De ponytijd van … Coby van Baalen

5 juni 2015, 00:00 Nieuws


[caption id=”attachment_40479” align=”alignright” width=”300”] Coby leerde haar pony’s liggen. Hier is ze te zien met haar Shetlander Fjoery.[/caption]

Eerste pony
“Ik begon bij ponyclub de Veldruiters in Odijk. Na lang zeuren mocht ik eindelijk een eigen pony. Mijn ouders dachten namelijk dat er van een studie niets meer zou terechtkomen wanneer er een pony in het spel kwam. Achteraf hebben ze natuurlijk gelijk gehad.
Mijn ome Co had Shetlanders en via hem kwam ik aan mijn eerste echte pony, Fjoery. Ik was de koning te rijk en ontzettend blij met mijn eigen beestje, maar was al zo groot dat de pony onder me uit liep als ik ging staan. Ik ging hem dus maar allerlei kunstjes leren.

[caption id=”attachment_40480” align=”alignleft” width=”300”] Coby in 1973 op haar pony Silvia.[/caption]

Omdat ik zo lang was, was mijn tweede pony wat groter. We kochten haar op de paardenmarkt, ze heette Silvia. Het was een ongelofelijk moeilijke pony, die er vaak vandoor ging. Ik kon er geen prijs mee winnen. Later begon mijn vader het leuk te vinden en haalden we pony’s op de markt voor de handel. Ik sloot een dealtje en kreeg de helft van de winst, waardoor ik niets hoefde te betalen aan stalling en voer.”

[caption id=”attachment_40482” align=”alignright” width=”300”] Rechts Coby’s vriendinnen Lieke en Roselle Oostveen en Coby op Silvia. Naast Coby zie je clubgenootje Trudie de Ligt.[/caption]

Vriendinnen
“Mijn paardenvriendinnetjes waren Lieke en Roselle Oostveen, we waren altijd met de pony’s bezig. Op zondag maakten we een buitenrit, dan reden we van Odijk naar Driebergen tot Austerlitz. Elke week trokken we erop uit, in weer en wind. In Austerlitz gingen we altijd de trappen op omhoog en we namen brood mee in onze rugzak. Soms ruilden we onderweg van pony.”

[caption id=”attachment_40492” align=”alignleft” width=”300”] Carnavalsoptocht met de ponyclub, Coby is verkleed als Ali Baba.[/caption]

Wedstrijden
“We hadden veel plezier, maar rijkunstig stelde onze ponyclub niet veel voor. Vijf keer per jaar hadden we wedstrijd, dan werden we opgehaald met de vrachtwagen en zaten we onderweg achterin bij de pony’s. Op de wedstrijd werden de pony’s allemaal aan een groot touw gebonden. Ik had al een goede dag als ik mijn pony in de ring kon houden, want meestal reden we door drie ringen. Op concours zagen we altijd de betere combinaties en keken we onze ogen uit. Hoe die ruiters hun paarden aan de teugel kregen, was voor ons echt een groot raadsel.

[caption id=”attachment_40494” align=”alignright” width=”300”] Coby samen met haar vader Jan Dorresteijn. Het paard (Ninnia) is net voor het eerst ingespannen. In het land achter hun boerderij in Werkhoven.[/caption]

Ik weet nog heel goed dat we op een gegeven moment een spel deden waarbij je met het zadel in de hand een stuk naar je pony moest lopen, vervolgens moest je hem opzadelen en terug galopperen. Ik won omdat ik zelf het snelste kon lopen. Thuis vertelde ik iedereen dat ik de prijs met dressuur had gewonnen…”

Vrijheidsdressuur
“In vrijheidsdressuur waren we allemaal wel goed. We konden de pony’s laten liggen en organiseerden shows om geld op te halen voor de club. Het kon niet gek genoeg, we reden Hongaarse Post, dan bonden we twee pony’s aan elkaar en stond je met één been op elke pony.”

[caption id=”attachment_40498” align=”alignleft” width=”300”] Coby en haar vriendinnen gingen per trein naar concoursen en keuringen. Hier zijn ze bij concours hippique Opmeer. Ze kochten altijd programmaboekjes om zoveel mogelijk te weten te komen.[/caption]

Blubber
“Onze pony’s stonden altijd in de wei. Als we gereden hadden, zetten we ze gewoon weer terug. Soms waren we een uur aan het poetsen, om ze vervolgens in de wei te zetten. Dan waren ze binnen een half uur weer hartstikke smerig.”