Te paard van de Mexicaanse naar de Canadese grens

De Amerikaanse Gillian Larson is gek op buitenrijden. 

En hoe: ze heeft de Pacific Crest Trail (PCT), een rit van de Mexicaanse naar de Canadese grens van 4286 kilometer en een hoogteverschil van 4000 meter, inmiddels twee keer met succes afgerond. 

De 28-jarige Gillian groeide op in Topanga, Californië. 

“Ik zat al op een paard voordat ik überhaupt geboren was”, vertelt ze. “Toen mijn moeder zwanger was van mij bleef ze tot op zekere hoogte fanatiek dressuurpaarden trainen. Toen ik een kleuter was ging ik steevast mee naar stal en al snel zat ik op een pony en reed ik met haar mee op korte bosritjes. Op mijn zevende kreeg ik mijn eerste eigen paard, een witte Arabische ruin. Dressuur vond ik niets, ik wilde naar buiten! Met hem gingen we wel eens kamperen, aangezien ik heel graag met hem op het strand wilde rijden maar dat niet in één rit te doen was.”

Pacific Crest Trail

“Zo begon mijn fascinatie voor lange ritten. Toen ik op mijn dertiende de fantastische Quartermerrie Shyla kreeg, begon ik echt serieuze ritten te maken. Shyla was zeker geen gemakkelijke, zeker toen ze jonger was. Ze was temperamentvol, ‘heet’, niet per se eigenschappen die ideaal zijn voor een buitenrittenpaard. Maar juist die eindeloze energie maakte dat ze zich elke dag voor een volle 100% gaf, wat je zeker bij lange afstanden echt nodig hebt. Toen Shyla’s zoon Takoda geboren werd begon het echte werk. Takoda heb ik zelf gefokt en opgevoed en zet ik als pakpaard in, en op die manier kon mijn passie doorgroeien, wat resulteerde in de eerste PCT thru-ride in 2014.”

De Pacific Crest Trail (PCT) is een intense tocht van de Mexicaanse naar de Canadese grens. 

“In 2013 waren mijn moeder en ik aan het backpacken in de Sierra, en toen vertelde ze mij over een vrouw die een snelheidsrecord van de PCT had verbroken (ze deed het in twee maanden). Ik was meteen één en al oor, want hoe tof zou het zijn om dit met een paard te doen? Op dat punt wist ik nog niet eens of dat mogelijk was, dus begon ik met mijn research. En ja hoor, het was toegestaan om dit te paard te doen! Het bleek zelfs dat een van de eerste vastgelegde PCT-tocht op het paard was gedaan door een koppel, rond 1950, nog voordat de PCT echt een ding werd.”

“Sindsdien hebben, zover de research liet zien, een handjevol ruiters de rit afgerond, alhoewel niet iedereen de rit in één keer kon voltooien (dit wordt ook wel thru-ride genoemd). Sommigen maakten de rit bijvoorbeeld in een ander gedeelte van het jaar af. En daarnaast zijn er ook velen die tijdens de rit van paard wisselen. Dat is ook logisch; je moet veel kilometers afleggen in een vrij krap tijdschema. Dit tijdschema strikt naleven is nodig om de hoogtes over te komen zodra de sneeuw gesmolten is, en voor de nieuwe winter zich aandoet. Dit vergt veel doorzettingsvermogen en training, en de meeste paarden hebben het niet in zich om het ritme vol te houden.”

Twee keer 4286 kilometer

“In 2014 deed ik de PCT voor het eerst met mijn merrie Shyla en haar zoon Takoda als pakpaard. Tijdens die rit heb ik enorm veel geleerd, en ook veel fouten gemaakt. Ik had te weinig rekening gehouden met de hevige sneeuwval, en mijn tijdsschema bleek niet realistisch te zijn. Hierdoor moest ik sommige stukken overslaan om ze op een ander moment te kunnen voltooien, en het allerlaatste stukje naar Canada was niet veilig genoeg, waardoor ik een alternatieve route moest nemen om de rit af te kunnen ronden.”

