Aan de zijlijn; als een van jullie niet kan rijden
Nieuws
Terwijl anderen een lekkere rit gaan maken met hun paard, sta jij toe te kijken. Maar jij en je paard staan aan de zijlijn, want een van jullie twee kan niet rijden. In Bit 261 deden vier lezers hun verhaal, aangezien er zoveel leuke inzendingen zijn binnengekomen via mail, delen we nog eens vier verhalen online.
‘Dankzij Lorenzo leef ik nog’
Lorenzo is de achtjarige Shetlander van Lotte Samarah Hermens. Ze kwam de Shet precies op tijd tegen, toen ze het leven even niet meer zag zitten...
“In 2007 kreeg ik last van zenuwbeknellingen in mijn voeten. Hierdoor heb ik een groot deel van de middelbare schooltijd doorgebracht op krukken en viel ik van de ene depressie in de andere.”
“Mede daardoor zag ik in 2010 helemaal geen positieve vooruitzichten meer. Ik kon waarschijnlijk niet meer paardrijden en verder zag ik alles ook niet meer zitten. Depressief ging ik opzoek naar een uitweg om uit deze benarde situatie te komen. Terwijl ik fietsend zo ver mogelijk weg probeerde te komen, zag ik een klein zwartbont Shetlanderveulentje dat mijn leven veranderde.”’
“Het voordeel van een Shetlander is voor mij dat je niet kan rijden, maar wel verzorgen en nog vele andere dingen. Daarom konden we aantal weken later de kleine Lorenzo verwelkomen op de boerderij. Samen met de andere dieren is hij echt mijn steun in moeilijke periodes.”
“Acht jaar later is hij nog steeds mijn bezit en echt mijn rots in de branding. We doen veel grondwerk en ik ga graag met hem fietsen. Af en toe rijdt er ook weleens een kindje een rondje op hem. Inmiddels kan ik door veel training weer paardrijden, maar Lorenzo gaat nooit meer weg!”
‘Tom verdient een waardig pensioen’
[caption id=”attachment_102486” align=”alignright” width=”281”] Foto: Babette van der Wal Fotografie[/caption]
Hanne Kok heeft twee jaar geleden samen met haar moeder de 18-jarige Tom overgenomen. En samen zorgen ze ervoor dat Tom het pensioen krijgt wat hij verdiend.
“Het is inmiddels al wel tien jaar geleden dat Tom kwam te staan op de manege waar ik toentertijd paardreed. Een aantal jaar is hij mijn vaste paard geweest en daarnaast Tom zich dagelijks ingezet om mindervaliden een mooie rit te bezorgen. Dit is alleen zwaar werk en resulteerde in allemaal vage blessures bij Tom.”
“Doordat hij op rust kwam te staan, ging hij mentaal en lichamelijk zwaar achteruit. Er was geen zicht meer op verbetering en de manege overwoog om hem te laten inslapen. Gelukkig is hij bij een vrouw terecht gekomen die een weidemaatje zocht en daar hebben mijn moeder en ik hem opgezocht.”
“Van het een kwam het ander en zo hebben we hem in oktober 2016 overgenomen. Hoewel er niet met hem gereden kan worden, heeft hij een heerlijk leven. Elke dag gaan we naar hem toe en geven we hem alle aandacht die hij verdiend. Inmiddels is hij weer mooi op gewicht er weer helemaal zichzelf. Soms doe ik nog een beetje grondwerkoefeningen met hem of ga ik met hem wandelen.”
“Veel mensen vragen zich af waarom ik zoveel tijd stop in een paard waarmee ik ‘niks’ kan. Maar zijn prachtige karakter en de liefde die hij geeft maakt het leven gewoon zoveel mooier. Hij is mijn vriend geworden en daar kan geen ritje op een paard tegenop.”
‘Paardrijden doet pijn’
Danielle de Weerd is de trotste eigenaar van de 10-jarige Sueno, helaas kan Danielle door pijn al drie jaar niet paardrijden.
“Door een chronische borstontsteking doet paardrijden pijn. Vijf operaties verder ben ik helaas nog steeds niet pijnvrij. En dit kan soms veel frustratie opleveren, aangezien paarden echt mijn leven zijn.”
“Terwijl ik echt wel kan genieten om te kijken bij de andere meiden als ze aan het rijden zijn, kan ik soms dan ook erg verdrietig worden. Vooral als ik de anderen weg zie gaan met de trailer voor een mooie buitenrit. Maar gelukkig kan ik heel veel steun halen uit mijn lieve Haflinger x
Schwarzwälder Fuchs pony Sueno. Samen met hem ga ik op goede dagen graag lekker tutten of loswerken. Soms wordt hij ook gereden door anderen.”
“Het is nu weer wachten totdat de ontsteking weer genoeg doorzet om te knappen. Dan moet ik namelijk gelijk bij de chirurg komen en worden vervolgstappen besproken. Ik hoop dan dat de amputatie van mijn borst kan worden doorgezet, zodat ik weer pijnvrij kan genieten met mijn pony.”
“Ik kan niet wachten totdat ik blij kan zijn om de trailer zien te vertrekken, omdat mijn pony erin staat en wij weer samen mee op buitenrit kunnen.”
‘Vijf jaar pech’
Walottie (Lot) is de 15-jarige merrie van Natalie Noordam. Helaas blijven ongelukken en pech de lieve merrie achtervolgen.
“Inmiddels heb ik Lot al 5 jaar in mijn bezit, maar in deze tijd heeft ze nooit geluk gehad. Nadat ze genezen was van een peesblessure en net twee weken echt van mij was, liep ze door een nare val slecht helende wonden op. Toen deze wonden eindelijk genezen waren, kon ik haar weer gaan oppakken. Helaas ging het rijden niet erg makkelijk en tegen de tijd dat ik het rijden met haar een beetje onder de knie had, gebeurde er weer een ongeluk.”
“Ik kreeg een telefoontje van de staleigenaar dat Lot in het prikkeldraad was blijven hangen. Aangezien er geen huid meer over was om te kunnen hechten, heb ik met alle liefde drie keer per dag het verband vervangen. Helaas ging het na een week weer helemaal fout, de wond was namelijk gesprongen. En het werd alleen nog maar erger.”
“De dierenarts zag geen uitweg meer, maar na een second opinion ben ik honingzalf gaan gebruiken. Na kilo’s honingzalf te hebben gebruikt, leek het beter te gaan. Maar zodra de wond bijna dicht is springt het weer open.”
“Inmiddels zijn we bij de huidige dierenarts terechtgekomen, echt een top vrouw. Toch moeten we nog een keer met Lot naar de kliniek. Hopelijk kunnen we dan eindelijk een einde maken aan alle pech en hopelijk nog een beetje meer gaan genieten.”
Bron: Bitmagazine.nl, Bit 261