Simone van Beek op de bres voor de Tinker
Nieuws“Sloom, lomp, niet geschikt voor ruiters met ambitie”, somt Simone van Beek (45) moeiteloos op. “Zo kan ik nog wel even doorgaan. Dat is het beeld wat mensen vaak in hun hoofd hebben als ze aan Tinkers denken. Maar het is zo zwart-wit niet! Er zijn zat Tinkers die helemaal niet met dit beeld matchen.”
Simone van Beek, eigenaresse van de Free Spirit Ranch, fokster en coach, staat met Tinkers op en gaat ermee naar bed. “Het leukste aan dit ras vind ik de duidelijke karakters”, vertelt ze. Zelf heeft ze door de jaren heen een flinke kudde verzameld. “Als ik tijd had, zou ik een boek schrijven over alle verschillende pony’s. Echt heerlijk hoe ze allemaal verschillend op situaties reageren.”
[caption id=”attachment_99608” align=”alignright” width=”300”] Simones kudde[/caption]
“Een voorbeeld: even terug moest ik mijn merrie een wormenkuur geven. Nou, dat had ze al snel door. De keer erna was er helemaal klaar mee. Met wat overredingskracht heb ik het toch voor elkaar gekregen. Daarna wilde ik haar nog een worteltje geven. Nou mooi niet, ze was er helemaal klaar mee en draaide demonstratief haar achterwerk naar me toe: ‘De groeten!’. Uiteindelijk griste ze het worteltje maar gauw uit mijn handen en draaide zich weer om. Zulk soort momentjes zijn toch hilarisch.”
Keely
“Mijn passie voor dit ras begon toen ik in 2009 een open dag bezocht, de Peelpaarddag in Someren. En ik was op slag verliefd. Hun veelzijdigheid, de rust die ze uitstralen. Tijdens de open dag was er uiteraard een hoop commotie, maar de Tinkers bleven de rust zelve. Ik was daar samen met mijn dochter, die toentertijd een jaar of acht was. Je kon er ook ponyrijden, dus zij heeft de hele middag op een bepaalde Tinker rondjes gereden.”
‘Twee jaar later begon ik met paardencoachig en ging ik op zoek naar een paard. Vanzelfsprekend een Tinker’
“Twee jaar later begon ik met paardencoachig en ging ik op zoek naar een paard. Vanzelfsprekend een Tinker. Toen ik langs ging bij de fokker waar ik de open dag had bezocht, raadde hij mij een bepaalde Tinker aan: Keely. Hij had het goed ingeschat: zij was precies wat ik voor ogen had dus ging ze mee naar huis.”
“Een poos later keek ik samen met mijn dochter foto’s terug van de open dag in 2009. En ineens viel het kwartje. Die Tinker waar mijn dochter toen op had rondgestapt: wat was Keely! We herkenden haar plotseling in de foto’s. Hoe toevallig!”
Coaching & Fokken
[caption id=”attachment_99607” align=”alignright” width=”300”] “Tinkers blijven de rust zelve”[/caption]
“Na Keely ben ik steeds meer gaan uitbreiden. Nu heb ik een fijne kudde verzameld waar ik mee coach en fok. Tijdens de coachsessies doen we van alles: mennen, rijden, buitenritten, stiltewandelingen...” Stiltewandelingen? “Ja, dan loop je naast een paard en maak je zo een wandeling; helemaal in stilte. Je bent als het ware één met de natuur, en de paarden maken je daar extra bewust van. Tinkers zijn hier extra geschikt voor, omdat ze van nature heel relaxt zijn.”
Tijdens het coachen zijn de paarden de co-coaches. Doordat de Tinkers heel kalm en rustig zijn, zijn ze een mooie toevoeging in het proces. Ontspanning staat altijd voorop.
“Naast het hobbymatig fokken van Tinkers train en verkoop ik ze ook af en toe. Ik merk toch dat er vooral rond de prijs van Tinkers veel vooroordelen zijn. Want: Tinkers horen goedkoop te zijn. Dit beeld is geschept doordat er veel Tinkers uit Engeland kwamen en voor een habbekrats van de hand werden gedaan, vaak met verborgen gebreken als spat en artrose.”
‘Ik merk toch dat er vooral rond de prijs van Tinkers veel vooroordelen zijn. Want: Tinkers horen goedkoop te zijn’
“Die prijzen zijn gewoon niet realistisch om aan te houden. Wij steken er zoveel tijd en energie in. Het socialiseren van de veulens, de training die we erin stoppen, het keurig bijhouden van het ontwormen en de entingen... Dat kost nou eenmaal wat.”
“Het meest trots ben ik op de mooie kudde die ik heb lopen. Hier kwam even terug een nieuwe Tinkermerrie bij waar geen land mee te bezeilen viel, we konden er helemaal niets mee. Nu, twee jaar later, is het een enorme knuffelkont geworden die echt even naar je toe komt als je het land in komt om hallo te zeggen. Dat is toch heerlijk?”
Bron: Bitmagazine.nl