“In 2016 begon ik voor de tweede keer aan de PCT. Ik kon merken dat ik veel geleerd had van de eerste keer: ik had een stuk meer kennis over de rit en had de planning realistischer geschetst. Het voerschema kon ik zorgvuldiger bijhouden waardoor ik het gewicht en de conditie van mijn paarden beter op peil kon houden. Ik wist hoe ik sneeuwproblemen kon voorkomen en wanneer ik een detour moest nemen. Alles ging zo veel soepeler dan de vorige keer; ik had stukken minder logistieke problemen en kon de uitdagingen die de rit op mijn bordje gooide beter tackelen.”

“Tijdens deze intense ritten heb ik geleerd los te laten. Wat ik wil, maakt niets uit. Ik moet niet krampachtig vasthouden aan mijn verwachtingen en wensen en accepteren dat sommige zaken buiten mijn bereik liggen. Ik kan dan wel gepland hebben over een bepaalde bergrug te trekken, maar als de sneeuw nog niet gesmolten is, dan moet ik accepteren dat het er nu niet inzit en dat ik geduld moet hebben tot een ander moment.”

“Ik kan wel 35 miles willen rijden, maar als mijn paard zich 100% voelt, dan moet ik rust nemen om haar of hem bij te laten komen. Je kunt nu eenmaal niets forceren. Oh, en dan komen we mooi uit mijn de volgende levensles, wat luidt om creatief en flexibel met problemen om te gaan. Want meestal zijn je eerste en vaak ook je tweede oplossing niet het antwoord. Ik heb geleerd mijn ego opzij te zetten en het wiel zo vaak als nodig is te herontdekken, totdat het probleem opgelost is.”

“Ik heb geleerd mijn ego opzij te zetten en het wiel zo vaak als nodig is te herontdekken, totdat het probleem opgelost is”

Veel calorieën

Hoe bereid je je voor op zulke enorme tochten? “Thuis in Topanga train ik mijn paarden door dagelijks veel door heuvelachtig gebied te rijden en nieuwe paden te ontdekken. Tijdens trainingen rijd ik ook wat harder dan op de tochten en galoppeer ik graag heuvels op om ook de spieren te trainen en de longcapaciteit te vergroten. Op de lange tochten, zoals de PCT, stappen we eigenlijk altijd; gemiddeld zo’n 5 kilometer per uur.”

“De spullen die ik meeneem op lange ritten zijn enkel het broodnodige; er gaan echt geen luxe-items in de tassen. Mijn persoonlijke spullen zijn eigenlijk hetzelfde als de gemiddelde backpacker; een tent, een deken en mat, simpel voedsel en kleding (inclusief regenkleding en warme laagjes). Het gros van wat ik meeneem is voor de paarden. Denk aan opvouwbare emmers, dekens voor koud weer of storm, een EHBO-kit, hoefschoenen voor als we een ijzer verliezen. En natuurlijk eten. Veel voedzaam eten, calorie- en vetrijk.”

“Elke vijf á zes dagen moet ik een nieuwe voorraad voer inslaan. Voor bevoorrading probeer ik met mensen af te spreken die me tegemoet rijden, maar soms moet ik zelf op zoek naar een punt waar opnieuw spullen kan inslaan. Op lange tochten probeer ik de paarden altijd één of twee dagen rust te geven in de week. Rustdagen voor de paarden betekent werk aan de winkel voor mij: ik ben dan vooral bezig met de voorbereiding voor het volgende stuk van de route.”

“Daarnaast is een zadel dat perfect past en een onderlegger wat goed de druk verdeelt en ventileert echt een must. De verdeling van de bagage moet ook helemaal afgesteld zijn zodat het geen ongemak veroorzaakt bij het pakpaard. Ik heb flink geëxperimenteerd met zadels en pads, en heb nu de ideale combi gevonden. Het voorkomen van drukplekken is ontzettend belangrijk met lange tochten.”

Shyla

“Een van de mooiste dingen tijdens deze lange ritten, is om te merken dat de band tussen jou en je paard ontzettend groeit. Tijdens de ritten ben je echt op elkaar aangewezen. Als je zo intensief tijd met elkaar doorbrengt leer je ontzettend veel over partnerschap en het belang van investeren in de vriendschapsband met je dieren. Je leert je paard echt op individueel niveau kennen, met hun eigen persoonlijkheid en gekke trekjes.”

