De beste raad: ‘Ga op zoek naar wat je paard leuk vindt’
NieuwsLeermeesters hebben we allemaal. En wie met paarden omgaat, raakt nooit uitgeleerd. In deze serie op Bitmagzine.nl vertellen Bit-lezers welke wijze woorden ze nooit meer vergeten… Vandaag Dewy de Bruin. Ze is sinds zeven jaar eigenaar van de dertienjarige Winnie, een kruising Fries/KWPN’er.
‘Na die val durfde ik eigenlijk niet meer te rijden’“Ik heb me verdiept in gedrag en van daaruit ben ik weer gaan rijden. Maar ik was veel te voorzichtig, omdat ik Winnies vertrouwen niet wilde beschadigen. Het gevolg was dat Winnie tijdens het rijden en in de omgang vooral deed waar hij zin in had. Als hij naar links wilde, dan ging hij naar links. Soms ging het een tijdje goed, maar andere keren ging hij soms ‘zomaar’ stilstaan. Dan stond hij achterom te kijken en dat gaf me het gevoel dat hij geen plezier in het rijden had. Hij maakte mij onzeker en gefrustreerd en de lol ging er bij mij wel een beetje vanaf.”
‘Op die momenten voelde ik de verbinding verdwijnen, heel frustrerend’“Sinds dit jaar volg ik de opleiding Paard en Hulpverlening. Docent Josien Willemsen vroeg me naar aanleiding van mijn ervaringen met een niet-meewerkend paard: ‘Ga eens op onderzoek uit naar wat je paard leuk vindt’. Ik vroeg me af hoe ik dat kon weten. Ik had al van alles gedaan: rechtrichten aan de hand, rijden in de bak, wandelen, rijden in het bos…. Maar elke keer als ik dacht: dit is het! dan kwam er een moment dat Winnie ‘afhaakte’. Dan ging hij bijvoorbeeld stilstaan, wendde zijn hoofd af en liet zijn oren zakken. Op die momenten voelde ik de verbinding verdwijnen, heel frustrerend. Ik wilde graag terug naar het gevoel dat ik vroeger had als ik met mijn verzorgpony’s bezig was. Toen ging alles vanzelf…”
‘Ik heb geleerd dat lief zijn én duidelijk zijn best samen kunnen gaan’“Met die gedachte en op mijn gevoel ben ik gaan doen wat ik altijd leuk vond: als ik nu ga rijden, dan zet ik pylonen in de bak om omheen te rijden en gebruik balkjes die ik steeds een beetje anders neerleg. Als ik met Winnie aan de hand werk, stop ik soms al na tien minuten in plaats van een oefening eindeloos te herhalen. Ik heb geleerd dat lief zijn én duidelijk zijn best samen kunnen gaan. Bij alles wat we doen, probeer ik Winnie mee te nemen in mijn enthousiasme. En dat lukt. Hij is veel alerter, actiever en heeft meer aandacht voor mij. Als hij de pylonen ziet, gaan zijn oren naar voren en begint hij uit zichzelf te slalommen. Als ik geen zin heb om te rijden wandelen we buiten in het bos of troetelen we in de wei. Ik heb geleerd om mijn verwachtingen los te laten. De druk is eraf en dat maakt denk ik het grootste verschil. Het belangrijkste is dat we allebei ons plezier en onze motivatie hebben teruggevonden. En dat allemaal door één vraag.”
