Alles over de Knabstrupper

Die vooroordelen zijn volgens Linda van Belkum (55) niet terecht. “Het zijn fantastische paarden, ze staan dicht bij de mens en zijn ontzettend veelzijdig. Dressuur, springen, mennen… Ze draaien hun hand er niet voor om. Laatst was ik in Limburg op een show en toen viel mijn oog op een gestipt paard die meereed met de military. Natuurlijk heb ik even een praatje gemaakt en het bleek inderdaad om een Deense Knabstrupper te gaan. Ze zijn ontzettend breed in te zetten door hun fijne, meewerkende karakter.”

Fris en fruitig

De Knabstrupper komt oorspronkelijk uit Denemarken. Al vanaf 1671 fokten de Denen gestippelde paarden, die vaak alleen bestemd waren voor de bovenlaag van de bevolking, denk aan nobelen en koninklijk geborenen. Het was belangrijk dat de paarden veel doorzettingsvermogen hadden en genoeg temperament om zwaar werk aan te kunnen.

Een van de eerste Knabstruppers was een merrie met de naam Flæbe. In 1816 beschreef een hooggeplaatst Deens raadslid in zijn notities hoe een nakomeling van Flæbe haar waarde dubbel en dwars bewees. Het raadslid was namelijk aangereden door een koets, had zijn been gebroken en had onmiddellijk een dokter nodig. Meteen werd een span paarden klaargemaakt voor een rit van dertig kilometer door het Deense landschap. In totaal deden ze er 105 minuten over. Het ene paard was helemaal kapot van de rit en is hier nooit bovenop gekomen, maar de vijftienjarige Flæbemerrie was de volgende dag weer fris en fruitig en kon gewoon aan het werk.

Witje

De meest bekende Knabstrupper is Witje, het paard van Pippi Langkous. Witte paarden met stippen zijn dan ook kenmerkend voor het ras. “Maar niet alle Knabstruppers hebben stippen, ze komen ook voor in effen kleuren”, legt Linda uit. “De oorspronkelijke Knabstruppers zijn rond de 1.60 meter, maar momenteel zijn ze bezig met het fokken van sportievere, grotere Knabstruppers. Het is niet meer het barokke ras wat het eens was. Dat vind ik eigenlijk zonde.”

‘Het is niet meer het barokke ras wat het eens was’

Taro Af Buroplund

25 jaar geleden kwam Linda voor het eerst in aanraking met het ras. “Ik werd toen gevraagd om een Knabstrupperhengst met de naam Taro Af Buroplund te rijden. Dat was wel een bijzonder verhaal: in december vroeg de eigenaar of ik Taro op kon trainen voor een keuring in januari. En oh ja, hij moest ook nog even zadelmak gemaakt worden. ‘Pardon?’, zei ik, ‘binnen vijf weken zadelmak?’. Ja, werd er geknikt, dat kan jij toch?

Onder voorbehoud ben ik Taro toen gaan trainen. Op de vierde dag heb ik een zadel op zijn rug gelegd, en dat deed hem niets. Dus ben ik hem langzaam gaan wennen aan gewicht op zijn rug, en na zes dagen reed ik zo met hem weg. Hij zette geen stap verkeerd. Het was natuurlijk wat wiebelig, zoals ieder jong paard moest hij zijn balans zoeken, maar hij deed het gewoon! Heel bijzonder.”

“Vervolgens ben ik mij gaan inlezen in Knabstruppers, en realiseerde me wat een gave paarden het eigenlijk zijn. Ik bleef Taro trainen, maar op een gegeven moment kreeg ik het druk en nam een ander meisje het van mij over. Op een dag kreeg ik plotseling een belletje van de eigenaar dat Taro niemand langer dan twee rondjes op zijn rug duldde. Zijn nieuwe ruiter bleek al regelmatig zand gehapt te hebben.”

‘Ineens kreeg ik een belletje van de eigenaar dat Taro niemand langer dan twee rondjes op zijn rug duldde’

“Ik kon het eigenlijk niet geloven, dus ben ik bij hem op bezoek gegaan, heb hem streng toegesproken, en vervolgens zadelde ik hem en ben ik opgestapt. En er was niets aan de hand, we reden als vanouds door de bak. Dus toen ben ik me weer verder gaan inlezen op het ras, en wat bleek? Knabstruppers zijn doorgaans heel trouw: als je eenmaal een klik met ze hebt gaan ze 100% voor je en dulden ze in sommige gevallen niemand anders meer. Toen ik dat besefte heb ik hem gekocht en is hij meegegaan naar huis. Hij is bij mij geweest tot hij op 25-jarige leeftijd overleed. Ik mis hem nog iedere dag, hij heeft echt een speciaal plekje in mijn hart.”

Bron: Bitmagazine.nl & www.knab.dk/history