“Shyla kon me bijvoorbeeld ‘s nachts, als ze me hoorde draaien in de tent, met een zacht murmeltje laten weten dat het water bijna op was. En Takoda laat me precies weten wanneer hij een kriebel wil op zijn buik door zijn achterbeen op te tillen en de plek aan te wijzen met zijn neus.”

Afgelopen zomer, op vrijdagmiddag 19 juli tijdens een rit, zakte Shyla ineens in elkaar. Heel plotseling en zonder waarschuwing; er ging geen ongeluk of misstap aan vooraf. “Ik weet niet of het een hartaanval of een infarct was”, schrijft Gillian op haar instagrampagina @thru_rider. “Even daarvoor was ik afgestapt om haar een stuk te leiden, en ineens voelde ik druk op het touw ontstaan. Toen ik me omdraaide zag ik dat Shyla was gaan liggen. Ik had nauwelijks tijd om het te bevatten: Shyla kreeg een afwezige blik in haar ogen en toen was ze weg. Binnen tien seconden.”

“Sinds Shyla er niet meer is, is het echt anders geworden”, vertelt Gillian. “Ze voelde echt als mijn soulmate, zo vol energie en vertrouwen. Ze liet me een heel andere wereld zien met alle plekken waar ze me naartoe heeft gedragen. Door haar doorzettingsvermogen en eindeloze energie was het mogelijk om überhaupt naar de PCT te beginnen.”

“Op zulke ritten ben je compleet afhankelijk van elkaar: zij van mij omdat ik degene ben die haar eten geeft en haar wateremmer vult, maar ik ook van haar omdat zij me veilig naar boven en beneden moest dragen. We waren eerder bondgenoten en partners dan alleen ruiter en paard. Ik betwijfel ook of ik ooit weer een paard zoals zij vind.”

“Op zulke ritten ben je compleet afhankelijk van elkaar: zij van mij omdat ik degene ben die haar eten geeft en haar wateremmer vult, maar ik ook van haar omdat zij me veilig naar boven en beneden moest dragen.”

“Takoda is een heel ander dier. Hij heeft niet zijn moeders vuur en energie als rijpaard, maar hij is ontzettend geschikt als pakpaard. Hij is lenig, slim, sterk, en tredzeker. Hij kiest zelf zijn routes, en volgens mij vindt hij dat ook leuk om te doen. Hij volgt zonder vast te zitten aan een leidtouw, en stopt nooit om te grazen of van het pad te gaan.”

Toekomst

“Sinds Shyla er niet meer is, moet Takoda invallen als rijpaard. Tenminste tot ik een geschikter paard vind, dan kan hij zijn paktaken weer oppakken. Onlangs heb ik een prachtige grijs muildier aangeschaft, Karlee, om zijn plek in te nemen als pakdier. Karlee is een dochter van een Percheronmerrie, dus het is een flinke dame. Ik ben heel benieuwd wat de toekomst Takoda, Karlee en mij gaat brengen.”

Gillian wil haar kennis die ze met Shyla en Takoda heeft opgedaan tijdens het rijden van de PCT graag doorgeven. “Een groep ruiters uit Israel heeft mij gevraagd of ik hen wil helpen om ook de PCT te rijden, het eerste deel in 2020, en het tweede deel in 2021. Ze hebben mij ingehuurd voor het plannen van de route en de logistieke aspecten, maar ook voor het selecteren van de paarden en dergelijke. Hoe vet is dat?”

“Het laatste punt wat ik graag wil delen met iedereen die geïnteresseerd is in langeafstandsritten: laat je niet te gek maken. Niemand kan je vertellen hoe het moet; je zult zelf uit moeten zoeken wat voor jou werkt en wat niet. Het is een weg die je zelf moet verkennen, hoe veel mensen het ook voor jou hebben gelopen. Iedere rit is anders omdat ieder paard en iedere ruiter weer anders is. Maar je kunt leren van de misstappen van anderen, en je inlezen om je zo goed mogelijk voor te bereiden. Je kunt nooit te veel informatie tot je nemen! Daarna is het een kwestie van opstappen en doen. Kijk maar waar je uitkomt!”

Bron: Bit & Cap