Het afscheid van Joke

16 juni 2017, 00:00 Nieuws

Je paard, je maatje, je ‘alles’... En dan is hij niet meer. Hoe ga je verder, maar ook: hoe kijk je terug op jullie tijd samen? Joke kwam tien jaar geleden in het leven van Tinne Jacobs. Tinne mocht haar verzorgen en ze deden van alles samen. Maar van de een op de andere dag begon Joke zich gek te gedragen. Ze tolereerde niemand meer in haar buurt. Na onderzoek bleek dat ze waarschijnlijk een tumor op haar eierstok had. Omdat Joke inmiddels al 37 was, kon ze niet meer geopereerd worden. Tinne moest daarom afscheid van haar nemen.

“Ik heb Joke leren kennen toen ik tien jaar was. Ik was aan het wandelen met mijn hond en liep langs het weiland waar zij stond. Zoals elke kleine paardengek was ik op slag verliefd. Zo gingen er ongeveer twee jaar voorbij waarin ik af en toen langs haar weide ging om haar wat gras te geven en te aaien. Tot ik uiteindelijk door had aan welk huis haar weide grensde. Ik belde aan en vroeg of de pony die daar stond misschien van hun was en of ik deze zou mogen verzorgen. Haar eigenaars waren eerst wat terughoudend, maar hoe meer ze ons samen zagen, hoe meer ze ook zagen dat Joke opbloeide. We werden een hecht team; elke keer werd ik begroet met een luide hinnik en we vertrouwden elkaar door en door. Ze was er altijd als ik haar nodig had.”
[panel]Joke
1979 tot 2016
Verzorger: Tinne Jacobs (1996)
Ras: Onbekend
Kleur: Cremelo
Joke was in alles bijzonder.
[/panel]

Wandelen

“We genoten samen vooral van de kleine dingen. We gingen regelmatig een wandeling maken, waarbij ze dan regelmatig los met mij mee liep en we beiden volledig tot rust kwamen. Had een van ons geen zin om te wandelen, dan ging ik lekker in het gras zitten en genoten we van de zon. Joke wisselde het gras dan regelmatig af met een knuffel.”

Hengstig

“Toen we op een dag opnieuw samen aan het wandelen waren, kwamen we een ander paard tegen. Joke had de laatste 25 jaar in haar eentje gestaan. Ze ging zich dan ook gelijk anders gedragen, ze leek wel hengstig. Ze begon te piepen en te plassen. Op dat moment dacht ik bij mezelf ‘doe toch niet zo gek, dat is gewoon een ander paard!’. Ik wist haar weer te kalmeren en we konden verder wandelen. Maar zo’n tien minuten later begon ze dit opnieuw te doen, maar nu nog veel heftiger. Ze begon ook te bokken en te draaien. Mijn vriend liep naast ons en moest voor haar opzij springen. Ik kreeg haar met veel moeite en kracht naar de weide, met onderweg nog een hoop gepiep. Ik herkende haar niet meer terug op deze manier. Omdat het nu twee keer gebeurd was, dacht ik niet meer aan hengstigheid. Na dat moment is dat gekke gedrag gebleven.”

Onderzoek

“Het gekke was dat Joke eigenlijk vrij rustig was, maar op het moment dat je op een afstand van drie meter of minder bij haar in de buurt kwam werd ze helemaal gek. Ik wist dat er iets was dat dit moest verklaren. Ze had dit nog nooit gedaan en zou dit ook niet zonder reden doen. Na wat zoekwerk was de kans groot dat ze ofwel een tumor in haar hoofd had, ofwel op haar eierstokken. Van een tumor in het hoofd kunnen paarden agressief worden, maar dit was ze eigenlijk niet. Ze vertoonde extreme hengstigheid. Ik heb dit voorgesteld aan de dierenarts. Enkele dagen later kregen we telefoon dat ook zij wat zoekwerk had gedaan en overlegd had met collega’s. Zij waren tot de conclusie gekomen dat het inderdaad waarschijnlijk een tumor op haar eierstok was. Maar aangezien het te gevaarlijk was om dit te onderzoeken, konden we het niet 100% zeker weten.”

Afscheid nemen

“De dierenarts vertelde ook dat ze al te oud was om nog te opereren. Haar enige optie was om ingeslapen te worden. Joke liep ondertussen al meer dan twee weken zo rond en ik kon niet bedenken wat het meeste pijn deed. Haar laten gaan of haar zo zien lijden. Telkens als ik aankwam hinnikte ze nog naar me. Ze kwam naar me toe lopen, maar zodra ze dichtbij was werd ze gek. Al wist ik dat inslapen het eerlijkst was en hadden we dit besproken, het kwam toch hard aan. De laatste dagen waren enorm zwaar. Sinds de dag dat het begonnen was, was ik haar eigenlijk al kwijt. Ik kon haar geen knuffel meer geven, niet eens meer aaien. Mijn beste maatje was opeens afstandelijk en onherkenbaar geworden. Je zag dat ze graag aandacht wilde, maar we konden haar dit niet geven. Ze wist zichzelf geen raad. Ik zat op dat moment midden in mijn herexamens en heb daarom een tafel naast haar weide gezet. Zo kon ik leren en toch bij haar zijn. En dat zonder dat ze gek ging doen.”

Gemis

“Er werd mij van te voren beloofd dat ik nog afscheid van Joke kon nemen terwijl ze nog leefde. Ze werd namelijk eerst verdoofd. Maar het inslapen begon al moeilijk. Joke moest immers eerst gevangen worden. Gelukkig had ze nog een halster op waardoor de dierenarts haar kon pakken. Vanaf het moment dat ze haar hadden ging alles zo snel, de ene spuit volgde na de ander en voordat ik het wist was ze weg. Mijn lieve Joke, weg, haar hart gestopt en dat zonder afscheid. Ik mis dan ook alles aan haar. Over haar praten begint langzaamaan beter te gaan, maar het zijn de kleine momenten waarop ik haar het meeste mis. Een moment waarop ik normaal met haar zou gaan wandelen of even bij haar in de weide was gaan zitten. Of ik me nu goed of slecht voel, ze is er niet meer. Ik kan niet meer even naar haar toe. Ze had al zo’n mooie leeftijd mogen bereiken, maar helaas op zo’n vervelende manier afscheid moeten nemen. Ik ben enorm trots dat ik haar tien jaar in mijn leven heb gehad en dat we samen zijn opgebloeid. Maar het doet ontzettend veel pijn om zonder haar verder te moeten.”

[gallery link=”file” ids=”https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/06/2016051.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/06/2016033.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/06/2010031.jpg|,https://www.bitmagazine.nl/wp-content/uploads/2017/06/2009009.jpg|”]

[hr]