Paardrijden geen echte sport?
NieuwsNiet-paardenmensen beweren vaak dat paardensport geen echte sport is. Onze spelletje kan namelijk in bijna alle takken uitgeoefend worden door mensen tot op hogere leeftijd, vrouwen kunnen dezelfde prestaties neerzetten als mannen en dat allemaal tot op topsport-niveau. Paarden-leken die niet verder denken dan deze argumenten, hebben wat dat betreft eigenlijk ook wel een punt.
Wanneer je in de Dikke Van Dale kijkt wat ‘sport’ nou eigenlijk precies betekent, dan staat er: ‘Allerlei lichamelijke oefeningen en ontspanning waarbij vaardigheid, kracht en inzicht vereist worden’. Als je uitgaat van deze definitie, dan is paardrijden dus wel degelijk een sport. Alle bovengenoemde punten komen namelijk in grote of kleine mate voor, in bijna elke tak van de paardensport.
Natuurlijk is de werkelijke atleet het paard en niet de ruiter, het paard springt de hoge hindernis of voert de moeilijke oefeningen uit en de ruiter zit en ‘maar’ bovenop. Maar zonder de juiste ruiter presteert dat paard niet optimaal. We kennen allemaal verhalen genoeg van toppaarden die onder de nieuwe ruiter weinig tot niets meer gepresteerd hebben en verhalen van paarden die pas zijn gaan presteren toen ze bij die ene ruiter terechtkwamen. Bovendien zal een goede ruiter het paard zo moeten trainen dat hij die hindernis kan springen of oefening uit kan voeren en dat hij dat in gezondheid kan blijven doen, het liefst jarenlang. Daarbij moet een ruiter ervoor zorgen dan twee individuen tegelijkertijd in vorm zijn, om tot een prestatie te kunnen komen. Iets wat niet eenvoudig is met een wezen dat instinctief handelt en waarmee je niet verbaal kunt communiceren.
Paardrijden, zeker op hoger niveau, vergt veel rijkunstig gevoel, zelfbeheersing, geduld, inzicht en respect voor het dier. Dat zijn dingen die verbeteren naarmate men ouder wordt. Veel oudere ruiters zullen, mits ze lichamelijk fit zijn, ook beamen dat naarmate de jaren vorderde, ze beter zijn gaan rijden. Zelfs toen ze dachten dat ze op hun best waren, hebben ze zich in de tijd daarna nog rijkunstig ontwikkeld.
Het rijden en trainen van paarden is nou eenmaal niet een kunstje dat je doet met je atletische of krachtige jonge lichaam, waarbij dat kunstje zwakker wordt naarmate het lichaam ouder wordt. Iets wat bij de meeste sporten dus eigenlijk het geval is. Paardensport is een ‘gevoelsdingetje’, dat je je leven lang blijft ontwikkelen en wat juist verbetert naarmate je brein ouder en verstandiger wordt en waarbij het lichaam nodig is om dit gevoel door te geven aan het paard. Gewoon een ander soort sport, dan in de klassieke zin van het woord dus.
Wanneer deze niet-paardensporters uiteindelijk nog willen beweren, dat er in het paardrijden niet ‘allerlei lichamelijke oefeningen’ zitten, dan wil ik ze graag van harte uitnodigen om eens een uurtje actief te komen paardrijden. De dag erna komen we dan nog wel eens terug op deze stelling!
