Welzijn en veiligheid: vroeger versus nu

21 juni 2019, 00:00 Nieuws

Behandelingen

Nu: je hebt allerlei aanbod in gespecialiseerde paardenartsen, fysiotherapeuten, tandartsen, chiropractors, accupuncturisten, bittenfitters, laser- en thermotechneuten en homeopaten.

Vroeger: je had de algemene veearts en dat was het wel. Als je geluk had zat er nog iets van een handige homeopaat of hoefsmid met wat extra kennis in de buurt, maar veelal moest je het redden met de veearts.

Hulpteugels

Nu: hulpteugels zijn ter ondersteuning. Je gebruikt ze vooral alleen als ze zijn toegestaan en dan nog zo min mogelijk in principe.

Vroeger: hulpteugels waren witte touwtjes. En iedereen had ze. Door het bit, achter de oren langs, via de oogjes op het zadel en tussen de voorbenen en via de singel door naar de achterhand. Hoe strakker hoe beter, want je paard moest er wel sterker van worden natuurlijk. En wilde je echt door naar de top? Dan kocht je een leren exemplaar bij de ruitersportzaak. Met elastiek uiteraard, want het moest wel een beetje paard vriendelijk blijven allemaal.

Zweep en sporen

Nu: nog altijd veelgebruikt. Maar wel bewust als het even kan. De zweep is het verlengstuk van je arm of been. En sporen zijn er voor verfijning van een beenhulp. Toch?

Vroeger: zwepen waren vooral zo lang mogelijk. En zwart. Soms had je er twee tegelijkertijd zelfs. Een links en een rechts voor optimaal rijgemak. Voor sporen had je keus uit twee soorten. Met leren of met plastic bandjes. Zwart uiteraard.

Buut

Nu: Fenylbutazon (Bute) is weer terug bij wat het van origine was, een echt paardenmiddel. Het wordt nog maar heel sporadisch voorgeschreven als onstekingsremmer en pijnstiller. En alleen als alle andere middelen echt niet werken.

Vroeger: buut was een must in de sport. Er was altijd wel ergens een plank waar nog een beetje stond. Wilde jij je paard en jezelf vooruithelpen? Beetje buut erin en hij werd er serieus beter van. Totdat de bijwerkingen op de lange termijn toch ernstig genoeg bleken voor een verbod.

Vliegensprays

Nu: ze zijn er wel, maar wat jij waarschijnlijk het meest prefereert is een deken, een netje en/of een masker. Al dat gespuit is best wel uit.

Vroeger: je had een bus of wat Veerust staan en daar kwam je de hele zomer met gemak mee door. En werd het echt te gek met de dazen? Dan smeerde je paard gewoon vlak voor een bosrit in met wat verlopen olie. Werkte supergoed! Dat zijn haren daarna soms wat uitvielen? Tja… Ze groeiden ook altijd wel weer aan toch?

Cap

Nu: zonder cap op je paard stappen? Een zeldzaamheid, je wordt zo’n beetje uit de maatschappij verbannen als je daar nog over na durft te denken. De caps zijn in vergelijking tot vroeger ook wel luxe en licht natuurlijk.

Vroeger: een cap? Veel te heet op je hoofd…. Alleen nodig voor het starten van een wedstrijd. Een stoffig en bruin geworden fluwelen exemplaar rommelde je dan ergens onderuit een kast vandaan. Met een knoop in het elastische kin bandje uiteraard. Anders lag de cap bij een val sowieso eerder op de grond dan jijzelf.

Bodyprotector

Nu: eerst een bodyprotector, dan een pony of paard zoeken. In die volgorde ga je tegenwoordig vaak te werk. Je rug is kwetsbaar, daar mag je zeer zeker zuinig op zijn.

Vroeger: bodyprotector? Wat is dat? Zo’n ding droegen ze bij internationale cross wedstrijden. De heel ver van je bed show dus. Waar ze die protectors kochten wist niemand. Iets futuristisch uit het buitenland of zo. Je reed hoe dan ook totaal voor schut met zo’n ding.

Laarzen

Nu: je kiest de laars die echt bij je past. In het materiaal en de kleur van je wens en liefst met een rits voor wat draaggemak.

Vroeger: je had rubberlaarzen in zwart en je had rubberlaarzen in echt alle maten. En altijd voorzien van plastic zakje voor om je voeten bij het aantrekken. En uittrekken ook vooral. Anders moest je met je laarzen aan naar bed.

Stalling

Nu: paarden en pony’s houden we graag zoveel mogelijk in beweging door de dag heen. Ruime boxen, groepsstallen, paddocks en horse-paradises. Je struikelt er bijna over. Mestballen en natte plekken halen we dagelijks even weg en vrijwel elk dier staat in een droge en schone stal.

Vroeger: paarden stonden regelmatig zonder contact de hele dag in krappe box. Of soms zelfs nog een stand. Hoefde een paard een dag niet te lopen? Dan bleef het staan. Punt. En mesten? Een keer per week met z’n allen tegelijk. Viezige stallen die aan het einde van de week vol natte mest- en urineplekken zaten waren zelfs bij maneges niet raar.

Voeding

Nu: je geeft je paard zoveel mogelijk specifiek op zijn behoefte afgestemde muesli, brokken, luzerne en supplementen. Ruwvoer bestaat uit hooi, kuil, voordroog of een mix daarvan en je paard krijgt zijn voeding in minimaal 3 porties. En uit een slowfeeder hooinet of vanaf de schone grond uiteraard.

Vroeger: je had hooi, haver en basisbrokken. Die gaf je ’s morgens en ’s avonds een schep en een plak. Hooi ging in de ruif die op schofthoogte of hoger hing. Zo kreeg je paard wel stof in zijn neus, maar dat was nu eenmaal zo.

Wedstrijden

Nu: je start regelmatig, misschien wel elke week. Je gaat met je trailer een uur of 2 voordat je moet starten op stap en bent een paar uur later alweer thuis. Heb je een prijs? Dan haal je die te voet op in de kantine.

Voeger: je startte af en toe. Daarvoor vertrok je ’s morgens vroeg met de vrachtwagen van de rijvereniging. Je bracht de hele dag door op het wedstrijdterrein en jij en je paard waren aan het einde van de dag weer thuis. Water? Dat was er meestal wel zeg maar. En had je prijs? Dan moest je opzadelen voor een ereronde. In volledig tenue. Met jasje én dasje dus. En die cap op natuurlijk. Ook als het 30 graden plus was.

Mooi hoor, die goeie oude tijd. Maar een beetje vooruitgang kan ook geen kwaad gelukkig…. En kun je geen genoeg krijgen van je herinneringen aan vroeger? Kijk dan ook even op het volgende Bitartikel over depaardenmode van vroeger:

Bron: Bitmagazine.nl