - Foto: Privébezit

Moeilijke start

Zo verhuisde de destijds twee jaar oude Tinker naar Franka. “De eigenwijze blik die Kaz vijfenhalf jaar geleden op de verkoopfoto’s had past perfect bij hem. Ik heb in het begin echt mijn handen vol gehad aan hem en heb mezelf laten opleiden tot Natural Horsemanship instructeur, zodat ik hem toch een fijne start als (rij)paard kon geven.”

“Hij heeft een hart van goud, maar is ontzettend energiek en heeft een sterke eigen mening, wat in het begin best wel botste. Ik zocht naar een manier van werken waarbij ik niet meer de strijd aan hoefde te gaan, maar hem juist in zijn waarde kon laten. Dat vonden we in grondwerk.”

Foto: Privébezit

“Een teken dat we goed bezig zijn”

Zo legde de combinatie toch een fijne basis. “Hoewel het rijden voor mij sowieso nooit op één heeft gestaan, ben ik vanwege een hernia in mijn rug extra voorzichtig. We houden ons dan ook voornamelijk bezig met grondwerk, liberty en wandelen. Ik ben niet per se een amazone; ik ben een paardenmens”, lacht ze.

“Ik heb Kaz’ welzijn voorop staan en vind het belangrijk dat we dingen doen die hij ook leuk vindt. Het maakt mij dan ook ontzettend blij om hem iedere dag hinnikend naar het hek te zien komen rennen zodra hij mij ziet. Mijn tijd bij hem voelt als een ontspanmoment, dus dat hij ook nog eens zó graag met mij mee wil om samen iets te gaan doen, is voor mij een teken dat we goed bezig zijn.”

Foto: Felicia Heres Photography

Leermeester

“Het mooie aan mijn band met Kaz is dat niet alleen hij een hele transformatie heeft doorgemaakt; hij heeft ook veel betekend voor mijn eigen ontwikkeling en die van anderen. Ik werk als coach met jongvolwassenen met autisme en angststoornissen en zet Kaz af en toe in als coachpaard. Puur omdat hij hen een vertrouwd en veilig gevoel geeft. Hij is lief, zachtaardig en knuffelig, wat de drempel voor een gesprek een stuk lager maakt.”

“Ik zou mezelf geen paardencoach noemen, maar het is mooi om te zien hoe hij niet alleen mij veel rust, liefde en vertrouwen geeft, maar ook anderen. Hoewel hij pas zes jaar oud is, is hij een hele mooie leermeester. Wanneer het nodig is zet hij mij op mijn plek. Wij denken altijd wel dat we onze paarden aan het opleiden zijn, maar stiekem leiden zij ons ook op”, sluit ze af.

Foto: Felicia Heres Photography