Blog: Ik ben niet streng genoeg
NieuwsIn mijn vorige blog was ik volop bezig met het onder de knie krijgen van het halthouden. Het goede nieuws: de oorzaak van mijn probleem is gevonden! Het slechte nieuws: ik vind het heel erg moeilijk om er iets aan te doen...
Mijn probleem is in feite een persoonlijkheidsprobleem: ik ben niet streng genoeg. Eigenlijk wist ik dat al een beetje. In de rij bij de kassa dringen er steevast mensen voor en als er iemand op straat tegen me aanbotst zeg ik ‘sorry’.
Met paarden ga ik op dezelfde manier met brutale acties om als dat ik in de mensenwereld doe. Als je een paard vergelijkt met een peuter van drie (en laten we eerlijk wezen, de meeste paarden zíjn net peuters van drie), dan ben ik die moeder in de supermarkt die met een rood hoofd haar kind belooft de Minion-koekjes te kopen, als hij dan as-je-blíeft ophoudt met krijsen.
Toen ik dertien was, reed ik vaak op een kogelronde, pluizige Haflinger die in geen enkele gang vooruit te branden was en in galop ronduit staakte. Het beest was tegelijkertijd mijn grootste nachtmerrie én mijn lievelingspony. Nu ik eraan terugdenk was hij vooral mijn lievelingspony omdat ik het zielig vond dat hij verder van niemand de lievelingspony was.
Van mijn instructrice moest ik de pony bijtikken met mijn zweep totdat hij eindelijk in galop aansprong. Ik, als braaf paardenmeisje, vond dat natuurlijk ontzettend zielig. Een paard sláán? Met een zweep? Dat nooit!
Nu ben ik flink wat ouder en wijzer. Die Haflinger is zich allang op de eeuwige velden moddervet aan het eten, en de manege waar hij stond is verdwenen. Ook mijn innerlijke pennymeisje is langzaam volwassen aan het worden. Ik heb geleerd dat het veel minder zielig is om af en toe een tikje achter je been te geven, dan eindeloos met je hakken in een paardenbuik te stompen (zelfs al is die buik bedekt in Haflingerspek). Als een paard op stal op mijn teen gaat staan, vind ik het ook niet meer zielig om een tik terug te geven.
Wat ik wél moeilijk vind, is hard aan de teugels trekken. De hele discussie over het wel of niet gebruiken van een bit even daargelaten, want ik rijd de helft van de tijd bitloos. Bij het halthouden mag mijn paard niet door mijn hulpen heen lopen, en als hij op mijn zit niet reageert moet ik met de teugels streng zijn. Mijn innerlijke pennymeisje, dat inmiddels de Natural Horsemanship-kant is opgegaan, piept verontwaardigd om zoveel dierenbeulerij. Maar mijn paard? Dat staat eindelijk stil en briest ontspannen.
Natuurlijk droom ik ook weg bij de beelden van Alizée Froment, die haar paard zonder hoofdstel door de ring rijdt. Ik besef echter ook goed dat ik zelf nog flink aan mijn leiderschap moet werken. In ieder geval weet ik nu: streng zijn is niet zielig voor je paard. Het geeft juist duidelijkheid: een veilige leider waarop je als paard kunt vertrouwen.
Nieuwsgierig naar de rijkunsten van Alizée Froment? Bekijk hier het filmpje tijdens Horse Event.
